Υπάρχει άραγε κάποιος που δεν έχει ακούσει κανένα; Κι όχι μόνο. Υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει πει ποτέ του ψέματα; Δύσκολο φαντάζει… Από μικρά παιδιά σχεδόν δεν μας ήταν εύκολο να σταθούμε μπροστά στο δάσκαλο ή στη μαμά και να παραδεχτούμε την αλήθεια, ότι εμείς σπάσαμε το τζάμι παίζοντας ποδόσφαιρο ή το ακριβό βάζο. Λες κι αν λέγαμε την αλήθεια θα μας αγαπούσαν λιγότερο. Και μεγαλώνοντας όμως, όλα αυτά τα μικρά και αθώα ψεματάκια μας ακολουθούν. Είτε για να δικαιολογήσουμε την αργοπορία μας σε κάποιο ραντεβού, είτε γιατί δεν θέλουμε να πούμε μια άκομψη αλήθεια, στρίβουμε δια του ψέματος… Τι γίνεται όμως όταν τα απλά αθώα ψέματα γίνονται μεγαλύτερα; Όταν δεν λέγονται απλά για να δικαιολογήσουν μια μικρή αργοπορία, αλλά παίζουν με τα αισθήματα των ανθρώπων;
Κάποιοι ίσως θα απαντούσαν ότι η αλήθεια κάποιες φορές πονάει, ωστόσο και η απόκρυψή της οδηγεί σε έναν εικονικό κόσμο, σε έναν κόσμο που νομίζεις ότι υπάρχει. Σε έναν κόσμο εύθραυστο που σίγουρα κάποια στιγμή θα καταρρεύσει. Κι όταν έρθει αυτή η στιγμή όλοι και όλα θα παρασυρθούν σε μια κάθετη πτώση στο κενό, προσπαθώντας ο καθένας να κρατηθεί από το οτιδήποτε για να σωθεί, με δυσκολία όμως θα βγει αλώβητος. Και αν το τέλος της ιστορίας του Πινόκιο άλλαξε γιατί ήταν σκληρό να το δεχτούν τα παιδιά και γλίτωσε την τιμωρία, με την πραγματική ζωή δεν είναι πάντα έτσι, θέλοντας και μη θα υποστούμε τις συνέπειες των ψεμάτων.
Για αυτό αν δεν αντέχεις να πεις την αλήθεια ή και να την ακούσεις δικαίωμά σου. Όμως μην προσπαθήσεις να καλύψεις την αδυναμία σου με ένα ψέμα νομίζοντας ότι θα γλιτώσεις, κάποια στιγμή θα παρασυρθείς και εσύ στην δίνη του και κανείς δεν ξέρει που θα σε οδηγήσει.
Γράφει η Δήμητρα Ν. Παπανικολάου. Χημικός – Μηχανικός
