Σήμερα, 568 χρόνια μετά την πτώση της Κων/πόλης, μνημονεύουμε αυτό το σημαντικό και συγχρόνως τραγικό γεγονός, που άλλαξε την παγκόσμια ιστορία και δοκιμάστηκε ο ελληνισμός ιδιαίτερα!
Κατά τον Στέφαν Τσβάιχ “Η ανθρωπότητα δεν θα μπορέσει να εκτιμήσει ποτέ σ’ όλη του την έκταση το κακό, που μπήκε από την Κερκόπορτα εκείνη τη μοιραία ώρα…” Πόση αλήθεια…
Χρέος όλων μας, όσο δύσκολες συνθήκες κι αν βιώνουμε, να ανατρέχουμε στην ιστορία μας, ακόμη και στις τραγικές της σελίδες, για να διατηρήσουμε την ταυτότητα μας, να θυμόμαστε τις ρίζες μας, να εμπνεόμαστε από τον ηρωισμό των τελευταίων μαχητών της Κων/πόλης και του τελευταίου αυτοκράτορα, του Βυζαντίου, του Κων/νου Παλαιολόγου και να καλλιεργούμε την ελπίδα μέσα μας πάντα για κάτι καλύτερο και δικαιότερο, που τόση ανάγκη έχουμε στην σημερινή περίεργη και δύσκολη εποχή μας, όπως ακριβώς η ελπίδα, που γεννήθηκε και ρίζωσε στις ψυχές των προγόνων μας, την επόμενη ημέρα της Αλώσεως, μια ελπίδα που τους κράτησε ζωντανούς για αιώνες σκλαβιάς μέχρι να αποκτήσουν την ελευθερία τους.
1453 η Άλωση της Πόλης, 1922 η Μικρασιατική Καταστροφή, Δύο εθνικές πληγές, που έχουν κοινό παρονομαστή: τους Οθωμανούς.
ΠΟΤΕ και για κανένα λόγο δεν θα επιτρέψουμε την «Άλωση της Μνήμης», αντίθετα υποχρεούμαστε να θυμόμαστε διαρκώς, γιατί έτσι δεν θα ξαναζήσουμε παρόμοιες γενοκτονικέςς καταστάσεις και γιατί η διαρκής Μνήμη είναι και μια μορφή δικαίωσης για τα θύματα και για τους απογόνους τους αλλά και μια ηθική καταδίκη για όσους διέπραξαν ή αποσιωπούν ή δεν αναγνωρίζουν τα εγκλήματα τους.
568 χρόνια πριν, Η Πόλις εάλω…όμως, κατά τον Νικηφόρο Βρεττάκο:
«Ουκ εάλω η ρίζα. Ουκ εάλω το φως. Ενυπάρχει στο φως η ψυχή σου, στη ρίζα το σώμα σου. Ουκ εάλω η βασιλεύουσα ψυχή των Ελλήνων”.
