Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε, τα χέρια θα περάσουμε στους ώμους, παλιά τραγούδια για να θυμηθούμε ονόματα και βλέμματα και δρόμους (στίχοι Ν. Γκανά)… κι αποφασίζεις να περπατήσεις σε παλιούς δρόμους, σε δρόμους που περπάτησες στη νιότη σου. Σε πόλεις που πέρασες σημαντικές στιγμές της ζωής σου. Σε μέρη που σε σημάδεψαν και έχουν μείνει ανεξίτηλα στην μνήμη σου. Μπορεί να είναι η γειτονιά που γεννήθηκες και συνεχίζεις ακόμα να ζεις, μπορεί να είναι η πόλη που πέρασες μια περίοδο της ζωής σου και έχεις χρόνια να την επισκεφτείς ή εκείνο το πανέμορφο μέρος που ανακάλυψες σε κάποιες καλοκαιρινές διακοπές. Περπατάς και παρατηρείς τα πάντα γύρω σου, δεν έχεις μόνο τα μάτια σου ανοιχτά για να παρατηρήσεις τα πάντα, αλλά όλες οι αισθήσεις σου είναι σε εγρήγορση. Ίσως με την πρώτη ματιά όλα να σου φαίνονται άγνωστα, σαν να έχουν αλλάξει τα πάντα. Αυτά τα κτίρια άραγε να υπήρχαν; Σιγά – σιγά όμως αρχίζεις να τα αναγνωρίζεις. Κάποια έγιναν πιο όμορφα, σε κάποια ο χρόνος που πέρασε είναι εμφανής. Κάθεσαι στο παγκάκι που ξέρεις ότι υπάρχει πολλά χρόνια εκεί, το θυμάσαι άλλωστε καλά και παρατηρείς τους περαστικούς. Οι περισσότεροι βιαστικοί, δεν νοιάζονται για τον παράξενο «ταξιδιώτη του χρόνου» που ρουφάει την κάθε στιγμή, που θυμάται τις ωραίες στιγμές, τους ανθρώπους που γνώρισε σε εκείνα τα μέρη, τις εμπειρίες που έζησε. Άλλωστε τότε με την ίδια βιασύνη δεν περπατούσες κι εσύ σε αυτά που τα θεωρούσες δεδομένα και καθημερινά;
Είχες μήπως προσέξει ποτέ πόσες ομορφιές υπήρχαν τριγύρω; Ίσως ναι, ίσως όμως και όχι, ίσως τώρα που αποφάσισες να κάνεις αυτό το ταξίδι στο παρελθόν με την ματιά προς το μέλλον να θυμηθείς όλα εκείνα που έζησες, να δεις με μια άλλη ματιά τους ανθρώπους που γνώρισες και να καταγράψεις νέες μνήμες σιγοτραγουδώντας το «χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάνε».
