Με αμύγδαλα και μέλι (της Ματίνας Τσικριτζή Μόμτσιου)

Δεν πολυπίστευα στο κλισέ «Τα παιδιά είναι το πιο δύσκολο ακροατήριο»

Το Σάββατο όμως βλέποντας την παράσταση με «Αμύγδαλα και Μέλι» αναγκάστηκα να αναθεωρήσω. Χρειάζεται πολύ ταλέντο σε όλα τα επίπεδα δημιουργίας, πολύ σκληρή δουλειά και πολύ μεγάλη σοβαρότητα για να καταφέρεις να κάνεις μια θάλασσα από παιδιά να ησυχάσουν, να δουν, να ακούσουν και να απολαύσουν τα επί σκηνής.

Εντυπωσιάστηκα πραγματικά από τη θεατρική αγωγή τους. Τα εύσημα σε γονείς και δασκάλους που δημιουργούν τέτοια ακροατήρια.

Λένε ότι δεν ξεγελάς τα παιδιά. Δεν ξέρω αν ισχύει. Αυτό που πιστεύω είναι ότι δεν είναι εύκολο να κερδίσεις αυτή τη γενιά (της Pepa και του Paw Patrol) όταν την πλησιάζεις με ένα «δύσκολο» θέαμα. Όταν αποφασίζεις δηλαδή να παρουσιάσεις ένα παλιό λαϊκό παραμύθι, είδος που δεν σου εξασφαλίζει εκ προοιμίου «γκραν σουξέ» με τίποτα! Και μάλιστα να μην κάνεις εκπτώσεις στο σεβασμό προς τη δομή των λαϊκών παραμυθιών και κυρίως την επανάληψη και την ανακύκλωση λόγων και μοτίβων.

Το σενάριο αποτελεί διασκευή του παραμυθιού «Ο Ποντικός και η Θυγατέρα του» μόνο που εδώ αντί για …απλό πολίτη-ποντικό συναντάμε έναν Βασιλιά, που αναζητά τον καλύτερο γαμπρό για τη Πριγκίπισσα μοναχοκόρη του. Έξυπνο εύρημα που ανεβάζει τη δραματική ένταση. Η άλλη διαφορά είναι ότι αποστέλλεται ο ερωτευμένος ποντικός Σωκράτης (πολύ πειστικός ο Πάνος Αρέτης στο ρόλο) να βρει «το πιο δυνατό πράγμα στον κόσμο» αντί να αναζητάει ο πατέρας υποψήφιους γαμπρούς, τον Ήλιο, το Σύννεφο, τον Αγέρα, τον Πύργο και ύστερα από σειρά περιπετειών να καταλήγει ότι ο καλύτερος γαμπρός δεν είναι άλλος από ένα ποντίκι! Υπάρχουν κι άλλες παρεκκλίσεις από τον αρχικό μύθο, που δίνουν θεατρικότητα και δυναμισμό. Ο «χορός» των θυγατέρων του κάθε «Δυνατού», η παρουσία των ζώων, που ενώ δέχονται ευεργεσία τελικά δεν βοηθούν ανιδιοτελώς τον ερωτευμένο Σωκράτη και χρειάζεται να εξαπατηθούν έξυπνα ώστε να δώσουν τις απαραίτητες πληροφορίες.

Εξαιρετικό το διασκευασμένο σενάριο, το οποίο πρέπει να πιστωθεί στο Νίκο τον Κέφαλο. Και αυτό και η ευφυέστατη σκηνοθεσία που έχει πετύχει, με τη βοήθεια της Εύης της Κατσίκα. Τονίζω αυτό το χαρακτηριστικό της γιατί καταφέρνει να στήσει ένα υπέροχο ταξίδι στα πέρατα της γης πάνω στη σχετικά μικρή σκηνή του Φίλιππου χωρίς να την «μπουκώνει», απλά με μίνιμαλ παρουσία των όσων στοιχείων έπρεπε να σηματοδοτούν συνεχείς αλλαγές. Και με μικρό budget. Πώς; Με τα δυο βιβλία στις άκρες, με τους φωτισμούς και με θεατρικές συμβάσεις που κάθε άλλο παρά βρίσκονται κοντά στην αντίληψη θεάματος των σημερινών παιδιών: το υγρό στοιχείο να παριστάνεται με μια κουβέρτα που την κουνούν δυο ήρωες, την αλλαγή σκηνικών να γίνεται την ώρα της δράσης από τα συμμετέχοντα πρόσωπα κλπ. Και κυρίως με το δέσιμο της δράσης, της εισόδου και της εξόδου των χαρακτήρων και την αλλαγή σκηνικών μέσα από την παρουσία της Παραμυθούς. Ποια πιο κατάλληλη να κρατήσει το ρόλο από την Έφη τη Λάτσκου; Καταφέρνει πραγματικά, με μεγάλη γλυκύτητα και αφηγηματικό ύφος και στις κινήσεις αλλά και στην τονικότητα της φωνής της, να αποτελεί μια υπέροχη γέφυρα ανάμεσα στους ήρωες και στο κοινό.

Δεν ξέρω τι είδαν οι υπόλοιποι θεατές και τι τους άγγιξε περισσότερο. Για μένα πάντως το πιο σπουδαίο ήταν το κέφι και ο ενθουσιασμός των συντελεστών, που έμοιαζε διάχυτος και σε όλη τη διάρκεια της παράστασης και σε όλα τα στοιχεία που την απάρτιζαν. Από τα αισθητικά και λειτουργικά άψογα σκηνικά, σχεδιασμένα από το Χρήστο το Μεταξά, κατασκευασμένα από τον Τάκη τον Συνδουκά και ζωγραφισμένα από τον Κώστα Γκαζέπη, τον Θανάση Δήμου, τον Πάνο Αρέτη και το Νίκο Κέφαλο, μέχρι τους φωτισμούς του Νίκου του Νικολάου, άλλοτε σκληρούς κι άλλοτε υποβλητικούς, να ακολουθούν πάντα την πλοκή και να την αναδεικνύουν με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο. Κι από τα κοστούμια του Κέφαλου πάλι, μέχρι το τόσο προσεγμένο μακιγιάζ της Δέσποινας Ρούση και της Ελένης Στολτίδου. Κι από την μελωδική μουσική εισαγωγή στα δρώμενα από τον τελάλη Αριστείδη Παυλίδη (πανταχού παρόντα και ως … υγρό στοιχείο!), μέχρι τις δροσερές χορογραφίες της Αναστασίας Θεοδωρίδου και της Στέλλας Ζήκου. Και από την εξαιρετική δουλειά στην ηχογράφηση από το Φώτη τον Κακαβέλη που δούλεψε με τη βοήθεια του μουσικού Δημήτρη Βαβλιάρα, μέχρι την επαγγελματικού επιπέδου επιμέλεια ήχων από το Στέλιο Λαβαντσιώτη. Κι από τις φωτογραφίες του Χρίστου του Μεταξά και της Αθηνάς της Σταυριανουδάκη, προϊόντα του μεγάλου τους ταλέντου αλλά ταυτόχρονα και τεκμήρια του πόσο καλύτερα αποτυπώνεις εικόνες και ατμόσφαιρα μιας ομάδας όταν βρίσκεσαι μέσα στα σπλάχνα της και ξέρεις πού να στοχεύσεις με το φακό σουΜέχρι την υποστηρικτική δουλειά των κοριτσιών του Φροντιστηρίου, της Μαρίας της Γκουζιώτη, της Φωτεινής της Σιόλα, και της Ευγενίας της Καραπάτσιου, δουλειά διακριτική αλλά πολύ ουσιαστική. Χωρίς να παραλείπουμε και την προσπάθεια της Χριστίνας της Παλέντζα, που δούλεψε σαν το μυρμήγκι προς την κατεύθυνση της εξασφάλισης των απαραίτητων πόρων.

Τι να πω για τη μουσική του Κώστα του Κωτούλα; Εξαιρετική δουλειά! Την ένιωθες άλλοτε να πρωταγωνιστεί και να καταλαμβάνει το χώρο, άλλοτε να υποχωρεί και να υπογραμμίζει διακριτικά τα δρώμενα, άλλοτε να προχωράει την πλοκή κι άλλοτε να αναδεικνύει τους χαρακτήρες μέσα από τα τραγούδια κυρίως. Ένα δεμένο άρτιο σύνολο!

Τελευταίους άφησα τους ηθοποιούς, γιατί με συγκίνησαν πολύ. Με το δυναμισμό τους, το κέφι τους, τη ζωντάνια τους και τον τρόπο που κατάφερναν να μεταφέρουν στο κοινό τους την εναλλαγή συναισθημάτων που κουβαλούσαν οι ρόλοι τους. Και να κρύβουν τόσο καλά την σκληρή δουλειά που βρίσκονταν πίσω από την απόδοσή τους και το άγχος που όλο αυτό συνεπάγεται. Μπράβο σε όλες και όλους! Και στα ποντίκια, τον πρωταγωνιστή τον Σωκράτη, (Πάνος Αρέτης), τη μάνα του (Δώρα Λίτσιου) και τον πατέρα του (Αντώνης Μουράτογλου), το Βασιλιά (Θανάσης Δήμου) και τη Βασιλοπούλα (Έλενα Καλλιανίδου), στα υπόλοιπα ζώα, την Σκαντζοχοιρίνα (Αργυρώ Καπακιάρη), τη Χελώνα (Αθηνά Σταυριανουδάκη) την Αλεπού (Βιβή Πλιάκη) και την Αρκούδα (Αγγέλα Δήμου). Φοβερά και τα στοιχεία της φύσης, ο Ήλιος (ο δεύτερος ρόλος του Αντώνη Μουράτογλου), το Φεγγάρι (Εύη Κατσίκα), το Σύννεφο (Θανάσης Δήμου) και ο Αέρας (Ανανίας Τατιγιάννης), το Σπίτι (όπου ακούγεται η φωνή του Νίκου του Κέφαλου). Πανταχού παρόντα και τα κορίτσια του Χορού (Ευτυχία Αποστολίδου, Στέλλα Ζήκου, Ιωάννα Βαφειάδου και Αναστασία Θεοδωρίδου). Και τέλος στον Τελάλη ( Άρης Παυλίδης) και την Παραμυθού (Έφη Λάτσκου).

Μια εξαιρετική παράσταση-δώρο στα παιδιά της πόλης.

Μια παράσταση που κατάφερε να τους περάσει υποδόρια μηνύματα χωρίς να τα κάνει να βαρεθούν με πομπώδεις ηθικολογίες. Που τους πρόσφερε ένα συναρπαστικό θέαμα δυο ωρών χωρίς να τα κουράσει και να τα χάσει ως κοινό.

Τι κρίμα να μην μπορούν να την δουν κι όσοι θεατές, μικροί και μεγάλοι, δεν τα κατάφεραν να βρίσκονται στο Φίλιππο σ’ αυτές τις τόσο λίγες παραστάσεις του περασμένου σαββατοκύριακου…

Της αξίζει μεγαλύτερη φιλοξενία στις θεατρικές σκηνές της πόλης.