Ευχαριστήριο του Γ. Κασαπίδη στο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό του Μαμάτσειου Νοσοκομείου Κοζάνης, καθώς και σε όσους εξέφρασαν τη συμπαράσταση και τη συμπόνια τους στο πρόσωπό του

Ίσως για κάποιους να θεωρείται περιττό να ευχαριστούν ανθρώπους που κάνουν τη δουλειά τους, για την οποία και πληρώνονται.

Όταν όμως ληφθούν υπόψη οι συνθήκες στις οποίες ζούνε και εργάζονται, τα πράγματα αλλάζουν.

Τότε γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι πολλοί από αυτούς υπερβάλλουν εαυτό κατά την εκτέλεση του καθήκοντος, ώστε να διατηρήσουν άριστο επίπεδο στην εργασία τους.

Αυτή την εμπειρία αποκόμισα για το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό του Μαμάτσειου Νοσοκομείου Κοζάνης, όταν προ ημερών χειρουργήθηκα και νοσηλεύτηκα, εξαιτίας ενός ατυχήματος που είχα.

Νιώθω βαθειά υποχρέωση να εκφράσω τις θερμές μου ευχαριστίες, για τον άψογο τρόπο άσκησης του ιατρικού τους λειτουργήματος, στους ιατρούς του Μαμάτσειου Νοσοκομείου και ειδικότερα της ορθοπεδικής κλινικής, κ. Σαρβάνη Ηλία και κ. Χλιάπα Στυλιανό. Στο Διευθυντή και το προσωπικό της χειρουργικής κλινικής, στο προσωπικό του χειρουργείου, του ακτινολογικού τμήματος και στο νοσηλευτικό προσωπικό του νοσοκομείου, τους τραυματιοφορείς και το προσωπικό του ΕΚΑΒ.

Οι υπηρεσίες υγείας που μου προσέφεραν, όταν διακομίστηκα εκτάκτως το Σάββατο 29/12/18 με σοβαρή κάκωση στον αχίλλειο τένοντα του δεξιού μου ποδιού, ήταν άψογες. Η κοινή ομολογία και των άλλων ασθενών συμπολιτών μας, που νοσηλευτήκαμε την ίδια χρονική περίοδο στο νοσοκομείο, για την άριστη νοσηλεία και παροχή υπηρεσιών, επιβεβαιώνει την ποιότητα και τον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα του έργου που επιτελείται.

Από την πρώτη στιγμή που οι τραυματιοφορείς του ΕΚΑΒ με παρέλαβαν από το κλειστό γυμναστήριο Κοζάνης, μέχρι που εγχειρίστηκα, νοσηλεύτηκα και εξήλθα από το Μαμάτσειο Νοσοκομείο, ένιωθα απόλυτα ασφαλής στα καλά χέρια των ιατρών και νοσηλευτών που ασκούσαν τα καθήκοντά τους με επαγγελματισμό και αίσθημα ευθύνης.

Επιπλέον ο ζήλος και η ανθρωπιά που επεδείκνυαν, βοηθούσαν στην ανακούφιση του πόνου που ένιωθα στο μικρό χρονικό διάστημα που νοσηλεύτηκα.

Επίσης θα ήθελα να ευχαριστήσω και όσους με βοήθησαν, συναθλητές και φίλους, τις πρώτες στιγμές του τραυματισμού μου στο κλειστό γυμναστήριο Κοζάνης.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ οφείλω και σε όσους εξέφρασαν και εκφράζουν μέχρι σήμερα, με κάθε τρόπο και μέσο, τη συμπαράσταση και τη συμπόνια τους στο πρόσωπό μου, για το μικρό αλλά αρκετά σοβαρό αυτό τραυματισμό μου.

Το φιλικό παιχνίδι που θα συμμετείχα, μεταξύ των παλαίμαχων αθλητών βόλεϊ Δυτικής Μακεδονίας και Θεσσαλονίκης, στο πλαίσιο τουρνουά στη μνήμη του αθλητή του Φ.Σ. Εθνικού Κοζάνης Ζήση Δαζάνη, ο οποίος χάθηκε τόσο άδικα και πρόωρα με τους φίλους του Ζήση Γιαχνίκα και Αλέξανδρο Μαυροζούμη, αποτελεί πράξη ήθους, αθλητικού ιδεώδους και πολιτισμού της κοινωνίας μας. Επιθυμία όλων, εμπνευστών της ιδέας και των αθλητών, είναι να θεσμοθετηθεί το τουρνουά ως ελάχιστη ένδειξη τιμής και μνήμης, αλλά και ανθρώπινης συμπαράστασης στις οικογένειες που έχασαν σε μια στιγμή τα βλαστάρια τους. Ο Θεός να γιατρέψει τον πόνο τους.

Εύχομαι ο νέος χρόνος να φέρει στην καθεμιά και τον καθένα μας περισσότερη σοφία από τα βιώματα του παρελθόντος και η γέννηση του Ιησού Χριστού, που πρόσφατα γιορτάσαμε, να πλημμυρίζει με αγάπη τις καρδιές όλων, ανακαινίζοντας τη ζωή μας με πνεύμα και έργα θυσιαστικής προσφοράς για το συνάνθρωπό μας.