Στα γεγονότα και τις καταστάσεις που μας κινητοποίησαν ή μας καθήλωσαν. Σε όσα απ’ το 2021 θα μας ακολουθούν στους νέους δρόμους που θα ανοίγουμε.
Ποια ήταν αυτά όμως;
1. Το lockdown ακορντεόν
Αυτό το αίσθημα αβεβαιότητας. Θυμάμαι να βρίσκομαι σπίτι, να κάνω μάθημα με webex, να μην κουνιέμαι απ’ το κρεβάτι και να ανυπομονώ να ανοίξουν τα σχολεία. Άνοιγαν, χαιρόμουν, πήγαινα με τις δύο μάσκες μου καθώς φοβόμουν, κάναμε liveμάθημα ένα μήνα και μετά μας ξανάκλειναν. Φτου και απ’ την αρχή. Μας ξανά άνοιγαν. Μας ξανά έκλειναν, κλαίγαμε. Έτσι δώσαμε Πανελλήνιες εμείς οι μαθητές, έτσι έβγαλαν την χρονιά τους και οι καταστηματάρχες. Ένα μήνα ανοιχτοί, ένα μήνα κλειστοί. Διαμαρτυρόμενοι δικαίως για το πως θα κρατήσουν όρθια τα μαγαζιά τους. Lockdown στην Κοζάνη την μια εβδομάδα, στην Θεσσαλονίκη την άλλη. SMS για περπάτημα και πρωτοχρονιά μέχρι τις 22:00 η ώρα.
2. Οι άνθρωποι που χάθηκαν
Οι δικοί μας άνθρωποι. Της διπλανής πόρτας, καθηγητές, γείτονες, φίλοι, εχθροί, γονείς φίλων. Απώλειες ανθρώπων που με στιγμάτισαν και με έκαναν να γράψω μέχρι και βιβλίο. Ιερέων, μεγάλων, μικρών, γιατρών που μάχονταν του ιού, νοσηλευτών, απλών ανθρώπων που φοβόταν, απλών ανθρώπων που δεν πίστευαν καν στον ιό. ΜΕΘ που γεμίζαν και γιατροί που έκαναν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να κρατήσουν όσο το δυνατόν περισσότερους στη ζωή. Όλους μας κατέκλυζε αυτό το αίσθημα «μήπως αύριο είμαι εγώ; Η μάνα μου;» το οποίο άρχισε να υποχωρεί κάπως μετά τα μεγάλα ποσοστά εμβολιασμού, χωρίς όμως να έχει εξαλειφθεί.
3. Το κίνημα #MeToo
Δεν θα μπορούσε να παραλειφθεί κάτι τόσο σπουδαίο. Μια επανάσταση ανθρώπων του πολιτισμού, του θεάτρου, της δημοσιογραφίας, του αθλητισμού. Μια μεγάλη «γροθιά» σε όσους ανελέητα, τόσα χρόνια εκμεταλλεύονταν την κοινωνική τους θέση, βιάζοντας ψυχικά και σωματικά ανθρώπους με όνειρα για να ικανοποιήσουν τις άρρωστες ανάγκες τους. Μια «γροθιά» στη μειοψηφία που είναι υπεύθυνη για αντιλήψεις του τύπου «για να γίνεις κάτι μεγάλο πρέπει να στήσεις κ…». Μια γροθιά στην «παρακμή», απόανθρώπους που ύψωσαν ανάστημα και κατάφεραν να ανοίξουν επιτέλους τον δρόμο για μια κοινωνία αξιοκρατική που θα σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ένα σήμα πως κανείς δεν είναι μόνος και δεν μπορούν να γίνονται ανεχτές τέτοιες συμπεριφορές.
4. Η δολοφονία της Καρολάιν και όλες οι γυναικοκτονίες
Την σκότωσε μπροστά στο παιδί της, σκότωσε το σκυλί της, έστησε πλεκτάνη, τα έριξε όλα σε ανύπαρκτους ληστές και ήθελε όχι απλά να μείνει ελεύθερος και να μην τον υποψιαστεί κανείς. Ήθελε να έχει και την επιμέλεια του παιδιού του, του φαινόταν δηλαδή λογικό. Αυτός και άλλοι 15 γυναικοκτόνοι που έχουν την λανθασμένη εντύπωση πως οι γυναίκες είναι έρμαια τους. Αν είναι δυνατόν στον 21ο αιώνα να μιλάμε για ισότητα των φύλων ενώ θα έπρεπε να είναι αυτονόητη.
5. Ο θάνατος της Φώφης Γεννηματά
Δεν θα μπορούσα ποτέ μου να φανταστώ ότι θα ένιωθα σαν να έχανα δικό μου άνθρωπο στο άκουσμα της απώλειας της Φώφης. Η Φώφη Γεννηματά, γνώριζε για την κατάσταση της υγείας της και εξακολουθούσε να παλεύει όχι μόνο για αυτήν αλλά και για την υπηρέτηση του λαού ως πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ. Μια γυναίκα με απίστευτο αλτρουισμό, πρότυπο ανθρώπου που με την πορεία της έκανε πολλούς από εμάς να συνειδητοποιήσουμε ακόμα περισσότερο ότι η πολιτική είναι προσφορά.
6. Η φασιστική επίθεση με καδρόνια σε σχολείο της Σταυρούπολης.
Μέσα σε προαύλιο σχολείου, στο χώρο όπου προάγεται η παιδεία και η δημοκρατία. Συμπεριφορές που πρωταγωνιστούσαν τον καιρό της Χρυσής Αυγής, έχουμε καταφέρει να αποβάλλουμε σε μεγάλο βαθμό και προσπαθούμε να εξαλείψουμε πλήρως. Μη ανεκτές ενέργειες ατόμων που δεν σέβονται τη δημοκρατία, τις ελευθερίες των ατόμων και την ανοιχτή ιδεολογική έκφραση.
7. Οι πυρκαγιές.
Αυτή η επίπονη αίσθηση που ένιωσαν όσοι συμπολίτες μας έχασαν μέσα σε λίγο καιρό όσα με κόπο έχτισαν. Η Απώλεια του κύριου Μίχαλου από καρδιά ο οποίος το διάστημα εκείνο αγωνίζονταν όσο λίγοι. Ο Πόνος στην εικόνα των καμένων ζώων και η προσπάθεια όλων για πρόληψη και αποκατάσταση.
Εύχομαι το 2022 να μας δώσει ακόμα περισσότερα και να μην μας στερήσει όσα το 2021.
Γιώργος Τριανταφύλλου
