Τη δεκαετία του ’80 ήταν ο απόλυτος άρχοντας της νύχτας. Στις μυθικές ντίσκο που δημιούργησε σε κεντρικά σημεία της πόλης, έκανε ολόκληρη τη Θεσσαλονίκη να χορεύει στους ρυθμούς του. Πλάι στα γυαλιστερά βινύλια, τα αυτόγραφα που μοίραζε, τα decks όπου έβαζε τους δίσκους, οι συνεργάτες και οι φίλοι του. Κάτω από τις ντισκομπάλες, έκαναν παρέλαση μεγάλα ονόματα της τότε show biz. Ο Πέτρος Παπαϊωάννου (κατά κόσμο Piero) δεν σταματούσε πουθενά, δεν έβαζε φρένο στα θέλω του. Δεν έθετε φραγμούς. Ήξερε τι να κάνει και κυρίως πως να το κάνει. Ζούσε την εποχή. Όμως σήμερα, τα πράγματα έχουν αλλάξει.
O ίδιος βιώνει πλέον μια εντελώς διαφορετική κατάσταση. Μοιάζει σαν να ακούγονται πλέον από το βάθος, μόνο οι στίχοι του τραγουδιού, των Doors του Τζιμ Μόρισον. «When the music is over, turn out the lights». Τα πολύχρωμα φώτα των ντίσκο έχουν σβήσει, η μουσική σταμάτησε, η βελόνα από το πικ-απ έχει σηκωθεί. Από τον Αύγουστο του 2019, ο Piero έχει υποστεί σχεδόν ολική τύφλωση. Ζει πλέον μόνος, κάτω από άθλιες συνθήκες, σε ένα ισόγειο διαμέρισμα στην Ανατολική Θεσσαλονίκη, ολότελα μονάχος, με μοναδική βοήθεια τους ενοίκους μιας πολυκατοικίας που τον βλέπουν μέρα με τη μέρα να μαραζώνει.
«Τα πράγματα έχουν αλλάξει από την ημέρα που έκανα την επέμβαση στα μάτια. Μια γιατρός που με γνώριζε από τα χρόνια που εργαζόμουν στη νύχτα μου πρότεινε να προχωρήσω σε αυτό το βήμα, λόγω μιας πάθησης που είχα. Αποφάσισα να την κάνω και έχασα σχεδόν ολοκληρωτικά το φως μου» τονίζει στο GRTimes ο Πέτρος Παπαϊωάννου (Piero) και προσθέτει: «Δεν χρειάζομαι σπουδαία πράγματα. Το μόνο που χρειάζομαι, επειδή δεν μπορώ πλέον να ζω μόνος και αβοήθητος, είναι να μπορέσω να φιλοξενηθώ σε ένα ίδρυμα. Κάποια στιγμή ενδιαφέρθηκαν από τον Άγιο Παντελεήμονα, αλλά τελικά δεν έγινε κάτι. Και δυστυχώς δεν έχω κανένα δικό μου άνθρωπο εδώ στη Θεσσαλονίκη. Κάποιοι λίγοι συγγενείς είναι στη Κοζάνη, αλλά τώρα με το lockdown είναι και γι’ αυτούς πολύ δύσκολο να βοηθήσουν. Έχω αποτανθεί σε ορισμένους πολιτικούς και περιμένω αυτή τη μικρή βοήθεια. Δεν θα τα καταφέρω μόνος μου, είναι δύσκολη η θέση μου».
Έπειτα από δική του επιθυμία, φωτογραφίες από το εσωτερικό του διαμερίσματος δεν τραβήχτηκαν. «Από αξιοπρέπεια, δεν θέλω να δει ο κόσμος αυτή την κατάσταση» τονίζει. Και εν’ πολλοίς είναι δύσκολο να το περιγράψει κανείς με λέξεις. Υγρασία σε κάθε εκατοστό του σπιτιού, κάποια λίγα ρούχα διάσπαρτα εδώ και εκεί, ένα κρεβάτι, ο Πέτρος Παπαϊωάννου υποδέχεται τους όποιους καλεσμένους στο διάδρομο της πολυκατοικίας. «Αν μπορείτε να κάνετε μια έκκληση και εσείς. Η Πολιτεία να ενδιαφερθεί. Είμαι ο Pieros και έκανα τον κόσμο να διασκεδάζει».
Από το Luxemburg, στη Λασσάνη και το σινέ Ιφιγένεια
Το πρώτο μαγαζί στο οποίο έβαλε τη δική του σφραγίδα, έγινε σε έναν χώρο πίσω από το Ποσειδώνιο. Όχι πολύ μακριά από εκεί που μένει. «Ήταν το Luxemburg. To μεγαλύτερο κλαμπ στην Ελλάδα» αναφέρει στο GRTimes. «Στη συνέχεια ακολούθησε το Tiffany’s στην Ικτίνου, και το παλιό Imperial στην οδό Λασσάνη, το οποίο ονομάστηκε για πρώτη φορά «Pieros». Το προσωνύμιο με το οποίο με βάφτισαν στη Μύκονο και το μετέφεραν εδώ οι δικοί μου άνθρωποι. Αυτό το μαγαζί στις αρχές της δεκαετίας του ’80 μεταφέρθηκε στον πρώην κινηματογράφο Ιφιγένεια στη συμβολή Β. Ηρακλείου με Αριστοτέλους. Εκεί, στο ίδιο ακριβώς υπόγειο σήμερα, υπάρχει ένα άλλο γνωστό μαγαζί της Θεσσαλονίκης» προσθέτει.
Και συμπληρώνει: «Ήταν ωραία εκείνη εποχή, προσπαθούσα να κάνω τον κόσμο να διασκεδάζει. Περνούσα και ο ίδιος καλά. Μου άρεσε να φτιάχνω μαγαζιά, αν και στην πορεία εμφανίστηκαν καλοθελητές που με οδήγησαν σιγά σιγά σε μια πολύ άσχημη οικονομική κατάσταση. Τώρα, μου έχουν μείνει κάποιοι λίγοι άνθρωποι που θέλουν να βοηθήσουν. Επειδή έχω χάσει την όρασή μου, κάνουν δουλειές που δεν μπορώ να τις κάνω εγώ. Είναι δύσκολο να ζει κανείς μόνος σε αυτή την κατάσταση».
Ο δήμος καθάρισε μια φορά
Η ανάγκη για μεταφορά του Πέτρου Παπαϊωάννου σε μια δομή όπου θα μπορέσει να βελτιώσει τις συνθήκες της ζωής του, είναι επιτακτική. «Είναι πολύ δύσκολο να ζει μόνος του. Κάτι να χρειαστεί, ένα ιατρικό θέμα, κάποιο φάρμακο, μια μεταφορά, δεν υπάρχει κανείς για να τον βοηθήσει. Κλιμάκιο της καθαριότητας του δήμου ήρθε πριν από κάποιο χρονικό διάστημα, καθάρισε μια φορά αλλά οι συνθήκες διαβίωσης του παραμένουν κακές» τονίζει στο GRTimes ένοικος της πολυκατοικίας που προσπαθεί να βοηθήσει. «Χρειάζεται να πηγαίνει στην τράπεζα, να εισπράττει ένα επίδομα για να μπορέσει να ζήσει. Η πολιτεία πρέπει να ενδιαφερθεί και να κάνει ότι μπορεί. Δεν είναι ένας άγνωστος άνθρωπος στην πόλη. Κάποιοι άνθρωποι από την πολυκατοικία κάνουμε ότι μπορούμε για να τον βοηθήσουμε αλλά σε αυτή την περίπτωση ο Π. Παπαϊωάννου χρειάζεται μεγαλύτερη βοήθεια που μόνο η πολιτεία μπορεί να τη προσφέρει».
Ρεπορτάζ: Θωμάς Καλέσης – grtimes.gr
Να μειωθεί η γραφειοκρατία προκειμένου να ενταχθεί κάποιος σ ένα ίδρυμα φιλοξενίας. Να μη χρειάζεται παρέμβαση υπηρεσιών και και. Αρκεί που το θέλει το ίδιο το άτομο. Επίσης τόσες ΜΚΟ υπάρχουν ισχυρίζονται ότι έχουν αναλάβει την ένταξη σε στέγη αστέγων, την φροντίδα ατόμων χωρίς περιβάλλον κι ένα σωρό άλλα διατυμπανιζουμε. Ποιους αφορούν τελικά οι παροχές τους;
Βάλτε όλους τους αλλοδαπούς και πετάξτε τους Έλληνες που έχουν προσφέρει στην πατρίδα και στο δώμα των ελληνικών συμφερόντων.