Τίς πρωϊνές ώρες της Κυριακής της 22ας Σεπτεμβρίου, πού η Εκκλησία μας πανηγυρίζει την χαρά της Αναστάσεως του Κυρίου, πού παιανίζει και ψάλλει τους αναστάσιμους ύμνους της νίκης της ζωής κατά του θανάτου, ο προσφιλής και πολυσέβαστος π. Γεώργιος Μπετσάκος, σέ ηλικία 85 ετών, εξεδήμησε προς τον Αναστάντα Κύριον, στο ανέσπερο φώς της επουρανίου βασιλείας Του. Τήν επομένη, Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου, στον κατάμεστο απο κόσμο ιερό Ναό των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Κοζάνης, ετελέσθη η εξόδιος ακολουθία από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλο, τον γράφοντα, και με την συμμετοχή πολλών κληρικών.
Είναι όντως δύσκολη όταν έρχεται η ημέρα και ώρα του αποχωρισμού και αποχαιρετισμού ενός προσώπου, με το οποίο αναπτύχθηκαν χρόνιοι δεσμοί σεβασμού και αγάπης, όπως ήταν ο π. Γεώργιος. Η προσμονή, όμως, η ελπίδα και η πίστη της Αναστάσεως τού Ζωοδότου Χριστού αλλά και της κοινής Αναστάσεως, διαλύουν τα σκοτεινά πέπλα της λύπης και της οδύνης. Οι λόγοι, αρκετές φορές, είναι πτωχοί να περιγράψουν κάποια συναισθήματα και το χέρι αδύναμο να τα αποτυπώσει γραπτά. Το πέρασμα, η παρουσία και η προσφορά κάποιων σπουδαίων ανθρώπων, μένουν ανεξίτηλα χαραγμένα στην καρδιά μας. Συνεπώς είναι άξιον και δίκαιον να αποδίδουμε οφειλόμενο ιερό χρέος στις λίγες αυτές ταπεινές γραμμές για ένα πρόσωπο, που όλη του η ζωή ήταν μία συνεχής και αδιάκοπη θυσιαστική διακονία στην Εκκλησία και προσφορά στον άνθρωπο.
Το παρόν άρθρο είναι ένα αγιοκέρι ευγνωμοσύνης στην μνήμη του σεβαστού γέροντος και μία προσωπική καρδιακή κατάθεση, καθώς τον π. Γεώργιο είχα την χαρά και την ευλογία να τον γνωρίσω από την παιδική μου ηλικία. Η γνωριμία αυτή συνεχίστηκε για 35 ολόκληρα χρόνια! Δεν είναι λίγα αυτά που απεκόμισα και διδάχθηκα κατά το χρονικό αυτό διάστημα από την ιερή προσωπικότητά του και τα οποία συνέβαλλαν καταλυτικά για την προσωπική μου μετέπειτα ιερατική πορεία.
Ο π. Γεώργιος είχε χαριτωθεί απο τον Θεό με εξαιρετικά χαρίσματα, τα οποία αξιοποίησε εν τη Εκκλησία προς δόξαν Θεού, αλλά και προς οφέλειαν της εμπιστευθείσης σ΄ αυτόν ενορίας. Άριστος και καλός λειτουργός, δόκιμος θεολόγος, ικανός ομιλητής, έμπλεος ιεραποστολικού ζήλου, ιεροπρεπής, αρχοντικός, συνεπής και φιλόκαλος. Από την ημέρα πού τοποθετήθηκε ως εφημέριος και προϊστάμενος του Ιερού Ναού των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Κοζάνης (1976), έως και την συνταξιοδότησή του (2004), φρόντισε με κόπο και επιμέλεια για την πνευματική προκοπή, αλλά και την υλική πρόοδο της ενορίας. Παρέλαβε ένα νεόδμητο ημιτελή Ναό, τον οποίον με κόπους πολλούς, αγώνες και θυσίες κατάφερε να τον εξωραΐσει και να τον καταστήσει ένα πραγματικό κόσμημα στην πόλη της Κοζάνης, αλλά και της ευρύτερης περιοχής.
Εκτός όμως τής φροντίδας του για τα δομικά και καλλωπιστικά έργα, μέριμνα και αγωνία του π. Γεωργίου ήταν η πνευματική εργασία, η λειτουργική ζωή, η διάδοση του ευαγγελικού λόγου μέσα από κηρύγματα, ομιλίες, άρθρα, συγγραφή βιβλίων, και φυσικά με το μυστήριο της ιεράς εξομολογήσεως, όπου αμέτρητες ψυχές εύρισκαν την ανάπαυση και την πνευματική καθοδήγηση. Οι άριστες θεολογικές του γνώσεις και κατάρτιση, έγιναν αφορμή να βρεθεί πολλές φορές ομιλητής σέ άλλες ιερές Μητροπόλεις, προσκεκλημένος σεβασμιωτάτων Ιεραρχών, σε ιερές ακολουθίες, σεμινάρια και ιερατικά συνέδρια. Ο κηρυγματικός του λόγος πάντοτε απλός, σύγχρονος, κατανοητός, προσαρμοσμένος στα δεδομένα και τα σύγχρονα προβλήματα και ταυτόχρονα συναρμοσμένος με τίς βαθιές αλήθειες του ευαγγελίου, ακολουθώντας την τακτική και το υπόδειγμα του μεγάλου και σοφού ιεράρχου κυρού Διονυσίου Ψαριανού, Μητροπολίτου Σερβίων καί Κοζάνης.
Αλλά και μετά την συνταξιοδότησή του, σχεδόν έως του κλονισμού της υγείας και τής κοιμήσεώς του, παρέμεινε στις πνευματικές επάλξεις, με την αδιάλειπτη παρουσία του κατά την τέλεση της καθημερινής θείας λειτουργίας και των ιερών ακολουθιών, ευλαβικά προσευχόμενος και προσφέροντας την ευλογία και την αγάπη του προς όλους.
Αποτυπώνοντας τίς ταπεινές αυτές σκέψεις, με συγκίνηση και ευγνωμοσύνη αναπολώ την ιερή του μορφή και τον ευχαριστώ για όλα όσα έκανε για την ελαχιστότητά μου. Ευλαβικά ασπάζομαι το χέρι του και πάντοτε η ταπεινή καρδιά ενός επισκόπου θα συνεχίζει να τον αγαπά και να προσεύχεται για την αιωνία ανάπαυσή του.
Αγαπητέ και πολυσέβαστε π. Γεώργιε·
«τόν άγώνα τό καλόν ἠγώνισαι, τόν δρόμον τετέλεκας, τήν πίστιν τετήρηκας, ἀπόκειταί σοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος ὅν ἀποδώσει σοι ὁ Κύριος».
Να έχουμε την αγία σου ευχή!
