Με αφορμή την εικόνα έξω από το Πνευματικό Κέντρο Πτολεμαΐδας (Γράφει η Ν. Χριστοφόρου)

Ταξιδεύω πολύ. Πρόσφατα ταξίδεψα στην Τήνο στις Κυκλάδες. Μια εβδομάδα στο νησί δεν είδα πουθενά ΠΟΥΘΕΝΑ ένα σκουπίδι πεταμένο. Με ντόπιους, με τουρίστες με παιδιά που τριγυρνούσαν κ διασκέδαζαν κ απολάμβαναν τα μέρη που πήγαιναν. Είπα πως μέσα στη Χώρα ίσως παντού υπάρχουν άνθρωποι του Δήμου κ φροντίζουν για την καθαριότητα. Αυτό όμως το είδα κ στις παραλίες, το είδα κ στα χωριά, το είδα κ στις πλατείες. Το είδα κ στα μονοπάτια. Ούτε μισό σκουπίδι. Κ μετά θυμήθηκα πως λίγες μέρες πριν, περνώντας από το πνευματικό κέντρο της δικής μου πόλης αντίκρισα ένα θέαμα άθλιο κ επονείδιστο. Τα παγκάκια του πνευματικού γεμάτα σκουπίδια ενώ ακριβώς από πίσω ξεχειλισμένοι κάδοι. Δύο μέρες μετά ξαναπέρασα κ αντίκρισα το ίδιο πράγμα μόνο που τώρα νεαρά παιδιά κάθονταν κ απολάμβαναν τη βραδιά τους – ναι, στο ίδιο παγκάκι- προσθέτοντας κι αυτοί όσα σκουπίδια τους επέτρεπε η (κακή) ανατροφή κ η (ανύπαρκτη) παιδεία τους. Ντροπή 1η για όσους πέταξαν τα σκουπίδια. Άραγε τους είπε ποτέ κανείς στο σπίτι ή στο σχολείο ποια πράγματα ξεχωρίζουν τους ανθρώπους από τα ζώα? Ντροπή 2η ο δήμος όλο αυτό το διάστημα δεν πέρασε από εκεί? Κανέναν δεν ενόχλησε η αηδία; Ντροπή 3η. Αυτά τα παιδιά -τα ίδια ή άλλα- που κάθονταν επί μέρες στον ίδιο χώρο δεν ενοχλήθηκαν από την ελεεινή κατάσταση; Κ συνέχισαν να κάθονται αμέριμνα σα στο σαλόνι του σπιτιού τους; Καμιά αισθητική; Ευθιξία; Ντροπή; Παιδεία; Δε σέβονται τον τόπο τους, τη γειτονιά τους. Μα ούτε τον εαυτό τους δε σέβονται που ανέχονται να ζουν έτσι; Εγώ μόνο ντράπηκα. Ντράπηκα που είμαι γονιός, ντράπηκα που είμαι δασκάλα κ δεν κατάφερα τα αυτονόητα κ ντράπηκα για την πόλη μου κ εμάς τους πολίτες της γιατί προφανέστατα αν εμείς λειτουργούσαμε καλά, δε θα είχαμε ούτε αυτά τα παιδιά, ούτε αυτόν το δήμο, ούτε αυτό το χάλι θα είχαμε. ( Δεν είναι η πλειοψηφία το ξέρω, όμως κ πάλι……)