Σύγχυση και αποπροσανατολισμός (του Απόστολου Παπαδημητρίου)

Η πατρίδα μας πολυδοκιμάζεται εδώ και δεκαετίες και η κατάσταση επιδεινώνεται συνεχώς, χωρίς όμως να φαίνεται ότι έχουμε συνειδητοποιήσει, ασκούντες την εξουσία και λαός,  της κρισιμότητα της κατάστασης. Συνήθως οι κρατούντες εμφανίζονται καθησυχαστικοί τονίζοντας ότι όλα οφείλονται σε διεθνείς συγκυρίες και δεν έχουν σχέση με την πολιτική ή τις πολιτικές, που ακολουθούνται στη χώρα μας. Θα ήταν πολλές οι πολιτικές, αν οι εναλλασσόμενοι στην εξουσία κομματικοί σχηματισμοί διέφεραν ουσιωδώς κατά την ιδεολογική τους θεμελίωση. Δυστυχώς, όχι μόνο δεν διαφέρουν, αλλά η ακολουθούμενη πολιτική υπαγορεύεται έξωθεν. Η χώρα μας είναι προτεκτοράτο.

                Αν υπήρχε ακόμη φιλοπατρία και έγνοια για τον λαό, ο οποίος σε διαρκώς αυξανόμενο ποσοστό στενάζει κάτω από τις συνέπειες της κρίσης, τότε θα διατηρείτο ζωντανή η ελπίδα ότι η κρίση θα ξεπεραστεί κάποτε. Δυστυχώς όμως ο λίβας της παγκοσμιοποίησης αποξήρανε, εδώ και δεκαετίες την αγάπη για την πατρίδα όχι μόνο στους πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες της χώρας, αλλά ακόμη στους ανθρώπους της διανόησης και, τέλος, του λαού. Ο πολίτης ενώπιον ενός αναξιοπίστου στο έπακρο κράτος συμπεριφέρεται ως παντελώς ανεύθυνος με τις εξαιρέσεις να μειώνονται διαρκώς! Η διοικούσα Εκκλησία παρακολουθεί τις εξελίξεις εκ του μακρόθεν.

                Τονίζεται κατά κόρον και επαναλαμβάνεται ακούραστα ότι η κρίση, που μας δοκιμάζει είναι οικονομική. Αυτό δεν οφείλεται σε σύγχυση των κρατούντων, αλλά στη διάθεση αποπροσανατολισμού του λαού και απεμπόληση των ευθυνών. Η κρίση είναι σαφέστατα πρωτίστως ηθική, είναι κρίση αξιών, είναι πνευματική. Αλλά στην υλόφρονα κοινωνία μας, ο όρος πνευματικός, με την εκκλησιαστική έννοια, είναι άκρως απωθητικός. Η ύλη φαίνεται να κατάγει θρίαμβο κατά του πνεύματος. Και βέβαια στον ξέφρενο ρυθμό εξελίξεων δεν υπάρχει περιθώριο περισυλλογής και κριτικής της πορείας μας. Άλλωστε οι «αγρυπνούντες» για το κοινό καλό εμφανίζονται διεθνώς πλήρως καθησυχαστικοί, διαβεβαιώνοντας ότι σχεδόν τα πάντα τελούν υπό έλεγχο και η ανθρώπινη κοινωνία έχει τις δυνατότητες και τα μέσα να αντιμετωπίσει την όποια αποσταθεροποίηση προκαλούν φυσικοί ή κοινωνικοοικονομικοί νόμοι. Σε αντίθεση πάντως με τους φυσικούς, οι άλλοι είναι εφευρήματα απλήστων ανθρώπων, που στοχεύουν στην εκμετάλλευση και καταδυνάστευση των λαών. Αλλά εναντίον της άποψης εγείρονται όχι μόνο οι κρατούντες, αλλά και μερίδα του λαού, η οποία έχει παραιτηθεί από τη διάθεση σκέψης, εμπιστευόμενη πλήρως τις αναλύσεις και εξαγγελίες των ασκούντων την εξουσία και των ταχθέντων να ενημερώνουν τον λαό με «αντικειμενικότητα»!

                Η ένταξη της χώρας μας στο ΝΑΤΟ, κατ’  εντολή των ΗΠΑ στους νικητές του εμφυλίου πολέμου, υπήρξε ορόσημο για την αναθέρμανση των τουρκικών διεκδικήσεων επί της χώρας μας, διεκδικήσεων, οι οποίες εντείνονται με ολοένα πιο επιθετικό χαρακτήρα, ώστε να γίνεται πλέον λόγος για «Πρέσπες του Αιγαίου»! Όχι μόνο δεν υπήρξε και δεν υπάρχει η ελαχίστη εγγύηση των « συμμάχων» μας για θωράκιση της χώρας μας από κάθε τουρκική απειλή, αλλά, απεναντίας, το τουρκικό θράσος εξάπτεται από αυτούς, στα πλαίσια ωμών συμφερόντων. Καθώς έχουμε πλέον εθισθεί στην υποχωρητικότητα, με την απεμπόληση της φιλοπατρίας, λόγω αρχομανίας, είναι πολύ πιθανόν να μας συμβούν και άλλα δεινά.

                Η κατάρρευση της ΕΣΣΔ έφερε σε μέρος της διεθνούς κοινής γνώμης ανακούφιση, καθώς σήμανε το τέλος του ψυχρού πολέμου. Η Ρωσία, απομεινάρι της ΕΣΣΔ, αποδέχθηκε την καπιταλιστική οργάνωση της οικονομίας της χώρας και, ως εκ τούτου, θεωρητικά έπαψε να είναι ιδεολογικός αντίπαλος. Δυστυχώς δεν έπαψε να παραμένει αντίπαλος λόγω ισχύος, όταν επήλθε η ανατροπή με τη διαδοχή του ανδρεικέλου Γέλτσιν από τον Πούτιν. Ισχυρή Ρωσία είναι πονοκέφαλος για τη Δύση. Και η Ρωσία βέβαια δεν είναι παράγων ειρήνευσης του κόσμου, καθώς το όραμα της επεκτατικότητας των τσάρων παραμένει ζωντανό. Και η Δύση θέλει να την γονατίσει, για να αισθανθεί ασφαλής. Οι προκλήσεις κατά τον 21^ο αιώνα υπήρξαν συνεχείς με αποκορύφωση το πραξικόπημα στην Ουκρανία, χώρα, που σαφέστατα ήταν διηρημένη, πριν από τη ρωσική εισβολή και κακώς η Ρωσία δεν αποδέχεται στο ελάχιστο τα τετελεσμένα. Ρωμαιοκαθολικοί και ουνίτες μισούν τους Ρώσους. Ουκρανική εθνότητα έχει διαμορφωθεί.

                Στα πλαίσια του άθλιου «παιχνιδιού» γαιοστρατηγικής εκποιήσαμε στο ΝΑΤΟ (και όχι στους γείτονες) το όνομα και την ιστορία της Μακεδονίας! Πρόσφατα λάβαμε και την εντολή, να στηρίξουμε το καθεστώς Ζελένσκυ, για να υπηρετήσουμε τα συμφέροντα της συμμαχίας, δηλαδή συμφέροντα οικονομικών κύκλων, που στηρίζουν διεφθαρμένη κυβέρνηση ενός ακόμη ανδρεικέλου. Καταδικαστέα ασφαλώς η εισβολή, αλλά υπάρχουν πολλές πτυχές προς ανάλυση στα συμβαίνοντα. Εμφανής η άνοδος των νεοναζιστών και η τρομοκράτηση Ρώσων και φιλορώσων στη χώρα αυτή. Γιατί έπρεπε να εμπλακούμε για μία ακόμη φορά σε αντιπαράθεση; Τίποτε δεν έχουμε διδαχθεί από την αποτυχημένη εκστρατεία στην Ουκρανία (1919) κατ’  εντολή (εκβιασμό) των Γάλλων προς τον Βενιζέλο και ανάμειξή μας στον εκεί εμφύλιο πόλεμο; Η Γαλλία από κοινού με τον Λένιν υπήρξαν σημαντικότατοι συντελεστές στην κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου και στην τραγωδία του στρατού μας (55.000 αιχμάλωτοι) και του μικρασιατικού ελληνισμού, που ακολούθησαν! Όχι μόνο στείλαμε οπλισμό στην Ουκρανία, αλλά με υπερηφάνεια ο πρωθυπουργός μας προσκάλεσε το ανδρείκελο (ας αναμείνουμε την τύχη του στο τέλος της τραγωδίας), να του ανακοινώσει την ανάληψη από τη χώρα μας εκπαίδευσης πιλότων. Επιχείρησε πάντως να αποφύγει την έσχατη κατάπτωση από τη συνεχιζόμενη φυλάκιση του Μπελέρη, εκλεγμένου δημάρχου Χειμάρρας (Μπελέρι στην ΕΡΤ) μη προσκαλώντας τον Αλβανό ομόλογό του σε σύναξη που προβάλλεται να προσδίδει «εθνική υπερηφάνεια» για τον «δεσπόζοντα» ρόλο της χώρας μας στη Βαλκανική! Και η Ρωσία δηλώνει πλέον ότι αντιμετωπίζει την Ελλάδα ως εχθρική χώρα. Αυτή είναι η συνέπεια αποδοχής του δόγματος «ανήκομεν εις την Δύσιν», που διακήρυξε πολιτικός αποκληθείς εθνάρχης χωρίς ουδεμία φωνή αντίρρησης ακόμη και από την παραπαίουσα αριστερά, που επίσης ανήκει στη Δύση ιδεολογικά, με συνέπεια να της εμπιστευθεί πρόσφατα αυτή την εξουσία, για πρώτη φορά.

Ευτυχώς η ρωσική κυβέρνηση εκφράζεται με κάποια συμπάθεια προς τον λαό της χώρας μας, τον διχασμένο για μία ακόμη φορά λόγω διαφορετικής στάσης τόσο έναντι της εισβολής και του πολέμου στην Ουκρανία, αλλά και του εκκλησιαστικού σχίσματος, το οποίο προκάλεσε η στάση των δύο Πατριαρχείων. Το Μόσχας έχει στρατευθεί στην υπόθεση «μεγαλείο της Ρωσίας» (εθνικισμός) και το Κωνσταντινουπόλεως, παραμένον ακόμη υπό αιχμαλωσία, όχι μόνο υπό τους Τούρκους αλλά και υπό τις ΗΠΑ, σύρεται στην εξυπηρέτηση των δυτικών συμφερόντων. Η Εκκλησία του Χριστού δοκιμάζεται για μία ακόμη φορά με οδυνηρές τις συνέπειες. Το πνεύμα του οικουμενικού χαρακτήρα της, αφού δοκιμάστηκε στη Βαλκανική από τον επελαύνοντα δυτικό εθνικισμό, με συνέπεια αιματηρούς πολέμους μεταξύ ορθοδόξων λαών, προς εξυπηρέτηση ξένων συμφερόντων, δυτικών και της Ρωσίας, κατά τους αιώνες 19^ο και 20^ο, τώρα δοκιμάζεται με την πρόσδεση των ορθοδόξων λαών της Βαλκανικής στο άρμα των ισχυρών νέων «σταυροφόρων» όχι βέβαια κατά του ισλάμ, αλλά κατά της Ρωσίας, του αντιπάλου στον αγώνα για την πλήρη επικράτηση στη διεθνή σκηνή. Ως οπισθοφυλακή στη Βαλκανική παρέμεινε η Σερβία, η οποία αρκούντως τιμωρήθηκε και θα τιμωρείται για την εμμονή της. Νυν υπέρ πάντων ο αγών για τη συντριβή του «κακού»! Με την Τουρκία θα ασχολούμαστε τώρα;

                Υπάρχουν και άλλες πτυχές της τραγωδίας του ελληνισμού στις ημέρες μας. Μ’  αυτές θα ασχοληθούμε στο επόμενο άρθρο.

                                                                                «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»