Μια μικρή πνοή μάχεται μέσα μας..
Οι Ταξιδευτές του θεάτρου ( 18 παιδιά από 11 σχολεία) τόλμησαν να πιουν από το κρασί της Ασκητικής του Ν. Καζαντζάκη. Επί 5 μήνες ασκήθηκαν, ακούοντας τη φωνή του θεού, « να έχουν ανοιχτά τα μάτια τους για να βλέπει» και «στύλωσαν τα αυτιά τους για να ακούει». Μαζί του είδαν και άκουσαν τι κρύβεται πίσω από τα φαινόμενα, αυτό που ζει το άτομο και η κοινωνία σήμερα:
Είδαν τα δυο αντίδρομα ρέματα που μας έλκουν: Ο ανήφορος, ο δρόμος της καρδιάς προς την αθανασία και Ο κατήφορος στον αχόρταγο γκρεμό, το σπαρμένο με αδικία, σκληρότητα, πείνα, φόβο, βαρβαρότητα, φράγματα αγκαθερά, προς το θάνατο.
Άκουσαν τις δυο αντίθετες φωνές: Φωνάζει ο Νους, η φωνή της εξουσίας: Να δεχτείς τα σύνορα του νου, νόμος- πειθαρχία- τάξη- κανονικότητα και μέσα σ’ αυτά ακατάπαυστα, αδιαμαρτύρητα να δουλεύεις.
Μα η Καρδιά αγριεύει: «να σπας τα σύνορα, ν’ αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου. Είμαι ο χωριάτης και πηδώ πάνω στη σκηνή και επεμβαίνω στην πορεία του κόσμου».
Και φωνές ερωτικές αφουγκράζονται στον αγέρα
Και άλλες φωνές σε πολλαπλή ηχώ: «Πόλεμο στους άπιστους, άπιστοι είναι οι ευχαριστημένοι, οι χορτασμένοι, οι στείροι. Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε; Πολέμα. Ποια είναι η ουσία του θεού μας; ο αγώνας για την ελευτερία».
Άκουσαν την Κραυγή να κηρύχνει μέσα τους επιστράτεψη: «Ν’ αγαπάς την ευθύνη, νάσαι ανήσυχος, όταν μια συνήθεια καταντήσει βολική να τη συντρίβεις. Πολέμα να συναντήσεις όλον τον αγωνιζόμενο άνθρωπο».
Γι αυτό κανένας μας δεν ελπίζει μοναχός, δε φοβάται μοναχός του. «Μια παράταξη μεγάλη, μια φόρα του Σύμπαντου φοβάται, ελπίζει μαζί μας. Μια μικρή ανυπόταχτη πνοή μάχεται μέσα μας απελπισμένα να νικήσει την ευτυχία, την κούραση και το θάνατο».
Συντηρούμε το μυαλό μας ακοίμητο. Συντηρούμε την καρδιά μας φλεγόμενη, γενναία, ανήσυχη.
Υ ( όπου «….» Ν. Καζαντζάκης).
Κοζάνη 5-2-2020
Γκουτζιαμάνη Γιάννα
