Ο πόλεμος είναι καταδικαστέος, όποια και αν είναι η αιτία, που τον προκαλεί. Όμως τα κροκοδείλια δάκρυα των δυτικών, ας τα βλέπουμε με άκρα επιφύλαξη (του Απόστολου Ππαδημητρίου)

Στο τέλος του 1991 διεξήχθη στην Ουκρανία δημοψήφισμα με ευρεία συμμετοχή (85%) με ερώτημα την ανεξαρτησία. Υπέρ αυτής τάχθηκαν το 92% των ψηφισάντων. Αυτή είναι σαφής ένδειξη ότι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού της ήθελε τον διαχωρισμό από τη Ρωσία. Το επιχείρημα του Πούτιν στις ημέρες μας ότι οι Ουκρανοί είναι Ρώσοι παραπλανηθέντες από ξένες προπαγάνδες του καιρού μας δεν είναι ισχυρό. Όντως κάποιοι υπό πίεση, κατά τους χρόνους της πολωνικής κατοχής, εξαναγκάστηκαν να ασπασθούν τον ρωμαιοκαθολικισμό ή την ουνία. Αυτοί σαφώς, καθώς κάθε ομάδα αρνησιθρήσκων, όπως οι δικοί μας και οι Βόσνιοι εξισλαμισμένοι, αποκόπηκαν από αιώνες από τον ρωσικό κορμό. Σήμερα αποδομητές της ιστορίας δεν δέχονται ότι η κοινή πίστη είναι ο πλέον συνεκτικός δεσμός ενός έθνους και προβάλλουν ως υποδειγματικά μορφώματα τις ΗΠΑ. Αλλά δεν φθάσαμε ακόμη στο τέλος της ιστορίας. Άλλοι αποκόπηκαν πρόσφατα λόγω του κομμουνισμού και της δυτικής προπαγάνδας.

Ποιον προσανατολισμό επιθυμούσε η πλειοψηφία των πολιτών της Ουκρανίας να λάβει η χώρα τους. Είναι αναμφισβήτητο ότι οι μη ορθόδοξοι (15% του πληθυσμού) και οι δυτικόφρονες απέβλεπαν στην προσέγγιση προς τη Δύση. Τί συνέβη με την πλειοψηφία του ορθοδόξου πληθυσμού; Το κομμουνιστικό καθεστώς επέφερε διάσπαση του εκκλησιαστικού σώματος συντελώντας να σχηματισθεί σχισματική Εκκλησία από Ουκρανούς, που είχαν καταφύγει στις δυτικές χώρες. Η αντιπαράθεση στον χώρο της ορθόδοξης ουκρανικής Εκκλησίας ήταν αναπόφευκτο να λάβει και πολιτικές διαστάσεις, με την παρέμβαση εξωγενών παραγόντων, και οδήγησε στον σχηματισμό της αυτοκέφαλης ουκρανικής Εκκλησίας και στην αναστάτωση της Εκκλησίας εν γένει στην έκταση του πλανήτη.

Η Ουκρανία, παρά τις φυγόκεντρες τάσεις στο εσωτερικό της πορεύθηκε αρχικά διατηρώντας καλές σχέσεις με τη Ρωσία. Μάλιστα εξελέγησαν πρόεδροι και υπέρμαχοι της σύσφιξης των ουκρανορωσικών σχέσεων, όπως ο ανατραπείς (2014) Γιανουκόβιτς.

Με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία φαίνεται να απώλεσε η πρώτη το ηθικό πλεονέκτημα έναντι της αναμφισβήτητα πολεμοχαρούς Δύσης. Όμως αυτό είχε απολεσθεί από καιρό χωρίς να γίνει ευρέως αντιληπτό. Συνέβη, όταν, επί Γέλτσιν, συνέτριψε την εξέγερση των Τσετσένων αυτονομιστών σε πόλεμο κατά πολύ πιο αιματηρό και καταστροφικό. Τότε δεν είχαν στραφεί τα φώτα της δημοσιότητας εκεί, επειδή ο πρόεδρος της Ρωσίας είχε οδηγήσει τη χώρα του σε πλήρη υποταγή στη Δύση. Η κατάπνιξη του πόθου ελευθερίας ενός λαού δεν δικαιολογείται με κανέναν τρόπο. Βέβαια, αν οι Τσετσένοι αποκτούσαν την ανεξαρτησία του, σε σύντομο χρονικό διάστημα θα μετατρεπόταν η χώρα τους σε προτεκτοράτο των ΗΠΑ. Η Ρωσία όχι μόνο πλήρωσε τότε βαρύ φόρο αίματος, αλλά καθιστά χωρίς ηθικό έρεισμα και την απολύτως δίκαιη προσάρτηση της Κριμαίας, ακυρώνοντας με τη στάση της το εκεί δημοψήφισμα. Και άλλοι λαοί, όπως των Κούρδων, ποθούν την ανεξαρτησία τους, πλην οι ισχυροί, για τα ωμά συμφέροντά τους, εμμένουν να στηρίζουν τους κατακτητές τους. Δικαιώνεται ο Θουκυδίδης, ό οποίος διέσωσε τον περίφημο διάλογο μεταξύ Αθηναίων και Μηλίων στην προσπάθεια, να πεισθούν οι νησιώτες να ενταχθούν στην αθηναϊκή συμμαχία. Στην επίκληση από πλευράς των Μηλίων του δικαίου, οι Αθηναίοι αποκρίθηκαν: «Κατά την κρίση των ανθρώπων το δίκαιο λογαριάζεται όταν υπάρχει ίση δύναμη για την επιβολή του κι ότι, όταν αυτό δε συμβαίνει, οι δυνατοί κάνουν ό,τι τους επιτρέπει η δύναμή τους κι οι αδύναμοι υποχωρούν κι αποδέχονται». Οι Μήλιοι δεν υπέκυψαν στον εκβιασμό των Αθηναίων, εκείνοι τους επιτέθηκαν, τους κατενίκησαν και πούλησαν ως σκλάβους τους αιχμαλώτους. Κάποιοι θεωρητικοί, εγκωμιαστές του συγχρόνου αμερικανικού ονείρου, με καύχηση υποστηρίζουν ότι οι ΗΠΑ είναι κληρονόμοι του πνεύματος της αθηναϊκής δημοκρατίας. Συνεπώς, ως κληρονόμοι έχουν το αποκλειστικό δικαίωμα να εξανδραποδίζουν λαούς, όχι όμως άλλοι!

Το 2000 ανέλαβε την προεδρία της Ρωσίας ο Πούτιν, ως εκλεκτός του Γέλτσιν. Σε σύντομο χρονικό διάστημα όμως οι δυτικοί υπέστησαν ψυχρολουσία εκ της πολιτικής του. Όχι μόνο απέτυχαν παταγωδώς να θέσουν υπό τον έλεγχό τους τις χώρες της Ασίας, πρώην «δημοκρατίες» της ΕΣΣΔ, αλλά διαπίστωσαν ότι ο νέος πρόεδρος ήταν αποφασισμένος να ανορθώσει το καταρρακωμένο γόητρο της χώρας του. Έθεσαν τότε σε εφαρμογή σχέδιο απομόνωσης της Ρωσίας από γειτονικές αυτής σε ευρωπαϊκό έδαφος. Το εγχείρημα ήταν πολύ εύκολο, καθώς οι λαοί των περισσοτέρων από αυτές, όπως Ρουμανία, Πολωνία, χώρες της Βαλτικής έχουν έντονο και σε μεγάλο βαθμό δικαιολογημένο το αντιρωσικό σύνδρομο όχι μόνο λόγω της κατακτητικής πολιτικής των τσάρων, αλλά και λόγω του κομμουνισμού. Όμως ο κομμουνισμός και κάθε άλλη μορφή ολοκληρωτισμού, αλλά και ο άγριος καπιταλισμός στον αντίποδά του είναι κοινωνικοπολιτικά και ιδεολογικά μορφώματα της Δύσης.

Από το 1999 περιφρονώντας τη δέσμευσή τους έναντι του Γκορμπατσώφ άρχισαν την ένταξη χωρών της Ανατολικής Ευρώπης στο ΝΑΤΟ, για να καταλήξουν, το 2020, με τη γειτονική μας χώρα, που μας πίεσαν να της παραχωρήσουμε τα πάντα περί την Μακεδονία. Με την Ουκρανία όμως δεν ήταν τα πράγματα εξ ίσου εύκολα. Τότε τα «γεράκια» των ΗΠΑ οργάνωσαν την αποσταθεροποίηση της χώρας με την αποκληθείσα «πορτοκαλί» επανάσταση. Μέσα που διετέθησαν ήσαν το άφθονο χρήμα προς διεφθαρμένους πολιτικούς και η οργάνωση παραστρατιωτικών ομάδων από απογόνους εκείνων που ετέθησαν υπό τις διαταγές των Ες-Ες και διέπραξαν πλήθος εγκλημάτων με θύματα Εβραίους, τσιγγάνους και πατριώτες, όχι αποκλειστικά κομμουνιστές, που τους κατηγορούσαν για τον λιμό (1932-1933). Σήμερα ποια δικαιολογία έχουν οι υποστηρικτές των αγρίων οπαδών του ολοκληρωτισμού, που ενέχονται για εγκλήματα στην Ανατολική Ουκρανία και επί σειρά ετών τα δυτικά ΜΜΕ σιωπούν προκλητικότατα;

Οι δυτικόφιλοι αποσταθεροποιητές της χώρας τους έγιναν πάμπλουτοι. Ποιος θυμάται σήμερα την πρωθυπουργό με τα κοτσιδάκια, τη Γιούλια Τιμοσέκνο, ηγέτιδα της «επανάστασης», που κατά πηγές κατέστη κάτοχος περιουσίας ίσης προς το 20% του ΑΕΠ της χώρας και καταδικάστηκε σε φυλάκιση για κατάχρηση εξουσίας επί προεδρείας του φιλορώσου Γιανουκόβιτς. Ακόμη και υπερβολικό να είναι το 20%, δεν κρύβεται η διαφθορά, η οποία βέβαια δεν εξέλιπε από τη Ρωσία με την άνοδο του Πούτιν στην εξουσία. Η εκλογική νίκη του Γιανουκόβιτς δηλώνει ότι σημαντικό τμήμα του λαού της Ουκρανίας δεν επιθυμεί την αποστασιοποίηση από τη Ρωσία. Όταν αυτός αποφάσισε να «παγώσει» την ενταξιακή διαδικασία με την ΕΕ, από την οποία ρητά και κατηγορηματικά οι ισχυροί αυτής αποκλείουν τη Ρωσία (γιατί άραγε;), οργανώθηκε η ανατροπή του και επετεύχθη αυτή όχι βέβαια αναίμακτα (2014). Έκτοτε η Δύση αφήνιασε να προσεταιρισθεί την Ουκρανία. Καταλήξαμε στα θλιβερά πρόσφατα συμβάντα. Ας κλίσουμε με παράθεση λεπτομερειών. Ο Εβραίος Ζελένσκυ στηρίζεται από απογόνους εκείνων που δολοφόνησαν τους ομοεθνείς του και αυτοί δεν εχθρεύονται πλέον έναν Εβραίο, μισούν όμως θανάσιμα τους Ρώσους! Ο Μακρόν εξέφρασε τη θλίψη του για τον θάνατο 10 Ελλήνων. Πόσοι Λίβυοι σκοτώθηκαν κατά τις αεροπορικές επιδρομές της χώρας του τον απασχόλησε; Ο πρωθυπουργός μας έσπευσε από τους πρώτους να αποστείλει βοήθεια σε πολεμικό εξοπλισμό. Είχε άραγε το θάρρος να ψελλίσει ότι το 1974 κάποια χώρα, μέλος του ΝΑΤΟ, εισέβαλε στην Κύπρο με τις «κρυφές» ευλογίες των «υπερμάχων» της ειρήνης;

Ο πόλεμος είναι καταδικαστέος, όποια και αν είναι η αιτία, που τον προκαλεί. Όμως τα κροκοδείλια δάκρυα των δυτικών, ας τα βλέπουμε με άκρα επιφύλαξη.

Στον ανταγωνισμό για την πλανητική κυριαρχία αδυνατούν όλοι να διαβλέψουν την τρομακτική απειλή του ισλάμ. Μήπως, όταν το αντιληφθούν, θα είναι πολύ αργά;

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»