μικρόκοσμος (Γράφει η Όλγα Ντέλλα)

Αρχές Ιανουαρίου 2021 μ.Χ. Θάνατος στην ελληνική επαρχία.

Νεκρώσιμος Ακολουθία στον Ιερό Ναό. 10 άνθρωποι μέσα. 20 απέξω. Ακροβολισμένοι. Να αποχαιρετήσουν αυτόν που φεύγει νέος -και όχι εκ του ιού. Γύρω του η οικογένειά του, τα αδέλφια. ΄Εξω φίλοι, συγγενείς. 30 άτομα. Μέσα έξω.

Εισβάλλει η Ελληνική Αστυνομία. Άγνωστο τι έψαχνε. Τι καταγγελία είχε υπόψιν της και από ποιον. Ελέγχουν, ακροβολίζουν τους ήδη ακροβολισμένους, συνοδεύουν -τρία περιπολικά και μια κλούβα- ως τα κοιμητήρια. Αφού έχουν ήδη διαπιστώσει ότι δεν συντρέχει λόγος κανένας παρουσίας τους. Παραμένουν όμως ως το τέλος. Προκαλώντας την αξιοπρέπεια και τον σεβασμό που επιβάλλει το πένθος αλλά και αυτή η στιγμή, η πιο ανθρώπινη και η “πιο” ύστατη γι’ αυτόν που έχει ήδη φύγει. Μια στιγμή που συνιστά Ακολουθία. Μυστήριο εντελώς. Κι αυτοί εκεί. Στο άνευ λόγου.

Αν ήταν όμως ο δικός τους άνθρωπος -ΑΝ ΗΤΑΝ- τι είδους νόμο άραγε θα επικαλούνταν για να παραμείνουν ως το τέλος; Κανείς δεν έσκυψε το κεφάλι; Κανείς δεν είπε “πάμε να φύγουμε, λάθος πληροφορίες, καλοθελητές και κακοήθειες”; ΚΑΝΕΙΣ;

Το γεγονός ασφαλώς -σπίλωσης νεκρού- δεν είναι και το μόνο. Το’ δαμε και πρωτύτερα, να ξεσπά το όργανο πάνω σε μια ανθοδέσμη μνήμης. Τα μεμονωμένα γεγονότα ασφαλώς και μαρτυρούν το γενικευμένο ήθος. Ένα ήθος που νοσεί βαριά. Και ασφαλώς δεν αφορά μονάχα τους φέροντας στολή.

Συνέβησαν περιστατικά σε όλο αυτό το πανδημιακό διάστημα που δεν τιμούν κανέναν που είναι υπεύθυνος γι΄αυτά. Είτε είναι ιερέας που δεν ένιωσε εγκαίρως ότι η ευθύνη για το ποίμνιό του τού επέβαλε να το βοηθήσει να συνειδητοποιήσει το θρίλερ που επρόκειτο να ζήσει η παγκόσμια κοινωνία, μέσα ή έξω από τους κόλπους της Εκκλησίας. Είτε πιστός που επέμενε ή επιμένει να μπαινοβγαίνει στις εκκλησίες σα να υπάρχει κάποιο είδος άσυλου εκεί εκ του ιού. Είτε ρεβεγιόν ήθελε να κάνει είτε τα γενέθλιά του να γιορτάσει είτε τα καζάνια να στήσει για τα τσίπουρα και το γλέντι όπως κάθε χρόνο. Ασφαλώς και υπήρχαν και υπάρχουν όλοι αυτοί. Ανήκουν σε αυτό το γενικευμένο ήθος.

Επειδή πολλά συμβαίνουν τούτες τις μέρες τις πονηρές και κορονοϊκές και πολλοί κρίθηκαν και θα κριθούν και το σημάδι δεν θα σβήσει έτσι εύκολα- αναρωτιέμαι, γυρνώντας στα παραπάνω- για δεν μπήκαν στον κόπο η Ελληνική Αστυνομία να στηθούν έξω από κάνα σούπερ μάρκετ, να ελέγξουν και εκεί το κατά πόσο καλά τηρούνται τα μέτρα περί συνωστισμού επί lockdown; Για εκεί καμία καταγγελία δεν υπήρξε; Κι αν δεν υπήρξε, για δεν μπήκαν οι ίδιοι στον κόπο να προστατέψουν με τον ίδιο ζήλο, γιατί δεν είδαμε ποτέ κανένα περιπολικό έξω από κάποιο σούπερ, γιατί δεν μπήκε κανείς να μετρήσει πόσοι ήταν και πόσοι θα έπρεπε να είναι τις παραμονές ειδικά των γιορτών, τρέξαν όμως με απίστευτη προθυμία να στηθούν έξω από τις εκκλησίες ανήμερα, μην τύχει και κάποιος εισχωρήσει λαθραία. Κανένας δεν έχει αντίρρηση, να προστατέψεις, αλλά ακριβοδίκαια. Μην κάνεις και τα στραβά μάτια.

Αρχές Δεκέμβρη η παραλία του Βόλου -εν μέσω καραντίνας- όχι έσφυζε, βούλιαζε από κόσμο. Ποια αστυνομία υπήρχε εκεί, για να περιορίσει τον συνωστισμό; Καμία. Είχαν όμως δεόντως αποκλείσει όλα τα τετράγωνα που οδηγούσαν στον Άγιο Νικόλαο ανήμερα της εορτής του. Το ίδιο έκαναν και σε άλλους νομούς ασφαλώς. Λες και θα ήταν πρόβλημα αν -αυτό που συμβαίνει με τα σούπερ- συμβεί και στην Εκκλησία. Μάσκα, γαντάκια και πέντε-πέντε. Ο νόμος όμως έχει να κάνει αποκλειστικά με τους Ναούς -ξέχασα. Εκεί κολλάς κορονοϊο με το που μπαίνεις.

Ελεύθεροι ασφαλώς παραμένουν για το αδιαχώρητο μετά τους Ναούς της Κατανάλωσης και οι Ναοί της Τηλεθέασης -μέρες που είναι. Εκεί ΜΟΥΓΚΑ.

Η προκλητικότατη κοσμοσυρροή -ο κακός χαμός- στα τηλεοπτικά κανάλια εν μέσω πανδημίας -όταν όλος ο απλός κόσμος ζει εναγωνίως και καταθλιπτικώς τη στέρηση των αγαπημένων από δίπλα του- πέρασε στα ψιλά και χώθηκε στο συρτάρι. Η αγελαία τηλεοπτική εικόνα -βλέπε OPEN- ήταν εφιαλτική και τερατώδης, όμως κανείς ασφαλώς δεν θα ζητήσει τα ρέστα. Σκληρό lock down από τη μια. Κανιβαλισμός όπου υπάρχει συμφέρον από την άλλη. Βλέπε και γήπεδα.

Το άλλοθι του “τεστ πριν” ασφαλώς και δεν απευθύνεται σε νοήμονες. Η στάχτη στα μάτια οπωσδήποτε ας πέσει αλλού. Πλακάκια της εξουσίας με την εξουσία των καναλιών ανέκαθεν -ε, τώρα τι να αλλάξει δηλαδή;

Ζούμε στο αποκορύφωμα τα δυο μέτρα και δυο σταθμά. Τον ταρτουφισμό στο μεγαλείο του. Το “ο βασιλιάς είναι ντυμένος” και είσαι ηλίθιος αν δεν συμφωνήσεις με τη σιωπή σου.

Κανείς δεν μίλησε για την 28η Οκτωβρίου, ελάχιστοι είχαν την έγνοια για την ελάχιστη τιμή σε αυτές τις χιλιάδες των άταφων νεκρών που συνεχίζουν τα οστά τους τα παραμένουν ερριμμένα στα υψώματα των συνόρων και πέρα από αυτά, στα ολοκαυτώματα της φρίκης σε όλη την ελλαδική επαρχία, στους πεσόντες από την πείνα μες στους δρόμους της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης. Η λήθη εδώ ήταν σχεδόν ολική.

Τρέξαν όμως όλοι οι μπαγάσηδες να προασπίσουν την πορεία της 17ης. Γιατί εκεί “κόπτονται”. Λες και το “εθνικό” συμπυκνώνεται στη δικτατορία. Τίποτα πριν. Τίποτα μετά. Οι μεγάλοι αγώνες για την ελευθερία και τη δημοκρατία σε αυτόν τον λαό συρρικνώνονται σε μερικά τετραγωνικά γύρω από το Πολυτεχνείο.

Το μονόφθαλμο είναι που εξοργίζει. Η ασφαλτόστρωση της ιστοριογραμμής, προκειμένου να βλέπεις μόνο αυτό που σου δείχνω εγώ. Ένα και μοναδικό ιστορικό γεγονός. Αυτό. Τίποτε άλλο.

Κι αν πέρασε από πάνω μας ο οδοστρωτήρας της πανδημίας -πάνω από όλο τον κόσμο, λες κι ήταν ο Γ’ Παγκόσμιος Αόρατος Πόλεμος- κι αν στοιβάχτηκαν χιλιάδες άνθρωποι μες στο χώμα και αν έζησαν αυτοί οι χιλιάδες το μαρτύριο του να σβήσουν μόνοι -κατάμονοι- και οι αγαπημένοι τους -όσοι επέζησαν- το να μην αγγίξουν τον άνθρωπό τους πριν τον χάσουν, εντύπωση προκαλεί η εμμονή όσων ζούμε ακόμα στο εμετικό. Στο πήγαινέλα του φλοιού. Στο τίποτα, τίποτα παραμέσα. Εντύπωση προκαλεί η βία να σβήσουμε τα ίχνη. Λες και δεν ήταν ανθρώποι αυτοί που φύγαν. Λες και δεν άξιζαν και δεν αξίζουν -αυτοί και οι πενθούντες- μια πιο συνετή πανήγυρη του έτους που ήρθε. Ένα “μη με λησμόνει”. Ενός λεπτού σιγή.

Κάπου διάβασα τη λέξη “ύβρη”. Αυτήν νιώθω, δυστυχώς.

Και βλέπω τους στίχους του Ναζίμ Χικμέτ -έτσι όπως τους μετέφρασε ο Γιάννης Ρίτσος. Και τους ακούω από τον Μικρούτσικο. Γιατί αυτός εξακολουθεί να είναι ο “μικρόκοσμός” μας. Εν έτει 2021.

Αιωνία η μνήμη σε όσους φύγαν το 2020. Σε όσους ήδη έφυγαν το 2021. Σε όσους θα φύγουν.

Αιωνία η μνήμη του δούλου του Θεού Ιωάννη.

Όλγα Ντέλλα

2 Ιανουαρίου 2021