Αποδίδουμε σήμερα εις Κύριον τον σεβαστό λευΐτη π. Γεώργιο Μπετσάκο, ο οποίος εποίμανε επί σειρά ετών στον ναό του Αγ. Κωνσταντίνου και Ελένης στην Κοζάνη. Ποιος είπε ότι η εκκλησία είναι μια εθιμική λαϊκή παράδοση, ένα φολκλόρ, μια συνήθεια, ή ακόμη μια εξουσία και κράτος εν κράτει, ή και ανύπαρκτη πνευματικά; Λευΐτες όπως ο π. Γεώργιος διαψεύδουν αυτές τις αντιλήψεις.
Ο μακαριστός παπα-Γιώργης είναι γνωστός σε όλους τους Κοζανίτες και δεν χρειάζεται εγκωμιασμούς. Ρωμαλέος αλλά και απλός, κοινωνικός, καθημερινός άνθρωπος, βράχος πίστης, βαθύς θεολόγος αλλά και κριτικός, χωρίς να μασά τα λόγια του. Ανέθρεψε λαμπρά τέκνα με την πρεσβυτέρα του, αλλά στήριξε λειτουργικά και πνευματικά την ενορία του ως εξομολόγος (και μένα προσωπικά στα εφηβικά μου χρόνια αλλά και αργότερα). Ως εξομολόγος ήταν γεμάτος κατανόηση, νουθετώντας βάσει του ευαγγελίου, με πνευματικότητα αλλά και με διάκριση και απλή λογική, χωρίς στείρες ηθικολογίες ή καλογερική αυστηρότητα.
Η εκκλησία μας είναι εκκλησία των αγίων. Οι άγιοι είναι οι ήρωες της πίστης μας, η απόδειξη ότι το μήνυμα του Χριστού είναι αληθινό, ότι η οδός που προτείνει είναι πράγματι εφαρμόσιμη, σήμερα, τώρα, και όχι «τω καιρώ εκείνω». Υπάρχουν οι επίσημα ανακηρυγμένοι από την εκκλησία άγιοι, αλλά υπάρχουν και οι απλοί άγιοι του λαού, γι’ αυτούς που λέμε ότι ήταν «άγιος» άνθρωπος. Τέτοιος ήταν και ο παπα-Γιώργης. Οι άγιοι όμως λέμε κάνουν και θαύματα. Προσωπικά, δεν θέλω ούτε να δω, ούτε να ακούσω για θαύματα. Υπάρχει μεγαλύτερο θαύμα από την καλή αλλοίωση της ψυχής και του νου ενός ανθρώπου; Υπάρχει μεγαλύτερο θαύμα από την «έμπνευση», την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, που παίρνεις από κάποιον πνευματοφόρο άνθρωπο; Αυτό το «θαύμα» έκανε ο πνευματικός παπα-Γιώργης. Μαλάκωνε τις καρδιές μας με το πνεύμα του και ενέπνεε με το απλό παράδειγμά του. Βοηθούσε με τις νουθεσίες του στη διάλυση της σύγχυσης του νου, αλλά και ενδυνάμωνε την ψυχή με την ηρεμία και τη σταθερότητά του.
Επαίνους δεν χρειάζεται ο παπα-Γιώργης, μόνον την προσευχή μας. Ο σεβαστός μας παπα-Γιώργης προστέθηκε στους μάκαρες προπάτορες και πατέρες μας και αναπαύεται εν Κυρίω. Αυτό που μας μένει είναι η «Χαρμολύπη», όπως λένε και οι πατέρες της εκκλησίας, αλλά και η θερμή μνήμη του «προσώπου» και της βιωτής του. Φτωχαίνουμε που χάνουμε τέτοιους ανθρώπους, αλλά ταυτόχρονα πλουταίνουμε ψυχικά και πνευματικά με την χριστιανικό βίο και την οσιακή τελευτή τους. Πλαταίνει έτσι η καρδιά μας και γίνεται περιβόλι από οσμή ευωδίας πνευματικής. Αλλά και η ενορία του Αγίου Κωνσταντίνου καυχιέται με παρρησία εν Κυρίω για τον παπα-Γιώργη και τους πρεσβυτέρους της. Δεν γίνεται να μην ακολουθείς τα βήματα του Χριστού, όταν γνωρίζεις τέτοιους ανθρώπους, ή τουλάχιστον να μην επηρεάζεσαι και να μην ανοίγει η καρδιά σου.
Τι μεγαλείο! Να φεύγεις και πίσω σου να μένει μια ευώδης πνευματική αύρα στους γύρω σου. «Μακάριος ανήρ ος επορεύθη εν βουλή Κυρίου … ότι γινώσκει Κύριος οδόν δικαίων». Ο παπα-Γιώργης, «αθώος χερσί και καθαρός τη καρδία, ος ουκ έλαβεν επί ματαίω την ψυχήν αυτού», ήταν «έτοιμος από καιρό» και νίκησε και τον «έσχατο εχθρό», τον θάνατο. Καλό παράδεισο παπα-Γιώργη!
Εξαιρετικό!Εύγε ,Χαρίτωνα.Θα είναι περήφανος ο Τριαντάφυλλος εκεί ψηλά για σένα.
εξαιρετική προσέγγιση στα πλαίσια της ορθόδοξης εκκλησιολογίας.
Λόγος αληθινός.