Κάθε που ένα θεατρικό έργο παρουσιάζεται ενώπιον κοινού το θέατρο γιορτάζει.
Οι άνθρωποι που καταπιάνονται μ’αυτό καταθέτουν το χρόνο, τις αγωνίες, τους προβληματισμούς, την ενέργεια και κυρίως την αγάπη τους.
Το θεατράκι στο ονειρόdrama έβαλε τα καλά του λοιπόν την Παρασκευή 15 Νοέμβρη και παρουσίασε στο κοινό της Κοζάνης, από την πειραματική σκηνή του το έργο του Ρομπέρ Τομά ¨8 Γυναίκες κατηγορούνται¨ σε σκηνοθεσία του κ. Γιώτη Βασιλειάδη.
Το θέατρο πιστεύω αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες και σπουδαιότερες ανακαλύψεις του ανθρώπου στο ταξίδι της ανακάλυψης του εαυτού του.
Είναι τεράστιο το ενδιαφέρον να προσεγγίσει κανείς ένα θεατρικό ήρωα με ψυχολογικό βάθος.
Ενδιαφέρον υποκριτικό και σκηνοθετικό.
Ανακαλύπτεις πλευρές του εαυτού σου που ίσως μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχες ανακαλύψει, δεν είχες σκεφτεί ότι υπήρχαν σκάβοντας και ψάχνοντας την ψυχολογία του ήρωα.
Ο άνθρωπος ανακάλυψε πώς να πειραματίζεται με τον εαυτό του.
Το θέατρο είναι ένα πείραμα του ανθρώπινου μυαλού και το πειραματικό θέατρο είναι ένα πείραμα με το πείραμα.
Η παράσταση στο ονειρόdrama ήταν πειραματική πραγματικά.
Πείραμα μπορείς να κάνεις όσον αφορά εξωτερικά στοιχεία μιας παράστασης ήτοι κουστούμια σκηνικός χώρος φώτα κτλ. Η εσωτερικά στοιχεία μιας παράστασης όσον αφορά το κείμενο το στήσιμο της, τις χορογραφίες της, την υποκριτική των ηθοποιών κτλ.
Δεδομένων των οικονομικών δυνατοτήτων μιας ομάδας φυσικά, αν και πιστεύω προσωπικά πως θέατρο μπορείς να κάνεις με ελάχιστα μέσα και όπως λέει ο Πήτερ Μπρούκ, θέατρο υπάρχει όταν έχουμε έναν θεατή και έναν ηθοποιό.
Η παράσταση στο ονειρόdrama πειραματίστηκε στα εσωτερικά στοιχεία της παράστασης περισσότερο.
Η σκηνοθεσία του κ. Γιώτη Βασιλειάδη ήταν δύσκολη, δημιούργησε ένα λαβύρινθο από καρέκλες στη σκηνή με σχεδόν καθόλου σκηνικά αντικείμενα και μέσα σ’ αυτόν τον λαβύρινθο καθοδήγησε σε μια δύσκολη επίσης χορογραφία, υποκριτικά τις 8 κυρίες που στάθηκαν επάξια η κάθε μια στο ρόλο της.
Και οι 8 ήταν συνεχώς επι σκηνής, κάτι που είναι τρομερά δύσκολο, ειδικά όταν δεν παίζεις.
Παίζανε κι όταν δεν παίζανε, ήταν επι σκηνής και όταν ¨δεν ήταν επι σκηνής¨.
Ο σκηνοθέτης ακολούθησε τον μαθηματικό τύπο εντός, εκτός και επι τα αυτά με απόλυτη επιτυχία.
Ήταν ξεκάθαρο πότε και ποια ηθοποιός έπαιζε και πότε ήταν εκτός, επίσης ξεκάθαρο πότε χρησιμοποιούσαν το επίπεδο στο βάθος της σκηνής εννοώντας το δωμάτιο του κυρίου.
Πείραμα σε ένα άλλο επίπεδο μπορεί να χαρακτηριστεί το γεγονός ότι οι περισσότερες (6) από τις κυρίες έπαιρναν μέρος για πρώτη φορά σε μια ολοκληρωμένη θεατρική παραγωγή.
Δύσκολο το εγχείρημα να συντονίσεις ηθοποιούς που παίρνουν μέρος για πρώτη φορά σε παράσταση σε μια δύσκολη σκηνοθεσία με μια επίσης δύσκολη χορογραφία.
Το έργο ξεκινάει και τελειώνει με ένα πυροβολισμό, από την έναρξή της η παράσταση μας εισάγει σε μια μυστηριώδη ατμόσφαιρα.
Συντείνουν σ’ αυτό τόσο η μουσική του κ. Δημόπουλου όσο και οι φωτισμοί της κ. Εύης Παπαμάρκου που δένουν αρμονικά με τη σκηνοθεσία και υπηρετούν τη σκέψη του σκηνοθέτη και το κείμενο του συγγραφέα.
Η ατμόσφαιρα από την αρχή ως το τέλος είναι τεταμένη και ο ρυθμός καταιγιστικός.
Ο θεατής δεν μπορεί να αποσπάσει την προσοχή του από τις 8 κυρίες που στέκονται υπέροχα στη σκηνή.
Με μια ανάσα θα μπορούσε να είναι ο τίτλος της παράστασης γιατί ήταν τέτοιος ο ρυθμός του έργου που σε τραβούσε μέσα του κυριολεκτικά.
Ο Ρομπέρ Τομά έγραψε ένα έργο ισορροπίας.
Οι 8 γυναίκες ισορροπούν ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα, την αγάπη και το μίσος, την υποκρισία και την ειρωνεία, τα κρυμμένα πάθη και τις μύχιες επιδιώξεις μεταξύ τους.
Το έργο ξεκινάει με ένα φόνο, τα πάντα στο άκουσμά του σταματούν, ο χρόνος δεν κυλάει το ίδιο με πριν, τα πρόσωπα δεν είναι τα ίδια με πριν, οι σκέψεις δεν είναι το ίδιο με πριν, όλα έχουν αλλάξει, όλοι ψάχνουν το δολοφόνο, κυριαρχεί ο φόβος, αρχίζουν οι αποκαλύψεις, σε λίγο κυριαρχεί η καχυποψία.
Ο φόνος γίνεται στο δωμάτιο, μακράν της σκηνής, όπως στην αρχαία τραγωδία και οι 8 γυναίκες είναι ταυτόχρονα πρωταγωνίστριες και χορός αρχαίας τραγωδίας.
Εδώ βοήθησε η κ. Βενετία Νάση με την λιτή ενδυματολογική προσέγγιση και τα εξαιρετικά κοσμήματα που ακολουθούν το ύφος της τραγωδίας.
Στην ¨πολιτισμένη¨ δύση οι σχέσεις των ανθρώπων είναι κατ’επίφασην, είναι δήθεν, κρατάνε τους τύπους, συντηρούν μια ψεύτικη ευγένεια.
Το έργο ξεκινάει δείχνοντας μας την ιεραρχία των προσώπων και τις δήθεν σχέσεις τους.
Όλα αυτά μέχρι τον φόνο, στο άκουσμά του όλα αλλάζουν, η ιεραρχία καταλύεται, όλοι είναι ίσοι μεταξύ τους, η υπηρέτρια στο ίδιο ύψος με την κυρία του σπιτιού.
Οι 8 ηρωίδες είναι ακροβάτες και ο σκηνοθέτης της βοηθάει να ισορροπήσουν σε ένα ριψοκίνδυνο παιχνίδι ψυχολογίας.
Στο έργο δεν υπάρχουν μονόλογοι η μεγάλες τιράντες, ο συγγραφέας δεν καταπιάνεται με το ψυχολογικό βάθος των ηρωίδων του, δεν μιλάνε για τη ζωή τους, τα όνειρά τους, τις φιλοδοξίες τους και την ερωτική ζωή τους, αυτό γίνεται δια της πλαγίας – δορυφορικά, το κύριο θέμα είναι ο φόνος και με αφορμή αυτόν οι σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους, ο υποτιθέμενος φόνος βέβαια αφού αυτός είναι στημένος από την κόρη του θύματος.
Η ιστορία ξετυλίγεται αργά, μεθοδικά μέσα σε ένα καταιγιστικό ρυθμό εντάσεων, πληροφοριών και αποκαλύψεων.
Ο συγγραφέας φωτίζει ένα ένα τα πρόσωπα που είναι υποψήφια για τον φόνο.
Αν η σκηνογράφος είχε φτιάξει το πάτωμα σαν σκάκι με άσπρα και μαύρα τετράγωνα θα μπορούσαμε να πούμε για μια παρτίδα σκάκι από τις 8 ηρωίδες.
Το ερασιτεχνικό θέατρο είναι ο μεγάλος αιμοδότης του εθνικού μας θεάτρου, από τα σπλάχνα του ξεπηδούν οι επαγγελματίες του και όταν οι άνθρωποι από αυτό το μετερίζι οργανώνουν παραστάσεις επαγγελματικού επιπέδου, αυτό είναι παρήγορο και ελπιδοφόρο για το μέλλον του θεάτρου μας γιατί το ζητούμενο κάθε φορά που καταπιανόμαστε με την τέχνη μας είναι το αποτέλεσμα να ξεπερνά εμάς τους ίδιους και τις προσδοκίες τις δικές μας και του κοινού που μας παρακολουθεί, να ανεβάζουμε τον πήχη ολοένα και πιο ψηλά.
Πιστεύω στην εθνική αποστολή του θεάτρου, την αποστολή της πνευματικής ανάτασης του λαού και της υψηλής πνευματικής ανάπτυξής του, μόνο τότε αυτός ο λαός θα είναι ελεύθερος και δυνατός να σταθεί όρθιος.
Είναι δύσκολο να διατηρήσεις μια ερασιτεχνική ομάδα δραστήρια για μεγάλο χρονικό διάστημα, χρειάζεται όπως έγραψα και στην αρχή χρόνος, ενέργεια, αγάπη και ατελείωτο τρέξιμο κι ακόμη πιο δύσκολο να παρουσιάζεις υψηλού επιπέδου παραστάσεις.
Εδώ θα ήθελα να προτείνω να γίνει κάλεσμα σε όλες τις ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες από το ονειρόdrama και να δοθεί μια παράσταση γι’αυτές.
Μόνο έτσι θα μπορέσει να αναπτυχθεί το θέατρο, βλέποντας η μια ομάδα τη δουλειά της άλλης και συζητώντας πάνω σ’αυτό.
Στο ονειρόdrama περισσεύουν τα ως άνω στοιχεία, οι άνθρωποί του έχουν αποδείξει χρόνια τώρα πως υπάρχει αγάπη για το θέατρο και την πόλη τους.
Καλή συνέχεια και καλή δύναμη και σε μελλοντικές δουλειές σας.
Παναγιώτης Νάκος
Ηθοποιός – θεατρολόγος
ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟΙ ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΜΠΡΑΒΟ ΤΟΥΣ ΑΛΛΑ ΣΑΝ ΕΡΓΟ ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΕΤΡΙΑΣΕ ΤΙΣ ΑΣΧΗΜΕΣ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΜΟΥ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΡΓΟ ΔΥΣΚΟΛΗ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΠΑΡΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΣΑΣ ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΑΓΚΗ ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΕ ΚΑΜΙΑ ΚΩΜΩΔΙΑ