Το Βόιο είναι εδώ, αλλά οι Βοιώτες; έφυγαν, φεύγουν, θα φύγουν! (Γράφει ο Βασίλης Παπαδημούλης)

Βόιο είναι εδώ, αλλά οι Βοιώτες ωσεί παρόντες! Μια γλυκιά νοσταλγία με ταξιδεύει στον τόπο των πετρόκτιστων σπιτιών, του γαλάζιου ουρανού, του άγριου και σκληρού τοπίου Το Βόιο είναι εδώ, μπλεγμένο στον τεράστιο κίνδυνο της ερήμωσης, ιδιαίτερα το Άνω Βόιο που έχει άδεια χωριά και κλειστά σχολειά. Σε όλα τα χωρία διαμένουν τον χειμώνα λίγοι ηλικιωμένοι κάτοικοι, σε άλλα εννιά άτομα σε άλλα δέκα και σε ελάχιστα πάνω από τριάντα Ερημώνει το βόιο, εξαιτίας της ασυνέπειας εκείνων που, μεταθέτοντας τα ρίσκα από μέρα σε μέρα, υπογράφοντας από τη θέση ευθύνης την οποία κατείχε ο καθένας, το οδήγησαν στην απομόνωση αφού δεν φρόντισαν να εξασφαλίσουν το μέλλον της περιοχής και να πάρουν τα μέτρα εκείνα που θα σταματούσαν την αιμορραγία της μετανάστευσης. Το Βόιο είναι εδώ, αλλά οι Βοιώτες; έφυγαν, φεύγουν, θα φύγουν! Θα φύγουν; Ναι θα φύγουν, συντροφευμένοι απ’ το βαρύ παράπονο της αναγκαστικής, αθέλητης φυγής! Και τι νόημα μπορεί να έχει το ταξίδι, όταν αφήνουν πίσω τους τη γη αγεώργητη, όταν δεν υπάρχουν δουλειές για να απασχολήσουν το νεαρό εργατικό δυναμικό. όταν οι τράπεζες και όλες οι δημόσιες υπηρεσίες, ακόμη και η αστυνομία μεταφέρονται στην πρωτεύουσα του δήμου η του νομού και το μόνο που ηχεί στα αυτιά όλων για καιρό η προστακτική “πλήρωσε”!

Οι Βοιώτες φεύγουν μόνο με το φιλότιμό τους, αυτό που είναι στο DNA τους, αφήνοντας να διαπραγματευθούν τη γη των πατέρων τους, οι ορισμένοι με την ψήφο τους πολιτικοί, που γνωρίζουν (όπως προεκλογικά ισχυρίζονται και υπόσχονται) εκείνα τα οικονομικά και άλλα μοντέλα τα οποία οδηγούν δήθεν στην ανάπτυξη της περιοχής. Σε χωριά με ελάχιστους κατοίκους. Εκεί όπου άλλοτε οι κοινότητες έσφυζαν από παραγωγή που αυτή έφθανε την αυτάρκεια των χωριανών, με ό,τι με τα χέρια τους δημιουργούσαν.Στα χωριά ως και το 1970 υπήρχε μεγάλη παραγωγή γάλακτος και κρεάτων, κηπευτικών κ.ά. Σήμερα τι τρώμε; Κρέατα ντοπαρισμένα της Ευρώπης, γάλατα σε κολώνες παγωμένες από την Ολλανδία, σκόρδα Αργεντινής, αυγά Τουρκίας και Κινέζικη σαβούρα. Και το κακό είναι πως τα λεφτά των ξένων Εταιρειών, παίρνουν κι αυτά τον δρόμο της ξενιτιάς. Τελείωσε πια η μικρή αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα. Η μόνη συνιστώσα επιβίωσης είναι η σύνταξη των απομάχων και κανένα έμβασμα.Παλιά ο απλός άνθρωπος της υπαίθρου εύρισκε τη συμπαράσταση, την ορθή ρότα στη ζωή του, την απάντησή του πως ήσαν δίπλα του άτομα που τον αγαπούσαν και τον φρόντιζαν που όσο πάνε κι αυτά εξανεμίζονται. Χάθηκαν λοιπόν τα χωριά. Και χάθηκαν γιατί στέρεψε η παραγωγή και χάθηκε το σχολείο. Και όλα αυτά τα χρόνια ακόμη και την περίοδο που υπήρξε πακτωλός χρημάτων δεν φρόντισαν να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για τουριστική ανάπτυξη του Βοίου που είναι η πιο παρθένα περιοχή, που διαθέτει εκπληκτικά τοξωτά γεφύρια, άγρια και παρθένα φύση και εκπληκτικά τοπία και ίσως είναι εφάμιλλη και γιατί όχι ανώτερη από τα πολυδιαφημισμένα Ζαγοροχώρια Ακόμη και με το ξέσπασμα της κρίσης δεν φρόντισαν να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη του πρωτογενούς αγροτικού τομέα (που για χρόνια ζούσε την περιοχή) και να δώσουν κίνητρα για να επιστρέψουν νέοι άνθρωποι στα χωριά τους. Σε έναν τοπ που μέχρι χθες υπήρχαν χιλιάδες γιδοπρόβατα σήμερα δεν ακούς ούτε ΄ένα κυπρί Το βόιο, είναι από της περιοχές που “έφαγε” τα παιδιά της καθώς οι πολιτικοί της ταγοί έθεσαν ως απώτατο σκοπό, επί σειρά ετών, το μέγιστο προσωπικό όφελος τους Αν λοιπόν θέλουμε κάτι να κάνουμε για ν’ αναστηθούν τα χωριά μας, χρειάζεται μια συλλογική και γνήσια προσπάθεια. Έχουμε χρέος όλοι μας. Ανάγκη αδήριτη. Αν θέλουμε λοιπόν να δώσουμε ψυχή στα χωριά (πολύ δύσκολο) χρειάζονται συνταρακτικές αλλαγές. Γενναία επιδοτούμενα προγράμματα. Δέλεαρ για την επιστροφή στο χωριό. Αγάπη για τον τόπο μας Δε λέω. Τεράστιο το έργο. Χρειάζεται πολιτική πυγμή. Προγραμματισμός και αξιοποίηση της ιδιορρυθμίας και ιδιαιτερότητας του κάθε χωριού. Υποδομές υπάρχουν, και οδικό δίκτυο και φωτισμός επαρκής, όραμα θέλουν και δυνάμεις για την πραγματοποίηση του