O συμπατριώτης μας, από το Τσοτύλι του Δήμου Βοΐου, Γ. Σιβίλογλου, που εργάζεται στο πανεπιστήμιο SUSTech του Σεντζέν στην Κίνα, μας μεταφέρει, με νέα, σημερινή του ανάρτηση, πως πηγαίνουν, πλέον τα πράγματα, με τον κορωνοϊό στην Κίνα και πως βίωσε την “καραντίνα” όλη αυτή την περίοδο

Νιώθω υποχρεωμένος να πώ δυό κουβέντες γιατί βρίσκομαι στην ιδιαίτερη θέση να εχω περάσει με την συμβία και τον μικρό παραπάνω απο σαράντα μέρες στο σπίτι λόγω του ιού που ξεκίνησε απο την Κίνα και τώρα εφτασε παντού. Μπορεί να ξαναδυναμώσει ο ιός εδώ στην Κίνα αλλά νομίζω τα δύσκολα πιθανότατα πέρασαν γιατί η κυβέρνηση και ο κόσμος έμαθαν με σκληρό τρόπο πως μπορούμε να το διαχειριστούμε σε πρακτικό και ψυχολογικό επίπεδο. Βγήκαμε πιθανότατα απο το σκοτεινό δάσος με λίγες απώλειες για το μέγεθος της χώρας. Φυσικά και μία απώλεια να είχαμε και να ήταν δικός μας άνθρωπος θα ηταν προσωπική συμφορά. Υπάρχουν επαρχίες της Κίνας που δεν είχαν νεκρούς. Το Σεντζέν που μένω με τα παραπάνω απο δέκα εκατομμύρια κατοίκους είχε μόνο τρείς νεκρούς και ας ανήκει στην πολυπληθέστερη επαρχία της Κίνας. Στατιστικώς δηλαδή αποδείχτηκε ότι ήταν σχεδόν απίθανο να πεθάνουμε απο τον ιό.

Δεν είμαι άνθρωπος του πανικού γενικά αλλά δέν φοβήθηκα ιδιαίτερα καμία στιγμή. Υπήρχαν συγκεκριμένες οδηγίες για τον καθαρισμό και για το τι επρεπε να αποφύγουμε. Η συμβία έβγαινε κάθε λίγες μέρες να κάνει τα ψώνια με μάσκα και στην αρχή είχαμε μόνο πέντε μάσκες μιας χρήσης χωρίς να ξέρουμε πόσο θα μας κρατούσαν. Μάλιστα αυτές τις λίγες μάσκες μας τις έστειλε η προνοητική αδερφή της που ζεί 2500 χιλιόμετρα μακρυά καλά να είναι. Δεν ανησύχησα σχεδόν καθόλου γιατί υπομονετικά ακολουθούσαμε τις οδηγίες-εντολές της κυβέρνησης και λογικά σκέφτηκα ότι μόνο αν δεν προσέχουμε την καθαριότητα θα αρρωστήσουμε.

Στην αρχή λόγω και του Κινέζικου νέου έτους μέναμε σπίτι και διαβάζαμε τα νέα χωρίς να ξέρουμε πόσο θα κρατήσει αυτή η ιστορία. Διαβάζαμε τα νέα και παρακολουθούσα τους αριθμούς. Η εκθετική αύξηση δεν κράτησε περισσότερο απο λίγες μέρες και τα μέτρα φέραν αποτελέσματα. Ηταν μαθηματικώς βέβαιο ότι αν παίρναμε τα μέτρα μας η επιδημία θα έπαυε να εξαπλώνεται και έτσι έγινε. Η καθολική καραντίνα ξεκίνησε αν δεν κάνω λάθος όταν είχαμε λιγότερους απο δέκα νεκρούς ίσως και είκοσι. Ο κόσμος ακολούθησε τα μέτρα αδιαμαρτύρητα ακόμα και σε ιδιωτικές συνομιλίες. Μετα από δυό-τρείς μέρες που δεν είχαμε κρέας και κάποια λαχανικά τα σουπερμάρκετ που ήταν τα μόνα μαγαζιά ανοιχτα -μαζί με τα φαρμακεία- φέραν όλα τα βασικά και έτσι δεν κινδυνέψαμε να πεινάσουμε ούτε μέρα και ας είμαστε χωρίς κοντινούς συγγενείς εδω. Μόνο οι μάσκες ηταν μια ανησυχία αλλά σιγά-σιγά τις βρήκαμε στο ίντερνετ και διαβάσαμε πως θα μπορούσαμε να κάνουμε τις μάσκες μιας χρήσεως πολλαπλών.

Στο πανεπιστήμιο μάς ζήτησαν να δίνουμε αναφορά κάθε μέρα για την υγεία μας καί ζήτησαν σε όποιον ερχόταν απο τις επαρχίες με τα πολλά κρούσματα να μείνει οπωσδήποτε στο σπίτι για δύο βδομάδες. Περίπου 200 νεκροι κάθε μέρα και τότε άρχισε ο αριθμός τους να μειώνεται καθημερινά μέχρι που φτάσαμε στους λιγότερους απο 20 νεκρούς την ημέρα σε όλη την Κίνα. Μετά τις πρώτες μέρες η όντως τρομακτική εκθετική αύξηση άρχισε να σταματάει. Δεν είναι λογικό να τραβάμε τα μοντέλα περισσότερο απο όσο είναι φτιαγμένα να ισχύουν. Σιγά-σιγά αρχίσαμε να μπορούμε να πηγαίνουμε στις δουλειές μας. Ενα άτομο αρχικά σε κάθε γραφείο καί μέτα οι μισοί και τώρα πια όλο το προσωπικό επέστρεψε στις δουλειές του. Μπορούμε να ξαναρχίσουμε να απεχθανόμαστε την Κυριακή αλλά σήμερα είναι μια Δευτέρα που έχει μια γλύκα όπως και να το πάρουμε.

Εδώ είμαι μόνο με τον τετράχρονο μικρό και την συμβία και έτσι η μισή και περισσότερη σκέψη μου βρίσκεται στην Ελλάδα. Θέλω να πιστεύω ότι η κυβέρνηση πήρε σωτήρια μέτρα γρήγορα σε σχέση με άλλες χώρες. Ναι κι εγω θα ήθελα να είχαμε την σοφία να προστατευόμασταν απο την πρώτη μέρα και να μην δείχναμε ανευθυνότητα. Ποιός όμως μπορεί να λογιστεί τον κίνδυνο του θανάτου χωρίς να τον δίωξει για λίγο νομίζοντας οτι δεν θα τον αγγίξει. Ναί, κάποιοι θα έχουν μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης στην εξάπλωση του κακού και κάποιοι λιγότερο όπως συμβαίνει πάντα και με το καλό και με το κακό. Ελπίζω ότι το σύστημα υγείας θα αντέξει.

Θα ήθελα να βοηθήσουμε ο καθένας οπως μπορεί τους δικούς του και τον περίγυρό του στο πως να προφυλαχθούν. Να πούμε στους δικούς μας τί πρέπει να προσέχουν, ακόμα και να τους δείξουμε πως να ξεντύνονται οταν γυρίζουν σπίτι απο τα ψώνια. Κάποτε με το καλό κάποτε με καμια αγαπητική απειλή να τους πούμε πού πας βρε άνθρωπε κάτσε σπίτι σου. Να επισκεπτόμαστε τους ευπαθείς ζωντανούς μας με διάκριση και προσοχή. Ποιός θα κάνει τα ψώνια της γιαγιάς και του καρδιακού πατέρα, ποιός θα κάνει τα ψώνια του ασταμάτητα εργαζόμενου; Και το σύστημα υγείας που δυστυχώς δεν προλαβαίνουμε σε λίγες βδομάδες που έρχονται να το φτιάξουμε. Ίσως μόνο να το στηρίξουμε και αν θέλετε να είναι η σκληρή αφορμή αυτή η περιπέτεια που σε λίγες βδομάδες θα περάσει και για τους περισσότερους θα είναι ανώδυνη να απαιτήσουμε να ενισχυθεί ως υπέρτατο δημόσιο αγαθό που είναι.