«…Τον καιρό της βιβλιοξεφάντωσής μου με την Κοζάνη πόλη του Βιβλίου (Δημοτική Βιβλιοθήκη + ΙΝΒΑ) περιέφερα σε δημόσιες εκδηλώσεις ποιητικών αναγνώσεων, στη Θεσσαλονίκη κυρίως, το ποίημα του Χ. Λ. Μπόρχες «Φύλακας των Βιβλίων». Ετσι κάπως ήθελα να νιώθω αλλά μ’ έτρωγε η τύψη πως αντιποιούμην ξένον τίτλο. Αυτός ανήκε και στην κυριολεξία – έτσι υπέγραφε το πρώτον ως Βιβλιοφύλαξ- στον Ν. Π. Δελιαλή. Δεν υπήρξε ποτέ τύποις διευθυντής της Δημοτικής Βιβλιοθήκης όμως ήταν αυτός που την πήρε το 1930 στους ώμους του, την έσωσε, την ανέδειξε, την έκανε διάσημη. Θα έλεγα πως υπήρξε ο αναστηλωτής αυτού του βιβλιοκαθεδρικού μαζί με τον ομόχρονό του άγιο Νικόλαο με διαστάσεις μπαρόκ.
«Τα μάτια μου δεν έχουν πλέον φως. Τα ράφια
είναι εκεί ψηλά και στην ηλικία μου πια δεν τα φτάνω…»
Αυτή τη ποιητική εικόνα του Μπόρχες τη βλέπω με τα μάτια της ψυχής μου. Γέροντας εντελώς ημίτυφλος κι ανήμπορος να βηματίζει στο πρώην βασίλειο του. Ενας Βασιλιάς Ληρ που χωρίς να τον έχουν απαρνηθεί οι κόρες του εν τούτοις να νιώθει εκεί ξένος ορισμένως, ίσως κι εχθρός, «Τι να θέλει αυτός ο γέρος…» στην «καβαφική εκδοχή ο γέρων».
“τουλάχιστον, θα μ’ αναγνωρίσουν οι νεκροί μου”
σκέφτηκα κι έτρεξα στο σταθμό και νύχτωνε σιγά σιγά
κι η πόλη χανόταν
πέρα σ’ ένα απίθανο βάθος –
κι εγώ ήμουν άρρωστος για Θεό. (Τ. Λειβαδίτης)
Ο ΝΠΔ ήταν άρρωστος για τα βιβλία, τα αρχεία, τα αρχαία τα κειμήλια της πίστης και της τοπικής ιστορίας · ήταν τα παιδιά του, η οικογένειά του, οι συγγενείς του ο βιότοπος του, το σπίτι της ψυχής και το σώματός του. Εζησε μ’ αυτά και γι αυτά.
Τρία υπόφερε δεινά τρεις πίκρες τρις αρρώστιες
Μια τα αρχαία μάρμαρα μιά τα παλία βιβλία
Και Τρίτη πιο ανίατη του τόπου η ιστορία
Β. Γ. Σαμπανόπουλος, Ελιμειακά τχ.6-7
…….
Ο Ν.Π.Γ. ήταν κάτι σαν τον Χ.Λ. Μπόρχες, τα βιβλία τα ένιωθε, τα μύριζε, τα γνώριζε δια της αφής – τέλος τυφλώθηκε εννοείται ή ένας Εζρα Πάουντ που «ανάσαινε γράμματα, έτρωγε γράμματα, ονειρευόταν γράμματα». Ούτε οικογένεια γνώρισε ούτε γυναίκα ούτε παιδιά αλλά με τις χιλιάδες νοητές κι ακατανόητες υπάρξεις με τις οποίες συνυπήρξε κατέλιπεν ευγενείς απογόνους της γνώσης.
Κάποιες σκέψεις ίσως ουχί παραδεδειγμένης χρησιμότατος έτσι για να ‘χουμε να λέμε στο μέλλον, νομιμοποιούμενες και από το πολυχρόνιο παρελθόν μου στη Βιβλιοθήκη. Σκέψεις για συζήτηση ίσως περί του πρακτέου και τη συνέχεια της.
Η πόλη απέκτησε κτήριο βιβλιοθήκης αντάξιο της βιβλιοιστορίας της κι επιτέλους εστεγάσθην. Σ’ αυτούς που εργάστηκαν γι αυτήν στο παρελθόν και στο τώρα για να οικοδομηθεί αξίζει μια πρώτη τιμή.
Τώρα οι όποιοι υπεύθυνοί της με τη σειρά τους πρέπει να πάρουν κάποιες αποφάσεις
1. Το νέο ΔΣ να απαρτισθή κατά το πρότυπον του ΔΣ του Αναγνωστηρίου Κοζάνης του 1916 που είχε μέλη του τους επιφανέστερους πολίτες των γραμμάτων και της κοινωνίας και να πάψει να είναι μια συναρίθμηση προσώπων εκ των δημοτικών συνδυασμών.
2. Να δρομολογήσει στο επόμενο διάστημα πρόσληψη θεσμικού διευθυντή που θα πάρει πάνω του την όλη υπόθεσή της.
3. Να παύση τιτλοφορούμενη «Κοβεντάρειος» μένοντας στην ιστορική της ονομασία Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης. Μια στιγμή στην ιστορία της δεν μπορεί να ορίζει το όλον της σε βάθος 360 χρόνων.
4. Νέος σχεδιασμός δράσεων και κατεύθυνσης της Β. όχι ως ένα πολυπολιτισμικό κέντρον όπου κάθε πικραμένη ή και γλυκεία διάθεση θα υιοθετείται, αλλά θα είναι η βιβλιοθήκη των βιβλίων, των αναγνωστών της κι όχι μόνον εκείνων που έρχονται με τα βιβλία του σχολείου και του φροντιστηρίου σ’ αυτήν να διαβάσουν τα μαθήματά τους· των συγγραφέων, των ερευνητών, των υποψηφίων για διδακτορικά και μεταπτυχιακά, των μελετών· της γραφής και της ανάγνωσης εν τέλει και τελικά.
5. Σάρωση δια της αλλαγής και της μεταρρύθμισης των κανονισμών και διατάξεων λειτουργίας με γνώμονα να γίνει πλέον φιλική ζεστή ανθρώπινη στους χρήστες της κι όχι απλά υπηρεσιακή κι απρόσωπα δημοσιοϋπαλληλική.
6. Ηταν τύχη αγαθή που η Βιβλιοθήκη αυτά τα χρόνια είχε πρόεδρό της μια ξεχωριστή πνευματική καλλιτεχνική προσωπικότητα τον Παναγιώτη Δημόπουλο που σήκωσε τους ώμους του ως Ατλαντας, την ιστορία της και το σήμερά της.
Ένας άνθρωπος που συνήθως η γραφή του στα χολή ( κύριος για την εκκλησία ) Αυτός έχει την ανάγκη να δημοσιοποιεί την κακία του , εμείς kozan για ποιο λόγο να τα βλέπουμε ? Δηλαδή εάν κάποιος σου στέλνει επώνυμα τις σκέψης του( στην προκειμένη την χολή – κακία ) εσύ πρέπει να το δημοσιοποιείς ? Εάν σου έστελνε πέντε κείμενα την ημέρα ?
ΣΥΓΓΝΩΜΗ,ΠΟΥ ΔΙΕΓΝΩΣΕΣ ΧΟΛΗ ΚΑΙ ΚΑΚΙΑ ΣΤΟ ΠΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ; ; ΚΑΙ ΣΕ ΠΟΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ (ΔΕΙΞΕ ΜΑΣ ΕΝΑ)”κύριος (sic!) για την εκκλησία”;ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΝΑ “ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ” ΣΩΣΤΑ ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ. ΜΑΛΛΟΝ ΕΙΣΑΙ ΚΑΚΟΗΘΕΣΤΑΤΟΣ/-Η ΕΣΥ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ kozan ΚΑΙ ΑΠΑΞΙΩΝΕΙ ΝΑ ΣΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ ΣΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΓΕΛΟΙΟΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙΣ.
Δεν ήθελα απάντηση από το κozan . Πήρε όλους τους φίλους συγγενής τηλέφωνο για να σχολιάσουν. Ακόμα γελώ , Ευχαριστώ
ΕΣΥ την χολή στο συγκεκριμένο κείμενο που ακριβώς την είδες; Το διάβασες καθόλου;
Δεν είναι υποχρεωτικές οι αναγνώσεις παιδιά. Το κλικ το κάνει ο δείκτης του χεριού μετά από εντολή του εγκεφάλου.
τελευταιες μερες ειναι παιδια ! η καραγιανειος περιοδος ληγει 31 αυγουστου .χορτασαμε απο τη συμμετοχη του σε εκδηλωσεις !! αντε καλη ξεκουραση
Λατρεμένοι ανώνυμοι συμπολίτες, οφείλω να ομολογήσω πως ο τρόπος σκέψης σας είναι συναρπαστικά παρανοϊκός… Απολαυστικός. Διασκεδαστικός. Συνεχίστε έτσι ακριβώς. Μη σταματάτε πουθενά. Γιατί αλλιώς, αλίμονο, τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους;
Δήμητρα Καραγιάννη
Καλέ κόψτε κάτι από την αβάσταχτη ανωτερότητα στα ανώνυμα διαδικτυακά σχόλια.
Δε μ ενοχλεί η ανωνυμία αλλά η φοβική ατολμία . Ούτε μ ενοχλεί η αλαφραδα αλλά η κακότητα των ανώνυμων ανόητων . Η άγνοια σκοτώνει πρώτα αυτόν που δεν έμαθε να κρατά το όπλο της γνώσης . Όχι απλά σ ευχαριστούμε αλλά και σε θαυμάζουμε γι αυτά που έκανες και θα συνεχίσεις να κανεις για το βιβλίο Β Κ
Τωρα μαλιστα!
Ένας άνθρωπος που με παρωπίδες τάσσεται κατα της εκκλησίας βγήκε να υποστηρίξει τον Καράγιαννη !
Βασίλη συγχαρητήρια, συνέχισε να γράφεις.
Με την ευκαιρία μια υπενθύμιση προς τη Δημοτική Αρχή.
Ο αείμνηστος Ν Π Δελιαλής ήταν για χρόνια στο ίδιο γραφείο συγκάτοικος με τον αείμνηστο πατέρα μου Φώτη Κάβουρα. Ο ένας βιβλιοφύλαξ, ο άλλος αρχαιοφύλαξ. Έτυχε να είναι συγκάτοικοι δίπλα δίπλα και στα μνήματα στον Άγιο Γεώργιο. Στα πέντε χρόνια που πήγαινα στον πατέρα μου, άναβα και ένα κεράκι και στον κυρ Νίκο. Δεν του είχαν ούτε ένα καντηλάκι. Ας φροντίσουν οι υπεύθυνοι να ανάβει ένα καντηλάκι και να καθαρίζουν που και που την μόνιμη “κατοικία” του κυρ Νίκου. Η πόλη, τουλάχιστον αυτό, του το οφείλει.
Σωστό!
Μόνο ο Δελιαλής δεν ήταν. Υπήρξαν κι άλλοι που οφείλουμε τιμή: Φόρης, Βασίλης Σιαμπανοπουλος ….
ΔΗΜΟΠΟΥΛΕ ΑΤΛΑΝΤΑ ΠΟΥ ΠΑΣ ΚΑΙ ΜΑΣ ΑΦΗΝΕΙΣ;
Σιγα την περικεφαλαια! Τζαμπα φιγουρες φρουφρου κι αρωματα!
Θες κ τα λες η σου ξεφευγουν;
Η απιστευτη προχειροτητα του ειναι…