Η αφοσίωση του καθήκοντος – Το τίμημα (Της Λίτσας Γκάγκαλη – Μαρκοπούλου)

“Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους μαχητές της πρώτης γραμμής ) ‘’Ο πιο βαθύς τρόπος για να αισθανθούμε είναι να υποφέρουμε γι αυτό‘’ Γκισταβ Φλομπερ”

Υπάρχει μια μοναδική συγκίνηση σ΄ αυτού του είδους τον κίνδυνο , ίσως επειδή κανείς δε μπορεί να φανταστεί πως απειλείται η ζωή του.

Ισως αυτός ο καθαυτός κίνδυνος (όπως και ο φωτορεπόρτερ σε μια εμπόλεμη ζώνη ) δίνει νόημα σ΄ αυτό που κάνει , που πασχίζει να κάνει.

Η κάθε κίνηση , η κάθε προσπάθεια για τη σωτηρία του ασθενούς είναι ένας θρίαμβος.

Οσο εξαντλημένοι και να είναι , με το κορμί να πονάει και να κολλάει απ’ τον ιδρώτα , επιμένουν πεισματικά , άοκνα ότι αυτό που κάνουν πρέπει να γίνει.

Η ματιά τους , σα φωτογραφικός φακός , καταγράφει καθημερινά όλα τα περιστατικά πως όλα συμβαίνουν κάπου πολύ μακριά. Μα ο ανείπωτος πόνος , οι κραυγές αγωνίας , ο γολγοθάς του αέρα να φτάσει στα πνευμόνια των ασθενών και ν΄ ανοίξει μια χαραμάδα στη ζωή , το ικετευτικό βλέμμα που κοιτάζει σπαρακτικά μέσα από την ειδική μάσκα , δείχνει ότι όλα γίνονται δίπλα τους.

Δεν είναι ώρα να παραστήσουν τους ήρωες , είναι η ώρα της τήρησης του όρκου τους, η ώρα όχι του απλού καθήκοντος , αλλά του ιερού λειτουργήματος (εσαεί )

Η μάχη με το χρόνο είναι άνιση , αβυσσαλέα .

Κονταροχτυπιέται η θέληση για ζωή με την απροσδόκητη εξέλιξη κι εκεί τρέχεις ως ζωοδότης ήλιος , να δώσεις ελπίδα , φώς , να φέρεις πάλι πίσω τη ζωή.

Τι ανείπωτη χαρά όταν αυτό γίνεται εφικτό και πόση πίκρα όταν νικά ο θάνατος χωρίς καμιά διάκριση !!!

…..η όλη κατάσταση που βιώνουμε μπορεί να φαντάζει εξωπραγματικό γεγονός , μια παραίσθηση πάνω από την καταχνιασμένη πραγματικότητα κι εν τούτοις δεν είναι αδιανόητο , όχι σαν ένα θαύμα , αλλά σαν το τελικό αποτέλεσμα του καθενός από τις μικρές καθημερινές θυσίες και στερήσεις……. μέχρι να οδηγηθούμε στην ‘’έξοδο ΄΄

Προς ώρας ( και δεν ξέρουμε για πόσο ) η επιδημία επιβάλλει πειθαρχία και υπακοή.

Είναι όμως και η ώρα του στοχασμού , της περισυλλογής , της αναμέτρησης των δυνάμεών μας και της διδαχής….το άτομο και η χώρα πάει μπροστά όταν το καθήκον απ όλους εφαρμόζεται υπεύθυνα , συνειδητά κρατώντας αξίες – ιδανικά.

Ναι , έχει αλλάξει πορεία η ζωή μας. Ισως μοιάζει με βαρύ χειμωνιάτικο τοπίο με τους αποκλεισμούς του…..

Γεμίζουμε όμως με ήλιο την καρδιά μας και με το βλέμμα στραμμένο στο φώς , στην ελπίδα , στη δύναμη της ψυχής , προχωρούμε για να ζήσουμε την Ανοιξη που ήρθε χωρίς εμάς , για να ζήσουμε την επόμενη μέρα.

Πώς θα΄ ναι άραγε η επόμενη μέρα ;

Πόσο ανησυχητικό μπορεί να είναι το μετά , μετά από αυτή την επιφάνεια ροής των γεγονότων ;

Ποιά νέα τάξη πραγμάτων και παγκόσμια μπορεί να επιφέρει κι αυτή η μορφή πολέμου ;

Θα΄ χουν τη δύναμη όλοι να συνεχίσουν τη ζωή από το σημείο που ήταν πριν ;

Θα΄ χουν όλοι τη δυνατότητα της εγρήγορσης , όπως μέσα στη μάχη , για να είναι νικητές ;

Θα’ ναι ο αγώνας της ζωής εκ νέου άνισος και διαφόρων ταχυτήτων με τα διάφορα προβλήματα και τα δεινά ;

……στη μουντή μέρα πίσω από τα κουρελιασμένα σύννεφα περιμένει ένας ήλιος, Αυτόν τον ήλιο προσδοκούμε. Ας φωτιστούν οι κρατούντες ( οι της κάθε κυβέρνησης ) και οι οικονομικά ισχυροί. Οφείλουν να τηρούν τις δεσμεύσεις τους κι αυτοί.

Αλλωστε η ζωή για να΄ χει χρώμα κι ομορφιά για όλους και κυρίως αξιοπρέπεια μα και ανθρωπιά, δε θέλει πολλά .

Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΕΧΕΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ…….