Σωπαίνουνε τα λόγια στον πόνο του “σιδήρου”, όταν αυτό δε σταματά μπροστά στα “μαύρα μάτια” που πονά. Δε σταματά μπροστά στα “μαύρα μάτια” που κοιτούσαν τη θάλασσα σωτήρα, τη θάλασσα που έγινε το παντοτινό το σπίτι.
Ποιο ” σίδηρο” είναι αυτό που σε εκείνα τα μάτια εμπρός, δε σταματά;
Ποιο “σίδηρο” είναι αυτό που σκοτώνει την ελπίδα;
Που ποδοπατά τα όνειρα;
Γιατί τα “μάτια” να πονέσουν;
Γιατί τα λόγια να σωπάσουν;
Γιατί να μην ακούγονται οι φωνές;
Ήταν η Κυριακή εκείνη που το μαύρο δεν έγινε φως.
Αν νικηθεί ο φόβος, νικήθηκαν όλοι!
Και το “σίδηρο” δεν θα υπάρχει πια.
-21 Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού-
Καρούτα Δώρα
Το σύμπαν μας ενώνει η γη μας διατρεφει ο ρατσισμός μας καταστρέφει … Ο αγώνας κατά του ρατσισμού μας διασώζει σαν άτομα σαν σύνολα σαν ανθρώπινη συλλογική σκέψη
Το σύμπαν μας ενώνει!(που τη βλέπετε την ένωση 😉
Αν νικηθεί ο φόβος, νικήθηκαν όλοι! (από το κείμενο).
Aν η γιγιά μου είχε ρόδες θα ήταν κάρο.
Αμπελοφιλοσοφίες …. λόγια του αέρα !!!!!
Ισχύει…. τουλάχιστον τα λόγια του αέρα δεν πονάνε όπως οι πράξεις! Κάποια στιγμή ο εαυτός μας πρέπει να μπει σε δεύτερη μοίρα! Φτάνει!
φιλοσοφημένος……