Αν φυσικά αυτή η χώρα μπορούσε να ακούσει τα παιδιά της και να μη ζηλεύει θαυμάζοντάς τα, όταν βρίσκονται μακριά, θα ήμασταν αλλιώς. Αν μας αξίζει να είμαστε αλλιώς είναι μια άλλη συζήτηση. Και είναι η μόνη σκέψη που κάνω στο άκουσμα της είδησης του Στέργιου Δελιαλή, ενός μοναδικού οραματιστή που αξίζει έστω και εκ των υστέρων να γνωρίσουμε.
Ο Στέργιος Δελιαλής πέθανε στα 75 του μετά από μακροχρόνια ασθένεια και στην πολύ δημιουργική ζωή του υπήρξε δημιουργός εκατοντάδων σχεδίων design -από ένα εξώφυλλο δίσκου του Διονύση Σαββόπουλου (“Το Περιβόλι του Τρελού”) και μιας αφίσας της discotheque HELP και του Music Hall Medusa, ως τις φρυγανιές «Βοσινάκη», τις σακούλες των βιβλιοπωλείων Μαλλιάρη και Μόλχο, τις επιγραφές γνωστών cafe-bar της Θεσσαλονίκης και τις αφίσες για την προεκλογική εκστρατεία του Στέλιου Νέστορα- ο Στέργιος Δελιαλής τιμήθηκε προ τριετίας με μεγάλη έκθεση με τίτλο «Στέργιος Δελιαλής Designer. 55 χρόνια graphics. Κατασκευές. Και ένα μουσείο Design», που διοργάνωσε το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης, στο πλαίσιο του 6ου Παγκόσμιου συνεδρίου τυπογραφίας και οπτικής επικοινωνίας.
Ο Δελιαλής οραματίστηκε σε λάθος τόπο και χρόνο την ίδρυση του μοναδικού μουσείου Design της χώρας, που …έμεινε στα χαρτιά από τα τέλη της δεκαετίας του ’90. Πόσο κρίμα που τα χρήματα ξοδεύτηκαν σε ανεκτέλεστα έργα και σκάνδαλα της μετέπειτα εποχής. Η Ελλάδα στερήθηκε ένα μουσείο αλλά και τη μοναδική συμβολή ενός ανθρώπου που ήξερε το design σαν αναπνοή.
Πριν από δυο χρόνια, η πολυκύμαντη ιστορία του μανιώδη συλλέκτη Στέργιου Δελιαλή και της οδύσσειας του μουσείου του, είχε γίνει το αντικείμενο ενός ντοκιμαντέρ διάρκειας 87 λεπτών, με τίτλο “How to steal a chair” (ο τίτλος στα αγγλικά), που κινηματογράφησε με πρωταγωνιστή τον ίδιο ο Θεσσαλονικιός σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Καμπούρογλου. Η ταινία «μιλά» για ένα μουσείο-φάντασμα στη Θεσσαλονίκη κι έναν εμμονικό designer – συλλέκτη.
Η μορφή του Στέργιου Δελιαλή, ταυτισμένη με την αστική μυθολογία της Θεσσαλονίκης, ως αυτή του σπουδαίου σχεδιαστή αλλά και του ανθρώπου χωρίς μουσείο, αφού η εύπορη τότε Πολιτεία αποφάσισε να το νομοθετήσει, ιδρύσει και εγκαταστήσει (στον χώρο της αποθήκης Β1 στην προβλήτα του Λιμανιού της Θεσσαλονίκης) χωρίς να το λειτουργήσει ποτέ, θα μείνει αξέχαστη σε όσους στο όνομα του design αναζητήσουν κάποτε της ρίζες της ελληνικής του ιστορίας.
Πηγή https://www.elculture.gr/blog/article/koa-alexandros-oikonomou/
