Πόλεμος (του Απόστολου Παπαδημητρίου)

Ο πόλεμος πρέπει να οδηγεί στην καταδίκη αυτού που τον κηρύττει, οποιαδήποτε και αν είναι η αιτία και η αφορμή, αληθινές ή επίπλαστες. Ο πόλεμος οδηγεί σε απώλεια ανθρωπίνων ζωών, στη μεγάλη ταλαιπωρία των αμάχων και σε οικονομικές ζημίες όχι μόνο του αμυνομένου, αλλά και του επιτιθεμένου. Με βάση τα ανωτέρω κατακριτέα είναι η εισβολή του ρωσικού στρατού στην Ουκρανία.

Καθώς τα μέσα ενημέρωσης είναι πλήρως ελεγχόμενα από το διεθνές σύστημα εξουσίας, γινόμαστε αποδέκτες μονομερούς ενημέρωσης, με κίνδυνο να σχηματίσουμε άκρως εσφαλμένη εικόνα. Έφθασαν κάποιοι να χαρακτηρίσουν τον Πούτιν δικτάτορα, που οραματίζεται την εξάπλωση της Ρωσίας, κατά το προηγούμενο των τσάρων, και άλλοι τον χαρακτήρισαν νέο Χίτλερ, τον οποίο αναμένει η ίδια μ’ εκείνον τύχη!

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ είχε προαναγγείλει την κήρυξη του πολέμου, μετά τη λήξη των χειμερινών Ολυμπιακών αγώνων και δεν διεψεύσθη. Βέβαια η μετακίνηση στρατευμάτων προς τα σύνορα Λευκορωσίας – Ουκρανίας γεννούσε υποψίες για τον σκοπό του Ρώσου προέδρου. Οι εξουσιάζοντες τη Γερμανία πρώτοι κατήγγειλαν την εισβολή, κατηγόρησαν τους συναδέλφους τους της Ρωσίας ως ψεύτες, ανήγγειλαν τη διακοπή των εργασιών για την ολοκλήρωση του έργου εγκατάστασης δευτέρου αγωγού μεταφοράς φυσικού αερίου στη Βόρεια θάλασσα και κινούνται για τη λήψη απόφασης απομόνωσης της Ρωσίας από το διεθνές τραπεζικό σύστημα. Το σημαντικό, οπωσδήποτε αναμενόμενο, είναι ότι οι δυτικές χώρες δεν έσπευσαν να αποστείλουν στρατεύματα προς στήριξη των αμυνομένων Ουκρανών. Περιορίστηκαν στην φραστική καταδίκη της Ρωσίας και στην αποστολή στρατιωτικής βοήθειας.

 Ο Πούτιν φαίνεται να έλαβε απόφαση, που, θεωρητικά, μπορεί να οδηγήσει στην γενίκευση της σύρραξης με ανυπολόγιστες τις συνέπειες για τον πλανήτη. Είναι όντως η αφροσύνη ενός αλαζόνα ηγέτη, ο οποίος υπερεκτιμά την ισχύ του και προκαλεί τον κύριο εχθρό του ή είναι εγχείρημα άκρως ριψοκίνδυνο, προκειμένου να ανασχεθεί η επιβουλή κατά της χώρας του; Είναι αναμφισβήτητο ότι οι δυτικές χώρες, αν θεωρηθεί ότι αποτελούν αρραγές μέτωπο στα πλαίσια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, είναι σαφέστατα κατά πολύ πιο ισχυρές από τη Ρωσία. Αν παρακολουθήσουμε τις εξελίξεις, μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού, που έφερε και την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, θα διαπιστώσουμε ότι το συμβάν εκείνο δεν σήμανε και το τέλος του ψυχρού πολέμου, όπως αρχικά φάνηκε. Επί Γέλτσιν, ο οποίος υπετάγη πλήρως στα δυτικά συμφέροντα, η οικονομία της Ρωσίας οδηγείτο σε κατάρρευση. Τότε δημοσιεύονταν φωτογραφίες που εικόνιζαν πολίτες της Μόσχας να αναμένουν στη σειρά για λήψη φαγητού από δημόσιο συσσίτιο. Και, ξαφνικά, προέκυψε, ως διάδοχός του, ο Πούτιν, που είχε διατελέσει και πράκτορας της Κα.Γκε.Μπε. Σκληρότητα και αποφασιστικότητα διακρίνουν συνήθως τους πράκτορες. Ο Πούτιν ήλθε σε σύγκρουση με τους ισχυρούς της οικονομίας στη χώρα του, που με τη βοήθεια ξένων κεφαλαίων, είχαν ιδιοποιηθεί τον πλούτο των λαών της ΕΣΣΔ. Κάποιους, που αντιστάθηκαν εκτέλεσε, με μεθόδους γνωστούς σ’ αυτόν. Άρχισαν να κάνουν λόγο στη Δύση για δικτάτορα υπό εκκόλαψη.

Επιχείρησαν αρχικά να σχηματίσουν το παντουρανικό τόξο, από την Τουρκία μέχρι την Κίνα με ηγέτιδα δύναμη την Τουρκία. Απέτυχαν παταγωδώς. Κάποιες χώρες, παρά τις μνήμες κακής διαβίωσης υπό το κομμουνιστικό καθεστώς, αποδέχθηκαν την επαναπροσέγγιση με τη Ρωσία. Ακολούθησε η επιχείρηση ένταξης στο ΝΑΤΟ των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, που είχαν δοθεί ως λάφυρο στους Σοβιετικούς, μετά τη λήξη του Β΄ μεγάλου πολέμου του 20^ου αιώνα. Η επιχείρηση εστέφθη από πλήρη επιτυχία. Οι λαοί είχαν δοκιμασθεί τόσο από τον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό, ώστε έβλεπαν τους δυτικούς ως υπερασπιστές της ελευθερίας! Και όμως αυτοί είχαν υποσχεθεί στον Γκορμτατσώφ ότι δεν θα επιχειρούσαν κάτι τέτοιο. Το ψέμα είναι το κυριότερο όπλο της διπλωματίας. Στη Δύση απαγορεύεται να τεθεί το ερώτημα: Ποιόν σκοπό επιτελεί πλέον το ΝΑΤΟ, μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού; Στη βουλιμία των ΗΠΑ έγιναν στόχος και οι χώρες Γεωργία και Ουκρανία. Στην πρώτη αμερικανόδουλος ηγέτης, με παρότρυνση των ΗΠΑ, προκάλεσε τη Ρωσία και υπέστη τις συνέπειες. Η δύση πάντως ωφελήθηκε, καθώς οι Γεωργιανοί μίσησαν τους Ρώσους. Στις πρόσφατες διαδηλώσεις Ουκρανών δεν ήταν λίγες οι σημαίες της Γεωργίας. Στη Ουκρανία τα πράγματα δεν ήταν εύκολα, καθώς σ’ αυτήν διαβιώνουν πολλοί Ρώσοι και όχι φιλορώσοι, όπως επαναλαμβάνουν τα άκρως ελεγχόμενα μέσα ενημέρωσης. Απόδειξη η κατά καιρούς εκλογή φιλορώσων προέδρων.

Ποια η Ουκρανία; Είναι η περιοχή στην οποία, με έδρα το Κίεβο, οι Σκανδιναβοί Ρως οργάνωσαν ισχυρό κράτος ασκήσαντες εξουσία επί των εντοπίων Σλάβων. Από εκεί ήλθαν σε επαφή, ως πολέμιοι αρχικά και ως σύμμαχοι, μετά τον εκχριστιανισμό τους, με τους προγόνους μας της Ρωμανίας, τους αποκαλούμενους Βυζαντινούς. Με την πάροδο των αιώνων, ο λαός που σχηματίστηκε, οι Ρώσοι, δοκιμάστηκαν από επιδρομές τόσο από την Ανατολή, όσο και από τη Δύση. Κατακτήθηκαν από Μογγόλους, ενώ το δυτικό τμήμα του κράτους τους, η Ουκρανία σήμερα, πέρασε στα χέρια του ισχυρού πολωνολιθουανικού κράτους. Υπό κατοχή οι κάτοικοι περί το Κίεβο και δυτικότερα υπέστησαν τα πάνδεινα  από τις διώξεις, προκειμένου να ασπασθούν τον καθολικισμό. Άλλοι τον ασπάσθηκαν, ενώ άλλοι προσχώρησαν στην ουνία, τον δούρειο ίππο του Βατικανού. Όταν η περιοχή εντάχθηκε εκ νέου στη ρωσική αυτοκρατορία, κατά τον 18^ο αιώνα, είχε διαμορφωθεί εικόνα με μεγάλη σύγχυση, καθώς κατοικούσαν σ’ αυτήν ρωμαιοκαθολικοί, ουνίτες και ορθόδοξοι. Ασφαλώς οι δύο πρώτες ομάδες είχαν διαμορφώσει εθνική συνείδηση, λόγω της πίστης τους, διάφορη της ρωσικής. Τί συνέβαινε όμως με τους ορθοδόξους κατοίκους. Ο όρος Ουκρανός συναντάται κατά τον 18^ο αιώνα. Ως εθνικός όμως ή ως γεωγραφικός;

Η κομμουνιστική επανάσταση (1917) οδήγησε στον σχηματισμό της ΕΣΣΔ. Μία από τις «δημοκρατίες» ήταν και αυτή της Ουκρανίας, έστω και ως μόρφωμα στο εσωτερικό χώρας. Τα σύνορα χαράχθηκαν αυθαίρετα, μάλιστα υπερεκτάθηκαν, ώστε νε περιλάβουν επί πλέον ρωσικό πληθυσμό. Είχαν προβάλει σθεναρή αντίσταση οι κάτοικοι της Ουκρανίας κατά τον εμφύλιο πόλεμο, που ακολούθησε την επανάσταση των Μπολσεβίκων (1917). Υποστηρίζεται και είναι πιθανόν ότι για να τους τιμωρήσουν οι κομμουνιστές επί Στάλιν προκάλεσαν λιμό (1932-1933), με τη δέσμευση των σιτηρών του μέχρι σήμερα σιτοβολώνα. Ο αριθμός των θυμάτων εξαρτάται από την ιδεολογία του ιστορικού που ασχολήθηκε (3,5-7,5 εκατομμύρια), ενώ οι κομμουνιστές αρνούνται εσκεμμένη ενέργεια. Αυτό το τραγικό συμβάν είχε ως συνέπεια οι επιζήσαντες να καταστούν άκρως αντικομμουνιστές. Με την εισβολή των Γερμανών στην ΕΣΣΔ (1941), συγκρότησαν και έθεσαν στη διάθεση των Ες-Ες δύο μεραρχίες που διέπραξαν πλήθος εγκλημάτων σε βάρος Εβραίων, τσιγγάνων και συμπατριωτών τους. Για τους οργανωμένους σε παραστρατιωτικές ομάδες, απογόνους εκείνων, που ενέτειναν τη δράση τους κατά των Ρώσων από του 2014 δεν γίνεται λόγος από τα αυτολογοκρινόμενα μέσα ενημέρωσης. Ο Στάλιν έκανε στην Ουκρανία επί πλέον δώρο την Κριμαία (1954), την οποία απέσπασε από τη Ρωσία. Σήμερα οι δυτικοί ομιλούν για αυθαίρετη προσάρτησή της και πάλι στη Ρωσία, παρά το δημοψήφισμα, ενώ στήριξαν την απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου, όπου οι Αλβανοί έγιναν πλειοψηφία χάρη σε κατακτητές, με τους οποίους συνεργάστηκαν. Τιμώρησαν μάλιστα τη Σερβία με τον ανηλεή βομβαρδισμό της (1999).

Με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, η Ουκρανία κατέστη για πρώτη φορά ανεξάρτητο κράτος χωρίς να έχει προηγηθεί κάποια συνθήκη, όπως με όλα τα άλλα νεοσχηματιζόμενα κράτη. Θα χρειαστεί ένα ακόμη άρθρο για να παρουσιάσουμε πλήρη την εικόνα της σύγχρονης Ουκρανίας.

Κλείνουμε ξαναγράφοντας ότι κάθε πόλεμος είναι κατακριτέος, όποια και να είναι η αιτία και η αφορμή.

                                                                           «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»