Η ΑΕΒΑΛ ήταν μέχρι τη δεκαετία του ΄90 ένα εργοστάσιο παραγωγής γεωργικών λιπασμάτων στην Πτολεμαΐδα. Αποτελούσε έναν ρυπογόνο παράγοντα για την περιοχή. Μετά έκλεισε λόγω ασύμφορης λειτουργίας και εγκαταλείφθηκε. Επειδή η εγκατάλειψη συνδέεται με τον χρόνο, τη φθορά και τον θάνατο και δεδομένου ότι όλα τα εγκαταλελειμμένα ασκούν μια γοητεία στους φωτογράφους, ξεκίνησα να την επισκέπτομαι αρκετές φορές κάθε χρόνο από το 2009. Στα μάτια μου η ΑΕΒΑΛ έμοιαζε τρομακτική σαν ένα είδος Τσέρνομπιλ. Στην αρχή αισθανόμουν μια ανασφάλεια και ένα δέος μπροστά στα μεγέθη των βιομηχανικών κατασκευών που συναντούσα εκεί. Δεν ήταν λίγες οι φορές που στα εσωτερικά των κτηρίων άκουγα παράξενους θορύβους, που με φόβιζαν. Λίγο αργότερα ανακάλυψα ότι προέρχονταν από πουλιά και από τις διαστολές-συστολές των υλικών. Στη συνέχεια προσαρμόστηκα και έμαθα πολύ καλά τους χώρους και τον τρόπο να κινούμαι μέσα σε αυτούς, έχοντας πάντοτε στο μυαλό μου ότι σε περίπτωση ατυχήματος δεν θα γινόμουν αντιληπτός από κανέναν.
Η φωτογραφία είναι ένα είδος σειρήνας που βρίσκει πάντα τρόπους να ξεμυαλίσει τον καλλιτέχνη (ερασιτέχνη) φωτογράφο. Από τη μεριά του αυτός λειτουργεί έρμαιο του ενστίκτου του και μπαίνει σε μια κατάσταση που δεν ξέρει και ίσως δεν πρέπει να ξέρει πού θα καταλήξει. Η σκουριά και η εγκατάλειψη του βιομηχανικού τοπίου της ΑΕΒΑΛ ήταν αναπόφευκτο να τραβήξουν το ενδιαφέρον μου και να με οδηγήσουν σε μια κλασική ασπρόμαυρη αντιμετώπιση του θέματος γιατί έτσι το δράμα θα μεγάλωνε την ένταση των εικόνων. Όμως ο φωτογράφος πρέπει να ρισκάρει. Να ψηλαφεί καινούργια μονοπάτια, επικίνδυνα. Να προκαλεί την αποτυχία, το ρίσκο της κατάρρευσης του έργου και της ιδέας, και όχι να συμβιβάζεται και να βολεύεται στην ασφαλή μετριότητα της προφανούς δημιουργίας. Τότε ήρθε το χρώμα έντονο, γιορτινό, για να αντικαταστήσει το μαύρο και το γκρι και, κάπως θρασύτατα, να ανατρέψει τη φυσική χρωματική λογική του θεατή, με την ελπίδα να γεφυρώσει τον ρεαλισμό με το όνειρο, τη μελαγχολία με την χαρά, την κατάρρευση με τη μεταμόρφωση, τον θάνατο με την αναγέννηση.
Αλέξανδρος Βρεττάκος – Το είδαμε στο lifo.gr
Στην πραγματικότητα είναι η εικόνα ερήμωσης της περιφέρειας που είναι πρώτη σε ανεργία στην Ευρώπη. Όπως δεν έγινε τίποτα για να αξιοποιηθεί ο χώρος της ΑΕΒΑΛ, το ίδιο θα συμβεί και στα κουφάρια της ΔΕΗ. Τα λεφτά της “απολιγνιτοποίησης” θα φαγωθούν σε μελέτες των εθνικών εργολάβων εξ Αθηνών, Λονδίνου και Ελβετίας με το αζημίωτο.
Το ίδιο πιστεύω και εγώ
Θα καταλήξουν σε τσέπες λίγων είναι το μόνο σίγουρο. Επίσης θα υπάρχουν στο περιβάλλον μας οι χειροκροτητές των λίγων νέων χαμηλόμισθων θέσεων που θα δημιουργηθούν.
Tα 2 μερσεντές με έκαναν εντύπωση
Έκλεισε λέει λόγω ασύμφορης λειτουργίας.
Η αλήθεια είναι ότι το κλείσανε τα συμφέροντα της τότε κυβέρνησης…
Αφού έφερναν λιπάσματα με την μίση τιμή απο το εξωτερικό. Λογικό ήταν να κλείσει, ο νόμος της αγοράς.
Με την ίδια λογική, όλες οι βιομηχανίες της Γερμανίας θα έπρεπε να κλείσουν, αφού τα προϊόντα της Κίνας είναι πολύ φθηνότερα.
Επειδή δεν γνωρίζεις. Για να έχουν την ίδια απόδοση τα εισαγόμενα χρειαζόταν τριπλάσια ποσότητα. Ο Μυτιληναίος είχε φθηνό ρεύμα. Η Α.Ε.Β.
Α.Λ. όχι
Εσύ αν ήθελες λιπάσματα θα αγόραζες απο την ΑΕΒΑΛ ακριβότερα για να μην κλείσει?
Επειδή δεν κατέχεις θα σου πω ότι για να έχουν την ίδια απόδοση τα εισαγόμενα ήθελες τριπλάσια ποσότητα. Στον Μυτιληναίο δίναν φθηνό ρεύμα. Στην Α.Ε.Β.Α.Λ. όχι.
Δεν βρέθηκε δυστυχώς μέχρι τώρα δημοτική αρχή αλλά και η περιφέρεια να την αξιοποιήσει
Δούλευε ο πατέρας μου και η μητέρα μου εκεί. Εκεί γνωρίστηκαν και αργότερα παντρεύτηκαν ήταν εργαζόμενοι μέχρι και 2 χρόνια πριν το κλείσιμο. Από μικρή έβλεπα τις φωτογραφίες και άκουγα ιστορίες πριν κοιμηθώ. Τους πήγα πολλά χρόνια μετά ως ενήλικη από έξω και ήταν μια φοβερά συγκινητική στιγμή γεμάτη αναμνήσεις. Μπορεί παρακαλώ ο-η φωτογράφος να μου στείλει ένα μήνυμα στο [email protected] ?
Ευχαριστώ προσωπικά και εκ των προτέρων.
Παλι επι Μητσοτακη εγινε το κλείσιμο ..τυχαίο ;;;;οσο για εσένα φωτογράφε θα ενημερώνεσαι καλα κ μετα θα γράφεις για αυτήν τν επιχείρηση ..
Πού να καταλάβει ο Βρεττάκος πως εκεί που αυτός έβλεπε “ρυπογόνο παράγοντα” δούλευαν 1200 άνθρωποι; Κι άλλοι τόσοι στα λιγνιτωρυχεία, για να δίνουν το λιγνίτη στην ΑΕΒΑΛ; Αν ο Μητσοτάκης δεν έκλεινε την ΑΕΒΑΛ, αντί να την εκσυγχρονίσει, πώς θ’ αγοράζαμε λιπάσματα απ’ τους Γερμανούς; Μήπως να μας το εξηγήσει ο Βρεττάκος;
Αν ήσουνα σοβαρός δεν θα σχολίαζες σαν ανώνυμος. Ολόκληρο κείμενο έγραψα για να καταλάβει κάποιος το φωτογραφικό μου κίνητρο για την ενασχόλησή μου με το συγκεκριμένο θέμα, αλλά εσύ είδες μόνο τον ρυπογόνο παράγοντα…