Υπόθεση Ακρινής: Διαπιστώσεις και ερωτήματα (του Χάρη Κάτανα)

 Η υπόθεση του οικισμού Ακρινής, του δημοτικού διαμερίσματος (πρώην δήμου) Ελλησπόντου, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα χρόνιας κακοδιοίκησης της ελληνικής πολιτείας, αλλά και εγκληματικής αδιαφορίας που σχετίζεται με την άμεση απειλή της υγείας των πολιτών, την υποβάθμιση και την περιβαλλοντική καταστροφή μιας μεγάλης περιοχής που απέχει μόλις 20 χλμ απο την Κοζάνη. Πρόκειται για έναν οικισμό που κυριολεκτικά βρίσκεται κυκλωμένος από την τέφρα των ορυχείων της ΔΕΗ, μιας κατάστασης ασφυκτικής, που επι χρόνια ξεπερνά σε μεγάλο βαθμό τα επιτρεπόμενα όρια ρύπανσης, που απειλεί καθημερινά τη ζωή και την επιβίωση των κατοίκων του οικισμού, των παιδιών τους και των οικογενειών τους. Αυτή ακριβώς η θανατηφόρα κατάσταση, χωρίς καμία υπερβολή, είναι ο λόγος που η Ακρινή βρίσκεται σε “αναστολή λειτουργίας”, διότι έχει εγκριθεί η μετεγκατάστασή της, με νόμο του ελληνικού κράτους. Πρόκειται για το νόμο 4495/2017 (ΦΕΚ 167/Α/3-11-2017) που προβλέπει αναλυτικά όλα τα σχετικά για τη μετεγκατάσταση του οικισμού της Ακρινής, ένας νόμος που αρχικά παρουσιάστηκε ως “μάννα εξ ουρανού” για τον κόσμο της, σύντομα όμως αποδείχθηκε ότι δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα ακόμη “κενό γράμμα” μιας εξουσίας που αντιμετωπίζει τους πολίτες ως πελάτες, δίνοντας υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα, για να τους ξεγελάσει και να τους κοροϊδέψει με τον χειρότερο τρόπο, ακόμη και με την ίδια τη ζωή τους.

Η υπόθεση της Ακρινής είναι πλέον γνωστή σε όλη την ευρύτερη περιοχή, είναι γνωστή πανελλαδικά και κυρίως είναι γνωστοί όσοι κατά καιρούς έπαιξαν ή εξακολουθούν να παίζουν παιχνίδια στις πλάτες των κατοίκων της. Όπως ακριβώς συμβαίνει και τώρα από την κυβέρνηση και τους τοπικούς εκπροσώπους της. Ο νόμος της μετεγκατάστασης είναι ξεκάθαρος, ξεκάθαρη είναι όμως και η κραυγαλέα προθυμία τους για να τον εφαρμόσουν. Αντίθετα, δείχνουν μια τεράστια προθυμία για να παρουσιάσουν “φύκια για μεταξωτές κορδέλες” ή να προσφέρουν “λαμπερά καθρεφτάκια” και να αντιμετωπίζουν τους κατοίκους του οικισμού ως ιθαγενείς μιας άλλης εποχής. Πρόσφατα, η λαϊκή συνέλευση της Ακρινής ήταν για μια ακόμη φορά, εκδήλωση δικαιολογημένης έντασης και αντίστοιχης αγανάκτησης που δεν κατέληξε πουθενά. Οι έχοντες την εξουσία παριστάμενοι και τη δυνατότητα της παρέμβασης (βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ, Περιφερειάρχης, Δήμαρχος) δήλωσαν και πάλι “αποφασισμένοι”, πάλι “δεσμεύτηκαν” και πάλι αποχώρησαν χωρίς να υπάρξει καμία απολύτως εξέλιξη για την επίλυση του προβλήματος. Η δημοτική αρχή είναι εντελώς άβουλη, η περιφερειακή αρχή είναι απολύτως άπραγη και οι κυβερνητικοί βουλευτές υποτάσσονται στην κυβερνητική αδιαφορία. Την ίδια ώρα, ο αρμόδιος υπουργός Περιβάλλοντος Γιώργος Σταθάκης, αναγκασμένος να πάρει θέση, μετά από πιεστική κοινοβουλευτική παρέμβαση του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Κοζάνης Γιώργου Κασαπίδη, ομολόγησε “ωμά” ότι υπάρχει αδυναμία κάλυψης του κόστους που θα οδηγήσει στη μετεγκατάσταση της Ακρινής και φαίνεται πλέον ξεκάθαρα, ποιά είναι η πρόθεση της κυβέρνησης. Δεν την απασχολεί η μετεγκατάσταση, δεν την ενδιαφέρει και δεν ασχολείται. Όλα τα υπόλοιπα είναι “άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε” κι αυτή είναι σήμερα η μόνη πραγματικότητα. Μια θλιβερή πραγματικότητα που δυστυχώς επιβεβαιώνεται έμμεσα και απο τους ίδιους τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Κοζάνης, που τις ημέρες αυτές έσπευσαν να ανακοινώσουν ότι εγκρίθηκε χρηματοδότηση για κατασκευή νέου δικτύου ύδρευσης οικισμών του δημοτικού διαμερίσματος Ελλησπόντου, ύψους 3 εκατομμυρίων ευρώ, μέσω του προγράμματος “ΦιλόΔημος”. Ευπρόσδεκτη η κάθε χρηματοδότηση, μήπως όμως είναι… τα “φύκια” και τα “καθρεφτάκια” που υπονόησα προηγουμένως; Τι εννοώ: Οι περισσότεροι οικισμοί του δ.δ. Ελλησπόντου διαθέτουν ήδη, νέο δίκτυο ύδρευσης. Κατά συνέπεια ένα μεγάλο μέρος αυτής της χρηματοδότησης θα διατεθεί για την κατασκευή νέου δικτύου ύδρευσης στην Ακρινή, καθώς είναι από τους λίγους οικισμούς που δεν έχει τέτοια υποδομή. Κι εδώ προκύπτουν κάποια ερωτήματα. Ακούγεται λογικό να προγραμματίζεται η κατασκευή τέτοιων δαπανηρών και μόνιμων υποδομών, για έναν οικισμό που πρόκειται να μετεγκατασταθεί; Ή μήπως τελικά δεν υπάρχει τέτοιος σχεδιασμός (μετεγκατάστασης), κι αυτός είναι ο λόγος της εσπευσμένης “φροντίδας” για “βελτιώσεις” υποδομών και “μπαλώματα” του ερείπιου της Ακρινής; Να γελάσουμε ή να κλάψουμε με τον προγραμματισμό τους; Πόσο τελικά κοστολογείται η ανθρώπινη ζωή; Ποιός είναι ο “ισολογισμός” που μπορεί να την “ισοσκελίσει” και ποιός είναι ο “λογαριασμός” που μπορεί να υπολογίσει την αξία της;

Για να τελειώνουμε: Σήμερα η υπόθεση της Ακρινής είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα ενός σάπιου τοπίου που θρέφει πολιτικές εκδουλεύσεις και ξεκούραστες ψηφοθηρίες. Η Ακρινή συνάμα είναι κρίκος μιας αλυσίδας αίσχους, αναξιοπιστίας, φαιδρότητας και τρόμου ταυτόχρονα, για τα όσα συμβαίνουν σε βάρος μιας κοινωνίας που οφείλει να αντιδράσει. Σ΄αυτήν ακριβώς την αντίδραση, βρίσκεται και η απάντηση για όλα τα ερωτήματα. Και μόνο σ’ αυτήν.