Αναχώρησε το ιερό λείψανο του Αγίου Διονυσίου εν Ολύμπω από το Βελβεντό για το Μοναστήρι του στον Όλυμπο (του παπαδάσκαλου Κωνσταντίνου Ι. Κώστα)

Αναχώρησε (Κυριακή, 22-8-2021) μετά τη Θεία Λειτουργία, το ι. λείψανο του Αγίου Διονυσίου εν Ολύμπω από το Βελβεντό για το Μοναστήρι του στον Όλυμπο.

Το ιερό λείψανο του αγίου Διονυσίου εν Ολύμπω φιλοξενήθηκε οικοδεσποτικά στο Ναό του και στην Ενορία του στο Βελβεντό από την 31^η Ιουλ. μέχρι την 22^α Αυγ. 2021, όπου ‘’εξαρχούσης Μαριάμ’’, πολιούχου Βελβεντού, ευωδίασε, χαρίτωσε και άρδευσε ‘’Αγίω Πνεύματι’’ τον τόπο, την περιοχή μας, τους ανθρώπους όλους.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ. Ευχαριστίες για την ευλογία αυτή οφείλουμε στον Σεβ. Μητροπολίτη Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλο και στον Ηγούμενο της Ιεράς Πατριαρχικής Μονής Αγίου Διονυσίου εν Ολύμπω αρχιμ. Μάξιμο.

Η μεταφορά (επιστροφή) του ιερού λειψάνου έγινε από τον π. Κωνσταντίνο Κώστα, με το αυτοκίνητο και με οδηγό τον Μιχάλη Μπικάκη.

ΝΕΟΙ ΓΟΝΕΙΣ. Νέοι γονείς με τα παιδιά τους προσήλθαν στο Ναό, συμμετείχαν στις Παρακλήσεις της Παναγίας και του Αγίου, ασπάστηκαν το ι. λείψανο, κοινώνησαν. Διαμορφώνουν από τώρα σχέση παιδιού – Θείας Λατρείας. Μια σχέση που συντελεί στον αγιασμό και στην ολοκλήρωση της προσωπικότητας του παιδιού, που τα χρειάζεται η ψυχή του παιδιού και που δεν πρέπει να του τα στερούν οι γονείς.

ΕΥΧΗ ΜΟΥ. Το χάδι της Παναγίας και η ευλογία του Αγίου εν Ολύμπω, πάνω από τις οικογένειές σας. Να είστε υγιείς. Να επιδιώκετε και να έχετε πραότητα, σεβασμό, αγάπη και ενότητα μέσα στους ανεκτίμητους οικογενειακούς σας πυρήνες.

Ο ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΜΑΣ.

Η σχέση του Αγίου Διονυσίου εν Ολύμπω με τον τόπο μας και τους ανθρώπους του ανάγεται στα πρώιμα χρόνια της Τουρκοκρατίας (1524), όταν ο Άγιος ως Ηγούμενος του Τιμίου Προδρόμου της Βέροιας (μετά πήγε στον Όλυμπο, απ’ όπου πήρε και την επωνυμία ‘’ο εν Ολύμπω’’) περιέτρεχε, ως άλλος πρόδρομος του αγίου Κοσμά του Αιτωλού, όλα τα παραποτάμια του Αλιάκμονα και τα ορεινά των Πιερίων χωριά, από τη Βέροια μέχρι το Βελβεντό, όπου εμψύχωνε, στήριζε, δίδασκε, έτρεφε πνευματικά τους υποδούλους με τα ελληνικά γράμματα και με την ορθόδοξη πίστη μέσα από τη Θεία Λατρεία.

Ο Άγιος Διονύσιος κράτησε ζωντανή τη λατρεία της Εκκλησίας (ελληνική γλώσσα και ανάπτυξη σχέσης με το Θεό και τους ανθρώπους) σφυρηλάτησε την ιδιοπροσωπία του λαού μας, ώστε οι υπόδουλοι πρόγονοί μας συνέχιζαν να κρατούν ζωντανή την πίστη τους στο Χριστό, ως Ελευθερωτή (των ανθρώπων αλλά και της πατρίδας) και Σωτήρα.

Η σχέση αυτή αποτυπώθηκε βαθιά μέσα στην ψυχή του λαού μας, που εκφράστηκε στο διάβα των αιώνων με προσκυνήματα στα πανηγύρια του Τιμίου Προδρόμου της Βέροιας και του Αγίου Διονυσίου στον Όλυμπο. Υπάρχουν ζωντανές μαρτυρίες των γονέων μας που στα χρόνια τους συμμετείχαν σ’ αυτές τις λειτουργικές πανηγύρεις, ταξιδεύοντας από το Βελβεντό μέχρι τον Τίμιο Πρόδρομο της Βέροιας ή από το Βελβεντό μέχρι τον Όλυμπο με τα ζώα (μουλάρια, άλογα, γαϊδουράκια) της εποχής τους. Στην Κοίμηση της Θεοτόκου Βελβεντού (1806) το πρώτο προσκυνητάρι στον Κυρίως Ναό είναι αφιερωμένο από τους προπάτορές μας στον Άγιο Διονύσιο.

Πρόκειται για μια διαρκή δύναμη και εμπειρία ζωής, που παραδίδεται από γενιά σε γενιά και που φτάνει χάρη στην Εκκλησία μας (παρά τα εμπόδια και τις αλλοιώσεις) μέχρι εμάς.

ΔΥΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΑ. Υπάρχουν δύο ζητούμενα. Το πρώτο είναι ο υποψιασμός μας και η αφύπνισή μας πάνω στη θεολογία του ησυχασμού, της φιλοκαλίας και της κοινοκτημοσύνης, πάνω στη θεολογία του άκτιστου φωτός και των άκτιστων ενεργειών του Θεού, μέσα στα οποία κινήθηκε ο Άγιος Διονύσιος ο εν Ολύμπω και με τα οποία (προβάλλοντάς τα) ως παραδείγματα προσωπικού και κοινοτικού βίου, άρδευσε ‘’Αγίω Πνεύματι’’ το λαό μας στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, όταν όλα ‘’τα ΄σκιαζε η φοβέρα // και τα πλάκωνε η σκλαβιά’’, όπως γράφει ο Διονύσιος Σολωμός στον Εθνικό μας Ύμνο.

Το δεύτερο ζητούμενο είναι, πώς εμείς οι σημερινοί (κληρικοί, γονείς, δάσκαλοι, γιατί όχι και η πολιτεία με βραχίονα και μοχλό την παιδεία) θα τα περάσουμε όλα αυτά στις γενιές που έρχονται και που πρέπει να συνθέσουν δημιουργικά πάνω στην ταυτότητα του Γένους μας, που δεν είναι βέβαια (η ταυτότητα) ούτε στατική ούτε παρελθοντολογία, και που πολλοί ενώ ξέρουν πολύ καλά την αξία της, ωστόσο ‘’φροντίζουν’’ να την υποτιμούν και όχι μόνο.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ: Στους ψάλτες μας, Γιάννη Τζινίκο, Γιάννη Παπαγόρα, Γιώργο Σεραφείμ, Δήμητρα Κίτση, Βασίλη Καρανώτα, Γιώργο Στεργιόπουλο, Τάκη Στεφανόπουλο, Αριστείδη Σταμάτη. Στο Εκκλησιαστικό Συμβούλιο: Περικλή Παπαγεωργίου, Άννα Κρομμύδα, Ολυμπία Δολδούρα, Θεοδώρα Κακούλη, Θεοδώρα Δελνιώτη-νεωκόρο. Στο Φιλόπτωχο, Άννα Γεωργάκη, Άννα Παπαδημητρίου, Ανθούλα Παπαγόρα. Στους φροντιστές των εξωτερικών χώρων, Γιάννη Ζανδέ, Αργύρη Τέτο, Μανώλη Γκατζάλα, Δημήτριο & Χάρη Μύρο. Στους ηχητικούς, Γιάννη Μπαλάνη, Μίλτο Τσιτσιμίκλη. Στα αρτοποιεία και πρατήρια άρτου Βελβεντού. Στο συνεργείο καθαριότητας Δήμου Βελβεντού. Στους αγροτικούς συνεταιρισμούς ΑΣΕΠΟΠ και ΔΗΜΗΤΡΑ.

Μεγαλυνάριο.

Πάσης Πιερίας Καθηγητά, Βελβεντού Κοζάνης, εκουσίως συνοικιστά, ημών των αναξίων, πρεσβείαις Θεοτόκου, τας αμαρτίας λύσον, ω Διονύσιε. (Ι.Π.).

π. Κωνσταντίνος Ι. Κώστας,

παπαδάσκαλος, 23-8-2021