Τα βήματά μου με οδήγησαν σε ένα ξέφωτο και ξαφνικά σε αντίκρισα. Εκεί ψηλά, στο σταυρό του μαρτυρίου. Στο σταυρό που επέλεξες ή που σε επέλεξε για να περάσεις τα μαρτύρια και να διανύσεις την εβδομάδα των Παθών. Δεν στέκομαι στην ιστορία, ούτε στα γεγονότα, ίσως και να μην έχουν σημασία. Στέκομαι όμως και προσπαθώ να καταλάβω τι μπορεί να πέρασες, πως κατάφερες να αντέξεις και τι άραγε να αισθανόσουν. Και κυρίως πως κατάφερες και δεν λύγισες… Και σκέφτομαι τον εαυτό μου, στην πρώτη δυσκολία, ίσως να μην λυγίσω αμέσως, αλλά σίγουρα θα χάσω τις ισορροπίες μου. Θα πέσω και θα ξανασηκωθώ, αλλά κάποιες φορές θα χάσω την ηρεμία μου, άλλες θα χτυπηθώ και θα κλάψω κι άλλες θα τα βάλω με την μοίρα μου. Κι όταν οι άνθρωποι με πληγώσουν, με αδικήσουν δεν θα τους δώσω πολλές φορές δεύτερη ευκαιρία, δεν θα σκεφτώ να το συζητήσω μαζί τους, να ρωτήσω το γιατί. Και πολύ περισσότερο, ίσως να μην αντέξω να τους συγχωρήσω. Και αναρωτιέμαι πως τα κατάφερες εσύ; Πως άντεξες τον πόνο, την αδικία, την αχαριστία; Πως μπόρεσες να κάνεις τις υπερβάσεις και να συγχωρήσεις όλους αυτούς που βρέθηκαν αντιμέτωποί σου; Και δεν τα κατάφερες μόνο εσύ, πολλοί τριγύρω μου κουβαλάνε σταυρούς, άλλοι πιο μικρούς κι άλλοι μεγαλύτερους. Άλλοι τους υπομένουν σιωπηλά, άλλοι ίσως όχι, αλλά τους υπομένουν. Τους βλέπω τριγύρω μου αυτούς τους ανθρώπους… και τους θαυμάζω. Ναι τους θαυμάζω, γιατί δείχνουν μεγαλείο ψυχής, καταφέρνουν να διαβούν το Γολγοθά, υπερβαίνουν τα αρνητικά συναισθήματα και βγαίνουν νικητές.
Γράφει η Δήμητρα Ν. Παπανικολάου
Χημικός – Μηχανικός
Για ολα τα παραπανω ακριβως ολα εχουν σημασια
Το καλύτερο που έγραψες μέχρι τώρα Δήμητρα
ανατρίχιασα σα και συγκινήθηκα