Τι κοινό μπορεί να υπάρχει μεταξύ του μακρινού 1981 και του πρόσφατου 2015. Από πρώτη ματιά εντελώς κανένα. Όμως μια λεπτή, σχεδόν αόρατη κλωστή συνδέει τις δύο μακρινές αυτές εποχές. Είναι η διάψευση των ελπίδων και των προσδοκιών του λαού μας για μια καλύτερη, πιο ανθρώπινη κοινωνία. Τότε το σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα με κυρίαρχο κόμμα το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, σήμερα η ρεφορμιστική αριστερά με κυρίαρχο κόμμα τον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ.
Μετά την κατάρρευση της χούντας μέσα από την προδοσία της Κύπρου και τον αγώνα των Ελλήνων πατριωτών αντιφασιστών και της νεολαίας, ο Ανδρέας Παπανδρέου αντιλαμβανόμενος τη σαπίλα και τη διάλυση του λεγόμενου πολιτικού χώρου του κέντρου, ίδρυσε νέο κόμμα το ΠΑΣΟΚ, εντάσσοντάς το στην τότε Ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου και το κόμμα του δεν είχαν κανέναν ενδοιασμό να κλέψουν σχεδόν όλα τα συνθήματα της αριστεράς, μετατρέποντάς τα σε κενά από κάθε περιεχόμενο λόγια. Έτσι ξεπλύθηκε μια παραπαίουσα κομπραδόρικη αστική τάξη που σε μεγάλο βαθμό είχε ταυτιστεί με την δικτατορία των συνταγματαρχών και είχε απαξιωθεί από την κοινωνία. Μια κοινωνία που είχε ζήσει στο πετσί της τη μετεμφυλιακή μισαλλοδοξία των νικητών. Μια κοινωνία που είχε ζήσει όχι μόνο ένα πολυτεχνείο, αλλά και το μεγάλο λαϊκό κίνημα της δεκαετίας του ΄60.
Στη σημερινή συγκυρία το ρόλο αυτό ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ένα κόμμα που ανήκει στο ρεφορμιστικό ρεύμα. Ένα ρεύμα που πουθενά και ποτέ ιστορικά δεν είχε σκοπό την ανατροπή του καπιταλισμού, παρά μόνο τη διάσωσή του. Τα παραδείγματα είναι πολλά.
Μετά τις εκλογές του 2012 και το μεγάλο ποσοστό που ο λαός έδωσε σε ένα κόμμα της αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ), φάνηκε πως αυτό μπήκε σε δυναμική εξουσίας. Αυτό το ενδεχόμενο δεν άφησε αδιάφορα τα ντόπια και ξένα κέντρα εξουσίας. Κατάφεραν να έρθουν σε επαφή και να κάνουν υπόγειες συμφωνίες με τη ρεφορμιστική πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ (μεσολάβηση Κλίντον κλπ.). Η ρεφορμιστές κατάφεραν να επιβληθούν των άλλων ριζοσπαστικών τάσεων , αφού μαζί τους είχαν και τον πρόεδρο (Τσίπρα) του κόμματος. Όταν λοιπόν τον Ιανουάριο του 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση, η ηγετική του ομάδα ήταν από καιρό έτοιμη για το μεγάλο συμβιβασμό, που οδήγησε στην οδυνηρή ήττα, κυρίως για τα λαϊκά συμφέροντα. Η διαστρέβλωση της απόφασης του Ελληνικού λαού με το περήφανο ΟΧΙ να μετατρέπεται σε μια νύχτα από τον Τσίπρα και την ομάδα του στο ΝΑΙ του ραγιά, είναι ενδεικτικό για την ποιότητα και το ήθος αυτών των ανθρώπων.
Δυστυχώς για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ η οικονομική συγκυρία είναι αρνητική. Οι φίλοι τους (Σοιμπλε, Ευρωπαικοί θεσμοί, ΔΝΤ) τους τα ζητάν όλα και γρήγορα. Δεν τους αφήνουν περιθώρια για δήθεν φιλολαϊκούς ελιγμούς. Και βεβαίως αυτοί, παρά την κλάψα, ανταποκρίνονται και υποκύπτουν σε όλες τις αξιώσεις των θεσμών. Ξεπουλάν την περιουσία του Ελληνικού λαού χωρίς ντροπή (για τύψεις ας μη το συζητάμε), κόβουν συντάξεις και μισθούς και υπογράφουν το γενικό ξεπούλημα της χώρας για 99 χρόνια.
Για ένα μόνο εκλιπαρούν τους φίλους τους. Να κυβερνούν αυτή τη χώρα. Δεν τους νοιάζει αν αντί για σύνταγμα υπάρχει μνημόνιο, η το κράτος που κυβερνούν υπάρχει για να υπηρετεί κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, αρκεί να βολεύεται η κομματική τους πελατεία. Ζούμε την εποχή των τεράτων, που το παλιό,πεθαίνει και το καινούργιο δεν μπορεί να γεννηθεί.
Το 1981 λοιπόν σαν τραγωδία με έναν αρχηγό( Ανδρέα Παπανδρέου), ηγέτη με έντονη προσωπικότητα, που όμως δεν έθεσε τα μεγάλα του προσόντα στην υπηρεσία του λαού. Σήμερα σαν φάρσα, με τεράστιες όμως συνέπειες, με έναν αρχηγό(Τσίπρα), ηγετίσκο, χειραγωγούμενο και πολιτικά αναλώσιμο.
Λύση υπάρχει και είναι μια και μοναδική. Να σηκωθούμε από τον καναπέ, να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας και να επιβάλλουμε εμείς εκείνες τις πολιτικές που είναι προς το συμφέρον της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών, αναδεικνύοντας βεβαίως, εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που υπερασπίζονται τα συμφέροντά μας. Κανένας ΑΛΛΟΣ δεν θα μας σώσει. Σε διαφορετική περίπτωση διέξοδος μπορεί να υπάρξει, αλλά θα ακούει στο όνομα Τραμπ, Λεπέν η παλαιότερα Μουσολίνι, Χίτλερ.
ΠΑΤΣΩΝΑΣ ΜΑΝΩΛΗΣ
