Περί αναπλάσεων ο λόγος (του Γιάννη Γουσιόπουλου)

Τάσσομαι αναφανδόν υπέρ των αναπλάσεων του δημόσιου χώρου, της δημιουργίας ελεύθερων χώρων αναψυχής, της χρήσης του ποδηλάτου και των μέσων μαζικής μεταφοράς. Οι συγκεκριμένες αναγκαιότητες γίνονται συνείδηση όλο και περισσότερων πολιτών, παίρνουν προτεραιότητα στις αποφάσεις των πολιτικών οργάνων, στο εξωτερικό παρατηρούμε προχωρημένες εφαρμογές. Σε γενικές γραμμές βρισκόμαστε σε καλό δρόμο.

Ωστόσο χρειάζεται προσοχή μήπως από το ένα άκρο πάμε στο άλλο. Μην μπούμε στο τρυπάκι της ξέφρενης «παραγωγής» αναπλάσεων, μην κάνουμε τις αναπλάσεις μόδα και δημιουργήσουμε προβλήματα που για να τα λύσουμε στη συνέχεια θα τρέχουμε και δεν θα φθάνουμε. Το θέμα των αναπλάσεων χρειάζεται προσεκτική αντιμετώπιση. Χρειάζεται τη δημιουργία προϋποθέσεων και ειδικότερα την κατασκευή παράλληλων έργων.

Διάβασα για τις μελέτες που θα ξεκινήσουν για την ανάπλαση του σιδηροδρομικού σταθμού, των οδών Αριστοτέλους και Ολύμπου, των πλατειών του σταθμού, του Λασσάνη και πολλών άλλων μικρότερης σημασίας οδών και πλατειών. Αναπλάσεις που θα φθάνουν στην κεντρική πλατεία και αφορούν ένα μεγάλο τμήμα της πόλης. Όμως δεν κατάλαβα αν στην καινούργια λαϊκή επί της Αριστοτέλους πάλι, θα πηγαίνουμε για ψώνια με τα πόδια, το ποδήλατο, το λεωφορείο ή το αυτοκίνητο.

Αν οι μελέτες θέλουν να πηγαίνουμε με τα πόδια στη λαϊκή αγορά το γεγονός θα σημάνει το τέλος για τη λαϊκή, η λαϊκή θα είναι μόνο για αυτούς που μένουν γύρω από αυτήν και φυσικά θα είναι «χαράς ευαγγέλια» για τα μεγάλα σούπερ μάρκετ. Το ίδιο θα συμβεί αν οι μελέτες προτείνουν ποδήλατο γιατί δεν είμαστε Τρίκαλα, Λάρισα ή Πτολεμαΐδα, ο νοών νοήτω. Αν μιλήσουμε για λεωφορείο χρειάζεται προηγουμένως ανάπτυξη νέου συστήματος αστικών συγκοινωνιών με την απαραίτητη κατασκευή λεωφορειοδρόμων, νέων αφετηριών και στάσεων και την απόκτηση νέων οχημάτων κ.λ.π. Αν συζητήσουμε για αυτοκίνητο χρειάζεται η κατασκευή εκατοντάδων θέσεων στάθμευσης αυτοκινήτων των πωλητών και των αγοραστών και φυσικά οδών πρόσβασης στην περιοχή.

Χρειάζονται δηλαδή, επαναλαμβάνω, προϋποθέσεις και παράλληλα έργα. Στη σύνοψη των έργων φοβάμαι πως στο θέμα κυριαρχούν ασάφειες, γενικότητες και φυσικά ωραία λόγια περί οικονομικής ανάπτυξης, κοινωνικής συνοχής και βιώσιμης αστικής κινητικότητας – ξύλινη γλώσσα των προγραμμάτων του Υπουργείου που αφορούν «καρμπόν» όλες τις πόλεις της χώρας.

Φοβάμαι πως ακόμα, χρειάζονται και προϋποθέσεις των προϋποθέσεων. Πώς θα κατασκευάσεις λεωφορειοδρόμους όταν δεν έχεις περιφερειακό οδικό δακτύλιο και αναπτυγμένο περιαστικό οδικό δίκτυο; Πώς θα πεζοδρομήσεις δρόμους όταν δεν βρήκες τους εναλλακτικούς δρόμους που θα πάρουν την κυκλοφορία των αυτοκινήτων; Πώς θα τα κάνεις όλα αυτά όταν δεν έχεις αποφασίσει ακόμα, πως θα συνδέσεις την πόλη με το εθνικό δίκτυο – π.χ. πού θα «κουμπώσεις» τον καινούργιο δρόμο Τριγωνικού – Κοζάνης όταν ένας κατάλληλος πιθανόν δρόμος είναι η οδός Αριστοτέλους και από πάνω ή κάτω από τις γραμμές, ο πιο φαρδύς δρόμος της πόλης. Όταν δεν έχεις αποφασίσει αν ο σταθμός θα είναι το τέλος της γραμμής ή αν θα συνεχίσει όπως προβλέπει η παλιά χάραξη.

Τέλος θα πω δυο λόγια για το αυτοκίνητο που μάλλον οι μελέτες το έχουν για εξωστρακισμό. Πρώτον το Υπουργείο Μεταφορών θα προτείνει μέτρα για την κυκλοφορία του αμιγώς ηλεκτροκινούμενου αυτοκινήτου έτσι ώστε μέχρι το 2030 το ένα στα τρία να είναι ηλεκτρικά αυτοκίνητα πράγμα που σημαίνει πως δεν θα έχουμε ρύπους στις πόλεις από τα νέα αυτοκίνητα. Δεύτερον στις πόλεις πρότυπο της Δ. Ευρώπης υπάρχουν σύγχρονοι αυτοκινητόδρομοι, ολοκληρωμένοι εσωτερικοί και εξωτερικοί οδικοί δακτύλιοι και πολλές μα πάρα πολλές, θέσεις στάθμευσης για τα αυτοκίνητα. Και όλα αυτά συνυπάρχουν με τις εκτεταμένες αναπλάσεις, τους ατέλειωτους ποδηλατόδρομους και τους απέραντους ελεύθερους χώρους αναψυχής.