Ξημέρωσε τ’ Αη Νικολά, μεγάλη γιορτή για τους απανταχού Κοζανίτες και ο νους μου έτρεξε στα παλιά, τότε που το πατρικό σπίτι της μάνας μου από τα χαράματα γίνονταν ένα πολύβουο μελίσσι, γιατί γιόρταζε ο άρχοντας του σπιτιού, ο παππούς μου ο Νίκος.
Ήταν η εποχή που οι άνθρωποι τιμούσαν τις γιορτές και έκαναν επισκέψεις σε σπίτια συγγενών και φίλων. Και οι σπιτιακοί από τη μεριά τους για να τους καλοδεχτούν ετοιμάζονταν μέρες πριν.
Όσο ζούσε ο παππούς την ημέρα της γιορτής του τον τιμούσαμε με ένα γαλακτομπούρεκο. Ταίριαζε πολύ στην προσωπικότητα του. Γλυκό, πληθωρικό και γεμάτο σαν κι αυτόν και τα καλούδια που μας κουβαλούσε πάντα από το παζάρι, στο Μισκιάθκο, όπου κρατούσε μαγαζί. Ο ίδιος το απολάμβανε πάντα πρώτος πρωί-πρωί της γιορτής του, δήθεν για να δοκιμάσει αν πέτυχε το σιρόπι. Παραμύθια! Ήταν γλυκαντζής με Γ κεφαλαίο, αφού από την όψη καταλάβαινε την επιτυχία του γλυκού αλλά δεν κρατιούνταν. Είμαι σίγουρη ότι το λιγουρεύονταν όλη νύχτα, μέσα στον ύπνο του!
Η μάνα μου με τη σειρά της, ίσως γιατί τα γλυκά ακολουθούν τις εποχές και αλλάζουν, για να τιμήσει το σουγκάρι της, τον μικρότερο αδελφό μου, το Νικουλάκη, που αν και οχταμηνίτικος , έγινε ένα ντιρέκι δυο μέτρα ξεπερνώντας μας όλους στο ύψος , στη δύναμη και στη ζωντάνια, έφτιαχνε καρυδόπαστα. Τόσο σταθερά κάθε χρόνο, που όταν μύριζα τα μυρωδικά της κανέλλας και του γαρίφαλου στην κουζίνα καταλάβαινα ότι πλησιάζει όπου νάναι η γιορτή τ’ Αη Νικολά!
Τα χρόνια πέρασαν , όλοι οι αγαπημένοι έφυγαν από αυτόν τον κόσμο. Πρώτος ο παππούς μαζί με το αγαπημένο του γαλακτομπούρεκο. Έφαγα πολλά από τότε αλλά σαν και το δικό του πουθενά. Ήταν μοναδικό! Τη γλυκύτητα και την αφράτη υφή της κρέμας του δεν την ξαναβρήκα πουθενά, ούτε τη σωστή αναλογία φύλλου, γέμισης. Την πήρε μαζί του ο παππούς .
Αλλά και η καρυδόπαστα του αδελφού μου Νικολάκη ήταν μοναδική σαν το τριαντάφυλλο του Μικρού Πρίγκηπα στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Antoine de Saint Exubery. Η μάνα μου σταμάτησε να τη φτιάχνει όταν εκείνος έφυγε για να σπουδάσει στην Ιταλία, όπου και ξέμεινε. Και όταν τη ρωτούσα γιατί , μου απαντούσε αφοπλιστικά: «αφού λείπει το παιδί, ποιόν να γιορτάσω;». Έφαγα πολλές από τότε αλλά σαν κι αυτή πουθενά, γιατί η μάνα μου έβαζε μέσα σ’ αυτήν όλη της την αγάπη για το γιό της που τράβηξε πολλά για να τον μεγαλώσει.
Κι έτσι σήμερα που ξημέρωσε τ’ Αη Νικολά, αυτά τα δυο μοναδικά γλυκά μαζί με τα αντίστοιχα αγαπημένα πρόσωπα ήρθαν και πάλι στο νου μου! Φέτος ο παππούς, όπως παλιά, εκτός από τη μάνα μου θάχει να σεργιανάει στους κήπους του Παραδείσου και τον μικρότερο αδελφό μου, το Νικολάκη, τον αγαπημένο μου που τον μεγάλωσα σαν παιδί μου και που μας άφησε πέντε μήνες πριν!
Και ποιος ξέρει; Μπορεί ο αρχάγγελος Γαβριήλ να θυμηθεί ότι είναι σήμερα τ’ Αη Νικολά και να δώσει εντολή να κεραστούν γαλακτομπούρεκο ή καρυδόπαστα κι όσοι γιορτάζουν στον άλλο κόσμο. Λέτε να του έδωσε τη συνταγή η μαμά που σίγουρα θάχει καλές σχέσεις μαζί του όπως είχε με όλο τον κόσμο που συναλλάσσονταν εδώ κάτω και να έγιναν τόσο ωραία τα γλυκά σαν τα μοναδικά του παρελθόντος; Αλλά κι αν ο Παράδεισος κρατάει το δικό του πρωτόκολλο συνταγών , δεν μας πειράζει… !!!!
Despina Ioannidou, Δεσποινα Χαδιο και 58 ακόμη
9 σχόλια
Το δάκρυ στο μάγουλο δεν κατάλαβα αν είναι από νοσταλγία ή λύπη.Τ’χρον να ‘μαστε καλύτερα.
Μου θυμίζει και το δικό μου σπίτι στο γιορτασιο του παππού μου, που γέμιζε από τις κεραστρες και μοσχοβολουσε από καρυδατο και μπουμπαρια. Απίστευτα χρόνια που όλα φτιαχνονταν με τα χέρια της γυναίκας και όχι από το ζαχαροπλαστειο….
Απίστευτες εποχές!!! Τρώγαμε ολόκληρα ταψιά με γλυκά κάθε τρεις και λίγο! Και καλά εμείς ήμασταν παιδιά και παίζαμε μπάλα όλη τη μέρα και τα καίγαμε… Οι γονείς και οι παππούδες όλων είχαν κοιλιά 9 μηνών εγκύου!!!