…Κάτω από τα τριανταφυλλένια πέλματά σου
Δυο καρδιές
η καρδιά της μητέρας
η καρδιά του πατέρα.
Πάτα γερά.
Δε θα πέσεις.
Γιάννης Ρίτσος, Πρωινό άστρο
Σκεπτόμενη την εξελικτική πορεία της ανατροφής των παιδιών συλλαμβάνω τον εαυτό μου να την παραλληλίζει με το παιχνίδι του λαβύρινθου. Όπως στο λαβύρινθο ο παίκτης προσπαθεί να βρει την άκρη του έτσι και η ζωή είναι μπερδεμένη για τα παιδιά μας. Μερικά είναι καλύτερα εξοπλισμένα από άλλα για να τα βγάλουν πέρα με τις παρακάμψεις, τις ξαφνικές αλλαγές κατεύθυνσης και τις ευκαιρίες, που θα τα οδηγήσει στο τέλος του δρόμου. Άλλα θα τραβήξουν ίσια μπροστά με εμπιστοσύνη για τον προορισμό τους ενώ άλλα θα χασομερούν τεμπελιάζοντας στις στροφές των διαδρομών. Κάποια θα χρειαστούν πολλή βοήθεια, άλλα θα πετύχουν ακολουθώντας απλά την διαίσθησή τους. Όμως όλα τα παιδιά, άσχετα από την ιδιοσυγκρασία, τα ταλέντα ή την ευφυία τους, έχουν ανάγκη μια βασική καθοδήγηση από καλούς γονείς που θα στρίψουν το τιμόνι τους στη σωστή κατεύθυνση.
Η επιθυμία των περισσότερων γονιών είναι, πρωταρχικά, να κάνουν το καλύτερο για τα παιδιά τους. Κανένας δεν προσπαθεί να είναι κακός γονιός, όλοι θέλουν τα παιδιά τους ευτυχισμένα. Οι γονείς με τον τρόπο μας δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας. Όλοι μας, ανάλογα με το υπόβαθρο, την πείρα και τις ικανότητές μας έχουμε δυνατότητες και αδυναμίες που καθορίζουν την αποτελεσματικότητά μας ως γονιών. Η πραγματικότητα όμως μας δείχνει ότι όλοι οι γονείς δεν μπορούμε να αποφύγουμε τα λάθη.
Και φτάνει κάποια στιγμή, πιθανότατα όταν το παιδί εγκαταλείπει το πατρικό σπίτι, όπου πάμπολλα ερωτήματα βαραίνουν την καρδιά του κάθε γονέα: Του έδωσα να καταλάβει πόσο ξεχωριστός είναι, τον μεταχειρίστηκα με τον ανάλογο σεβασμό για να αποκτήσει αυτοπεποίθηση; Του έμαθα τρόπους και πώς να σέβεται τους άλλους; Της δίδαξα πώς να βάζει προτεραιότητες και στόχους και να επιμένει ώσπου να τους πραγματοποιήσει; Της έμαθα πώς να τα βγάζει πέρα με την απογοήτευση και τη μοναξιά; Της έμαθα ότι η πραγματική χαρά της ζωής προέρχεται από το να βοηθάς τους άλλους;
Και βέβαια έρχονται και τα βασανιστικά ερωτήματα: Μήπως έκανα πάρα πολλά γι΄ αυτήν και όχι αρκετά με αυτήν; Μήπως δεν είπα αρκετά ή μήπως είπα πάρα πολλά και άκουσα πολύ λίγα;
Δυστυχώς, οι περισσότεροι δεν θα αποφύγουμε το αίσθημα ότι θα μπορούσαμε να ήμασταν καλύτεροι γονείς, ότι θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει περισσότερα, να ήμασταν πιο αποτελεσματικοί, πιο στοργικοί, πιο διορατικοί ή να δίναμε καλύτερα παραδείγματα στα παιδιά μας. Από αυτές τις ανασφάλειες, το άγχος, την πίεση, μπορεί να μας βγάλει σήμερα η ενημέρωση και η κινητοποίησή μας προκειμένου να βρούμε στηρίγματα σε θέματα ανατροφής των παιδιών. Και ποια μπορεί να είναι αυτά τα στηρίγματα;
-Η «σίγουρη» γνώση που προέρχεται από τους δικούς μας γονείς από τα προσωπικά μας βιώματα, αν και την κρίνουμε κάποιες φορές ξεπερασμένη και την απορρίπτουμε, ωστόσο έχει κάποια σημεία – κλειδιά που προσδιορίζουν βασικές πτυχές τόσο της φιλοσοφίας όσο και της συμπεριφοράς μας.
-Ο οικογενειακός και φιλικός περίγυρος μπορεί να προσφέρει τη δική του άποψη, ακόμη και αν αυτή μπορεί να μην ταυτίζεται με τη δική μας οικογενειακή πραγματικότητα.
-Πολλά είναι σήμερα τα παιδαγωγικά και ψυχολογικά βιβλία που απευθύνονται σε γονείς και προσπαθούν παρέχοντας έγκαιρη επιστημονική γνώση να πληροφορήσουν τους γονείς.
-Η συμμετοχή σε Ομάδες Γονέων, όπου η θεωρία μπορεί να μεταμορφωθεί σε πράξη μέσα από την ευχάριστη διαδικασία της βιωματικής μάθησης, την ανταλλαγή απόψεων και την αλληλεπίδραση.
Και όλα αυτά είναι μόνο κάποιες προτάσεις για το πώς μπορούμε να ενεργοποιηθούμε, να δράσουμε, να βρούμε τη σωστή ισορροπία στις μεθόδους που χρησιμοποιούμε για να διδάξουμε και να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας και εν τέλει να αντιμετωπίσουμε την σπουδαία πρόκληση της ανατροφής τους. Έτσι, θα έχουμε πιο ήσυχη τη συνείδησή μας.
Το ευτύχημα στην πορεία της ανατροφής των παιδιών είναι ότι τα παιδιά δεν χρειάζονται τέλειους γονείς. Είναι πολύ ευπροσάρμοστα και με λίγη κατεύθυνση μπορούν να γίνουν υπέροχα πλάσματα. Ας τα βοηθήσουμε με κάθε τρόπο να γίνουν επιτυχημένοι, ικανοί, στοργικοί ενήλικες!!!
της Μαρίας Μπιλιώνη, Συμβούλου Εκπαίδευσης & Σταδιοδρομίας, www.tangramedu.net
Πολύ ωραία τα κείμενα σας Κ.Μαρία. Προσωπικά με γεμίζουν. Συνεχίστε. Συγχαρητήρια. Όμως όλα αυτά για να ισχύουν πιστεύω με μια κουβέντα, πρέπει να είσαι άνθρωπος σ’αυτή τη ζωή, αλλά και στην άλλη για να τα καταφέρεις. Δεν χρειάζεται να είσαι σοφός για να το αποδείξεις. Όμως σίγουρα και η ευθύνη των γονέων ΕΊΝΑΙ μεγάλη. Μπορώ να γράψω πολλά. Δεν χρειάζεται. Ο καθένας πιστεύω ανάλογα με την ωριμότητα γνωρίζει το καλύτερο. Η ψυχή το φωνάζει, τώρα τι θα κάνει, θα δείξει. Αυτά. Ευχαριστώ.