Έλληνα της ταραγμένης εποχής μας φταις για την παρακμή σου (της Παρθένας ΤΣΟΚΤΟΥΡΙΔΟΥ)

Η προσήλωσή σου Έλληνα στο ατομικό σου συμφέρον και η αδιαφορία σου για τα κοινά απεργάστηκε την παρακμή του κράτους σου. Διότι, Έλληνα, δεν ασχολήθηκες ποτέ με το τι γίνεται γύρω σου παρά μόνο με τον εαυτό σου. Ούτε πόθησες, Έλληνα, να δυναμώσεις το πνεύμα σου, όπως λέει κι ο Κ. Καβάφης, για ν’ αναπτυχθείς ενάρετα στη γνώση.

Ξέπεσες, Έλληνα, στην έννοια του απαίδευτου και του ανόητου, (ευρωπαϊστί), και κατάντησες άχρηστος και όχι φιλήσυχος, που δεν ασχολήθηκες με τα κοινά, (αρχαϊστί). Και τώρα που οι δόξες και τα μεγάλα φώτα χάθηκαν, όπως μας λέει ο Κ. Καβάφης, μη κρυφοκοιτάζεστε, Έλληνες, μη καγχάζετε (ντροπή!..ντροπή!…), μη φεύγετε (μην είστε ποταποί!…), μη πείθεσθε με τα των άθεων πολιτικών τα λόγια. Δεν είστε το καλό παράδειγμα για τους νέους (…μη τους φοβίζετε!…).

Η αδιαφορία σου, Έλληνα, για το κοινωνικό σύνολο δείχνει στέρηση της δημιουργικής παρουσίας στις οργανωμένες έστω μικρές ελληνικές κοινωνίες. Μόνος γυρνάς και κοιμάσαι παντού, μας τραγουδάει ο Λεωνίδας Μπαλάφας! Έχει δίκιο ο ποιητής, Έλληνα! Ασχολείσαι μόνο με τ’ ατομικά σου ζητήματα, αποτελώντας έτσι το καρκίνωμα του κοινωνικού συνόλου, που δεν επιτρέπει σε μια πολιτεία να ευδοκιμήσει, παρά να επέλθει στο μαρασμό και στην εν γένει ατροφία. Δεν ασχολείσαι μ’ εκείνους που ψάχνουν στο κρύο ένα σημείο ζεστό, ένα σπίτι μικρό από κομμένα κουτιά με μια κουβέρτα, σκεπή να τους κρατάει ζωντανούς, όπως λέει και ο ως άνω ποιητής. Πως, αφού βλέπεις, έχεις μάτια τυφλά, συνεχίζει ο ποιητής… και το μόνο που μένει, σκέτη αδιαφορία…. Εσύ που ακούς και βλέπεις δηλαδή, έχεις τα μάτια και τ’ αυτιά σου κλειστά… μια στάση κάνεις και φεύγεις…

Όταν αστράφτει η πολιτεία, αστράφτει ο νους μας, Έλληνα, όπως λέει ο Γιώργος Σαραντάρης και…η φαντασία τους κήπους πλημμυράει/ Είναι παιδί που στέκονται στις βρύσες/Κορυδαλλοί στους όρθρους ακουμπάνε/Στις λεμονιές άγγελοι χορτάτοι/Είναι αηδόνια που παντού ξυπνάνε/Φλογέρες παίζουν έντομα βουίζουν/Είναι τραγούδια η στάχτη των νεκρών/Και οι νεκροί κάπου αναγεννιούνται πάλι/Ολούθε μας μαζεύει ο Θεός/Έχουμε χέρια καθαρά και πάμε.
Και για ν’ αστράψει η πολιτεία σου, μη θεωρείς, Έλληνα, τον εαυτό σου το κέντρο του κόσμου. Πέρα απ’ αυτόν συμβαίνουν πολλά γύρω σου, στον κόσμο σου, στην πολιτική ζωή της χώρας σου.

Άκουε τον Γ. Σουρή τι σοφά λόγια σου λέει! …

Όλα σ’ αυτή τη γη μασκαρευτήκαν/ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,/οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν/δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.
Ο Έλληνας δυο δίκαια ασκεί πανελευθέρως,/συνέρχεσθαί τε και ουρείν εις όποιο θέλει μέρος./Χαρά στους χασομέρηδες! χαρά στους αρλεκίνους!/σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.
Γι’ αυτό το κράτος, που τιμά τα ξέστρωτα γαϊδούρια,/σικτίρ στα χρόνια τα παλιά, σικτίρ και στα καινούργια!/Και των σοφών οι λόγοι θαρρώ πως είναι ψώρα,/πιστός εις ό,τι λέγει κανένας δεν εφάνη/αυτός ο πλάνος κόσμος και πάντοτε και τώρα,/δεν κάνει ό,τι λέγει, δεν λέγει ό,τι κάνει.
Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,/ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,/λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης./Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού συγχρόνως μπούφος και αλεπού./Και ψωμοτύρι και για καφέ/το «δε βαριέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς/σαν πιάσει πόστο: δερβέναγας.
Θέλει ακόμα – κι αυτό είναι ωραίο-/να παριστάνει τον ευρωπαίο./Στα δυο φορώντας τα πόδια που’χει/στο ‘να λουστρίνι, στ’ άλλο τσαρούχι.
Μην αδιαφορείς, Έλληνα, για τους συνανθρώπους σου και μην αρνείσαι την προσφορά των υπηρεσιών σου σ’ αυτούς. Mε τι καρδιά, με τι πνοή, τι πόθους και τι πάθος, πήραμε τη ζωή μας· λάθος κι αλλάξαμε ζωή, όπως λέει κι ο Γ. Σεφέρης.
Διότι, είσαι άνθρωπος, Έλληνα, όταν γίνεσαι συνάνθρωπος κι αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος, σύμφωνα με τον ποιητή Τάσο Λειβαδίτη, δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.. Δεν έχεις καιρό δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος μπορεί να χρειαστεί ν’ αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη ή το παιδί σου. Δε θα διστάσεις. Θ’ απαρνηθείς την λάμπα σου και το ψωμί σου θ’ απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο. Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις και ούτε θα φοβηθείς…

Μην εθελοτυφλείς, Έλληνα! Ξύπνα Θανάση, λάβε δράση, έχει αλλάξει η ζωή, μας λέει ο Φοίβος και συνεχίζει…Ξύπνα Θανάση, λάβε δράση, μην εθελοτυφλείς… Παιδιά υπάρχει κρίση, αντίθετα στη φύση/παρέα όλοι πάμε, μ’ ανάθεμα πού πάμε./Παιδιά υπάρχει θέμα, βουλιάζουμε στο ψέμα/κι έτσι όπως το πάμε, στην κόλαση θα πάμε…

Έλληνα, ο κόσμος δεν τελειώνει στην εξώπορτα του σπιτιού σου!……Τι περιμένεις τώρα;/Τι σε δένει με την εξώπορτα;/Την κρατάς σφιχτά και ο φίλος σου ο βοριάς παλεύει χρόνια να αρπάξει το πέταγμα σου…(Μαρίνος Καρβελάς)

Σημερινέ Έλληνα της ταραγμένης εποχής μας, βρίσκεσαι καθημερινά αντιμέτωπος με τα καυτά πολιτικά και κοινωνικά θέματα της καταπιεστικής αβεβαιότητας, βουτηγμένος στο άγχος, με αποτέλεσμα να έχεις γίνει ένα πλάσμα νευρωτικό από τις τόσες κουραστικές σκέψεις σου για το μέλλον σου και για το μέλλον των παιδιών σου. Μέχρι τώρα είχες μάθει με ένα «δε βαριέσαι» να κάνεις ελαφρά πηδηματάκια από τους κλοιούς των προβλημάτων σου. Να παίρνεις στιγμιαίες ανάσες ανακούφισης.

Σήμερα όμως το «δε βαριέσαι» μοιάζει με γραβάτα που δε λέει να λυθεί και σε πνίγει ασφυκτικά, τόσο που δε λες πλέον να δείξεις ανοχή, επιείκεια και υποχώρηση εμπρός στην κτηνωδία της πολιτικής ζωής του τόπου σου. Κι ευτυχώς, δηλαδή, γιατί δεν βλέπεις πλέον τα πράγματα και τις καταστάσεις κοντόφθαλμα, επιπόλαια κι εγωιστικά.

Ανακάλυψε τις ευθύνες σου και τις υποχρεώσεις σου, που έχεις απέναντι στην κοινωνία και στους συνανθρώπους σου. Ο στρουθοκαμηλισμός ποτέ δεν ξέγραψε κανένα κοινό πρόβλημα, ούτε κι έδωσε λύση σ΄ αυτό. Μην αδιαφορείς για τα προβλήματα των άλλων, επειδή εσύ νοιώθεις άσχετος ή εξασφαλισμένος, λέγοντας γι’ αυτούς: «Δικό τους πρόβλημα!».

Είναι πραγματικά πολύ λυπηρό κι απογοητευτικό αυτό το ελάττωμα σου! Πρέπει, επιτέλους, σα λαός να αποκτήσουμε όλοι οι Έλληνες συνείδηση για όλους τους ανθρώπους πάνω σ’ αυτή τη γη που πεινούν, που καταπιέζονται, που είναι άστεγοι, που ζουν στη φτώχεια και στην εξαθλίωση και να μη κοιμόμαστε αδιάφοροι γι’ αυτούς, γιατί έτσι γινόμαστε όλοι μας συνεργοί στο άδικο τούτο κοινωνικό έγκλημα που διαπράττεται εις βάρος τους.

Έλληνα της ταραγμένης εποχής μας, φταις για την παρακμή σου!…Μη ξεχνάς πως… «Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί, ακέραιος, μοναχός του, είναι ένα κομμάτι της στεριάς … Κάθε ανθρώπου ο θάνατος είναι και δικός σου θάνα­τος- γι αυτό μη στέλνεις ποτέ να ρωτήσεις για ποιον χτυπά η καμπάνα. Χτυπάει για σένα». (Τζων Ντόουν).