Είναι αναμφισβήτητο ιστορικά ότι ο Χριστός δίχασε την ανθρώπινη ιστορία σε εποχές προ και μετά τη γέννησή του. Βέβαια οι χριστιανικές λεγόμενες κοινωνίες έχουν εισέλθει στη μεταχριστιανική εποχή. Στις κοινωνίες αυτές πολλοί όχι απλά μένουν αδιάφοροι ή ασκούν κριτική, αλλά πολεμούν με πάθος την αποκαλυμμένη Αλήθεια, πολεμούν με πάθος τον Χριστό. Η πολεμική είναι, σε περιπτώσεις, τόσο εμπαθής, ώστε τυφλώνει τους πολέμιους, οι οποίοι αδυνατούν να σταθούν με συμπάθεια ακόμη και έναντι του πάθους του ανθρώπου Χριστού. Έτσι στις παραμονές του Πάσχα προβάλλονται δημοσιεύματα, με τα οποία επιχειρείται η αποδόμηση της χριστιανικής πίστης, μάλιστα με επιστημονικοφανή επιχειρήματα. Η επιστήμη επηρεάζει πολλούς ανθρώπους, γι’ αυτό και έντεχνα η υλιστική φιλοσοφία, θεωρητική ή πρακτική, χρησιμοποιεί στην πολεμική της κατά της πίστης «επιστημονικές» μεθόδους.
Ο Χριστός, ημέρες προ του πάθους του, δείπνησε με τους μαθητές του και κατά τη διάρκεια εκείνου του δείπνου παρέδωσε στους μαθητές του το κορυφαίο μυστήριο, τη θεία Ευχαριστία. Η πατερική παράδοση της Εκκλησίας θεωρεί την τέλεση του μυστηρίου αυτού ως το επίκεντρο της θείας λατρείας. Βέβαια από την εποχή των κατακομβών μέχρι και την εποχή μας το μυστήριο χλευάζεται από παντοίους επικριτές του Χριστού. Οι πιστοί πάντως οφείλουν να ανέχονται, σε περιόδους κοινωνικής ειρήνης, τον ονειδισμό του Χριστού με υπομονή, αλλά και κατανόηση, καθώς, πράγματι, ως μυστήριο, είναι ακατανόητο. Ποια στάση όμως οφείλουν να τηρήσουν σε περιόδους κοινωνικής αναταραχής, όπως σε επιδημία μεταδοτικής ασθένειας; Οι εχθροί της πίστης καιροφυλακτούν έτοιμοι να εξαπολύσουν τους μύδρους κατά των πιστών για ανευθυνότητα και αδιαφορία για τις συνέπειες, που η από την πίστη τους υπαγορευόμενη στάση μπορεί να έχει για το κοινωνικό σώμα. Και πάλι οι πιστοί οφείλουν να δείξουν κατανόηση στο έπακρο. Όταν ο κίνδυνος του θανάτου καθίσταται ορατός, με τους πολεμίους της πίστης συμμαχεί ο φόβος, αν όχι και ο πανικός, με συνέπεια να ενδυναμώνεται κατά πολύ το στρατόπεδο τους, στο οποίο προσχωρούν ακόμη και διακρινόμενοι για τη χλιαρή τους πίστη. Οι επιτιθέμενοι υψώνουν τα λάβαρα της επιστήμης, για να καταφέρουν το τελειωτικό πλήγμα. Την απόφαση βέβαια για τη σταύρωση οφείλει να λάβει η Πολιτεία. Οι άρχοντες των ιουδαίων παρέδωσαν τον Χριστό στον εκπρόσωπο της ρωμαϊκής εξουσίας.
Άραγε είναι οι όντως πιστοί αυτοί που δίδουν καθημερινά τις αφορμές να χαρακτηριστούν ανεύθυνοι και αδιάφοροι για τις επιπτώσεις της «ιδιορρυθμίας» τους στο κοινωνικό σώμα; Αυτοί ευθύνονται για την πυρπόληση της σύγχρονης «Ρώμης»; Ενέχονται για πλήθος σκανδάλων, οικονομικών και άλλων, πρωτοστατούν στην καταβαράθρωση της κοινωνίας, στη διάλυση της οικογένειας και στην πανδημία θανάτων, όπως αυτών εκατοντάδων χιλιάδων απροστατεύτων εμβρύων κατ’ έτος πέραν των άλλων νέων προσώπων, που βυθιζόμενα στο υπαρξιακό κενό, αναζητούν τη λύτρωση σε ποικίλες εξαρτησιογόνες ουσίες; Ο Πιλάτος, γνωρίζοντας ότι «δια φθόνον παρέδωκαν αυτόν», προς στιγμήν έδειξε κάποια συμπάθεια για τον Χριστό. Κάμφθηκε μόνο όταν δέχθηκε ευθεία την απειλή της καταγγελίας στον καίσαρα. Μήπως οι ηγεμόνες διαχρονικά απειλούνται; Είναι τόσο ανεύθυνοι οι όντως πιστοί, ώστε να αδυνατούν να τηρήσουν τα ισχύοντα στα πολυκαταστήματα παντοίων ειδών, όταν προσέρχονται στους ναούς, για να λάβουν τον άρτο της ζωής; Στο διαδίκτυο υπάρχουν σκηνές από λατρευτικές συνάξεις σε άλλες χώρες. Πιστοί γονατισμένοι σε απόσταση μεταξύ τους, ακόμη και σε εξωτερικούς χώρους!
Κατά τον μυστικό δείπνο, ο Χριστός έκανε γνωστό στους μαθητές του, ότι κάποιος θα τον πρόδιδε και όλοι θα τον εγκατέλειπαν. Τότε ο Πέτρος, που συνήθως έδινε διαβεβαιώσεις προσήλωσης στον δάσκαλο του, έσπευσε να δηλώσει έτοιμος ακόμη και να θυσιάσει τη ζωή του για τον Χριστό! Πόσο μεγάλη η καύχηση! Πόσο σύντομα εκδηλώθηκε κατά τρόπο θλιβερό και τραγικό η άρνησή του. Είχε λησμονήσει, όταν κομπορρημονούσε, τον λόγο του Χριστού: «Χωρίς εμέ ου δύνασθε ποιείν ουδέν». Κάποιοι επιχειρούν με ζηλωτικό πάθος να σώσουν την Εκκλησία. Αλλά η Εκκλησία δεν σώζεται, σώζει, κατά τη ρήση του μακαριστού μητροπολίτου Διονυσίου. Ο μέγας μεταξύ των πατέρων Βασίλειος σε ευχή του γράφει μεταξύ άλλων: «Συ είπες, φιλανθρωπε, μέσω του προφήτου σου, ότι δεν θέλεις τον θάνατο του αμαρτωλού, αλλά την επιστροφή του και τη ζωή του. Δεν θέλεις, δέσποτα, να χαθεί το πλάσμα των χεριών σου, ούτε χαίρεσαι, όταν χάνονται άνθρωποι, αλλά θέλεις όλοι να σωθούν και να έλθουν σε επίγνωση της αλήθειας» (Ακολουθία θείας μεταλήψεως) .
Ο Χριστός ανέμενε την μετάνοια, όχι μεταμέλεια, των μαθητών του. Και τον Ιούδα ήταν πρόθυμος να συγχωρήσει και τον Πέτρο συγχώρησε, αλλά και τους άλλους μαθητές, οι οποίοι, «δια τον φόβον των ιουδαίων» τον εγκατέλειψαν μόνο κατά τη δοκιμασία του στον σταυρό. Μόνο γυναίκες, οι μετέπειτα μυροφόρες και αγγέλτριες της ανάστασής του, τόλμησαν να τον συνοδεύσουν ως τον τόπο της σταύρωσης. Συμπάθεια έδειξαν προς το πρόσωπο του Χριστού και άλλες γυναίκες, όταν τον αντίκρισαν να κάμπτεται υπό το βάρος του σταυρού στην πορεία του προς τον «Γολγοθά», και έβαλαν τα κλάματα. Τότε ο Χριστός αποκρίθηκε σ’ αυτές: «Γυναίκες μη κλαίτε για μένα, να κλαίτε για σας και για τα παιδιά σας. Να έρχονται ημέρες , που θα πουν μακάριες οι στείρες και οι κοιλιές που δεν γέννησαν και μαστοί, που δεν θήλασαν». Πόσες και πόσες έκτοτε συμφορές έπληξαν τις ανθρώπινε κοινωνίες! Μήπως ήταν ο Χριστός ο υπεύθυνος των συμφορών; Αλλά εκείνος πορεύθηκε με άκρα συνέπεια προς το πάθος και επί του σταυρού έδειξε ανυπέρβλητη γενναιοψυχία και συγκατάβαση, γνωρίσματα Θεού και όχι ανθρώπου. Δεν περίμενε να ζητήσουν οι σταυρωτές του συγγνώμη, αλλά έσπευσε να ζητήσει από τον Πατέρα του τη συγχώρηση με τον ανυπέρβλητο λόγο του: «Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι»! Διαχρονικά ο άνθρωπος της πτώσης δεν γνωρίζει τι κάνει. Γι’ αυτό άγεται και φέρεται από άκρως επικίνδυνους δημαγωγούς, οι οποίοι υπόσχονται να φέρουν τον παράδεισο στη γη καταφρονώντας στο έπακρο την ουράνια βασιλεία ως μύθο. Αυτοί, όπως και οι άρχοντες των ιουδαίων τότε, πληρώνουν αδρά τους φύλακες, για να καλύψουν την ανάσταση, μάλιστα στην εποχή μας με «επιστημονικά» επιχειρήματα. Όμως αγνοούν τα συμβάντα, τα όντως συγκλονιστικά, τόσο οι διώκτες του Χριστού, όσο και οι «έξυπνοι» πιστοί, που μηχανεύονται τρόπους παράκαμψης του «γολγοθά» και όδευση προς την ανάσταση δια λεωφόρου. Ο πρώτος ένοικος του παραδείσου είναι ένας θηριώδης ληστής και ο επικεφαλής του αποσπάσματος της σταύρωσης εκατόνταρχος μάρτυς της Εκκλησίας. Ο πρώτος ζήτησε από τον Χριστό τη χάρη να τον θυμηθεί στη βασιλεία του. Ο δεύτερος ομολόγησε ότι πράγματι ήταν ο Χριστός γυιός του Θεού.
Έτσι θα πορεύεται ο κόσμος, μέχρι τα έσχατα της ιστορίας. Ο Χριστός θα ξανασταυρώνεται και θα ανασταίνεται, οδηγώντας στην ανάσταση και τους «ταπεινούς τω πνεύματι». «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
