Κάποτε μου χάρισαν ένα ζωγραφισμένο βότσαλο. Λείο, σχεδόν επίπεδο, σχεδόν κυκλικό. Είχε τη μορφή ενός μικρούλη σκαντζόχοιρου. Το δέρμα του ήταν μωβ με διάσπαρτα μαύρα αγκαθάκια, το στόμα του ημικύκλιο μαύρο, τα δυο άσπρα δοντάκια του στρογγυλά, το κεφαλάκι του μια μωβ καρδούλα, τα ματάκια του λευκοί κύκλοι με εφαπτόμενες τις μαύρες κόρες, τόσο επιδέξια τοποθετημένες πάνω στον κύκλο, που έβλεπαν την ψυχή μου… Πέρασαν από τότε περισσότερα από είκοσι χρόνια. Ο μικρούλης σκαντζόχοιρος «τραυματίστηκε σοβαρά» αλλά η σχέση μας έμεινε αμετάβλητη. Τον φρόντισα προσεκτικά, του άλλαξα θέση- από το γραφείο μου ανέβηκε στην βιβλιοθήκη – και ακόμα βλέπει τι γίνεται στην ψυχή μου… Εκείνο το μωβ βοτσαλάκι, το είχε ζωγραφίσει ο Τάκης Χάτσιος.
Ο Τάκης Χάτσιος αγαπά ακόμα τα βότσαλα. Τώρα τα ζωγραφίζει ψηφιακά, τα φωτίζει με ζεστά χρώματα, τα βάζει να κάνουν παρέα… Και είναι τόσο ευρηματικά τοποθετημένα και συμφιλιωμένα μεταξύ τους, που καθώς κανείς τα αντικρίζει ακούει στ’ αυτί του ψιθυριστά τους στίχους του ποιητή: «Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές υπάρχει μια δίψα, υπάρχει μια αγάπη, υπάρχει μια έκσταση. Όλα σκληρά σαν τα κοχύλια, μπορείς να τα κρατήσεις μες στην παλάμη σου.»
O Τάκης Χάτσιος έχει, αποδεδειγμένα, μεγάλη καρδιά. Αγαπά και το φεγγάρι και τον ήλιο και τους κύκλους που παίζουν με τις ευθείες γραμμές και ομορφαίνουν τις απρόσωπες πόλεις μας. Αγαπά ακόμα και τα σχήματα με τις λευκές ακτίνες, ολόιδια με τους αγγέλους, που μας φυλάνε τα βράδια.
Στα δικά του ειδώλια αλλάζει μορφή, ενσωματώνει κίνηση, χαρίζει ζωή και τα παραδίδει απέριττα , σχεδόν αερικά και πανέτοιμα να κατακτήσουν τον νου και την καρδιά μας.
Όσοι έχουν την δυνατότητα να επισκεφθούν αυτές τις μέρες την ψηφιακή έκθεση ζωγραφικής του Τάκη Χάτσιου στην Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης, θα διαπιστώσουν «ιδίοις όμμασι» πως η καλλιτεχνική δημιουργία του δεν έχει όρια, πως ο ταλαντούχος ζωγράφος έχει την ικανότητα να μεταφέρει άμεσα την καλλιτεχνική του αύρα στον θεατή, πως η φαντασία και η πραγματικότητα ταυτίζονται στην τέχνη, και πως – εν τέλει- η αληθινή τέχνη ξαφνιάζει ακόμα με την απέραντη ομορφιά της.
Όμως, ο καλλιτέχνης Τάκης Χάτσιος μας αιφνιδιάζει πολύ περισσότερο ως άνθρωπος, με το ήθος και την ανιδιοτέλεια του χαρακτήρα του. Γιατί, ολόκληρο το ψηφιακό του έργο με αφετηρία το 2012 και όριο το 2019 , αφού έγινε πρώτα ένα « τετράδιο» με διακόσια έργα από τον γυιο του Νικόλα, παραδόθηκε κατόπιν στην Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης. Θα αξιοποιηθεί άραγε σύντομα από την δωρεοδόχο αυτή η καταπληκτική δουλειά; Εύχομαι ολόψυχα να συμβεί!
Πάντως εγώ, φεύγοντας σε πλήρη έκσταση από τη Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης το βράδυ της περασμένης Παρασκευής, ξαναγύρισα στα φοιτητικά μου χρόνια. Φανταζόμουν το έργο του Τάκη Χάτσιου τυπωμένο σε αφίσες και κάρτες. Ένας νέος Mordillo, που θα ομορφαίνει τη ζωή μας. Με άλλο ύφος, με διαφορετική αντίληψη ζωής, με αλλά χρώματα και, κυρίως, με μια ομορφιά προσιτή σε όλους, που δεν θα ξεθωριάζει ούτε στο φως ούτε στο σκοτάδι.
Ποιός ξέρει «τι μέλλει γενέσθαι; »
Τάκη Χάτσιο, Νίνα Καρπουζά, Νικόλα, Αλέξανδρε και Οδυσσέα, σας ευχαριστώ πολύ! Πέρασα υπέροχα στη γιορτή σας!
