Αποχαιρετισμός παιδικού φίλου του Δημήτρη Σιάχου (του Παναγιώτη Σπανιόλου)

Εχτές συνοδεύσαμε τον Δημήτρη Σιάχο στην τελευταία του κατοικία… δημοσιεύω τον επικήδειο χαιρετισμό που εκφώνησα στην εκκλησιά, σαν ελάχιστο χρέος τιμής και αγάπης στον φίλο και αδελφό μου :

θέλω να σας διαβάσω το τελευταίο μου μήνυμα στον Δημήτρη, λίγες ημέρες πριν φτάσουμε στο σήμερα. όταν του το έγραψα, ξενυχτούσα στο μπαλκόνι του σπιτιού μου και δεν με έπαιρνε ο ύπνος με τίποτα. Δεν πηρά ποτέ απάντηση, δεν περίμενα για να είμαι ειλικρινής απάντηση. Ηξερα οτι η υγεία του ήταν σε πολύ κρίσιμο σημείο, γνώριζα τα πάντα.

Τον είδα μια φορά μόνο ακόμα, την Τετάρτη, όταν όλα πια είχαν πάρει τον δρόμο τους και δεν υπήρχε καμία ελπίδα ανάκαμψης, αφού όταν έφυγα από το γραφείο τρέχοντας για να προλάβω να τον δω στο νοσοκομείο, γνώριζα ότι το έκανα για να τον χαιρετίσω μια τελευταία φορά και ας μην ανταλλάξαμε τελικά καμία λέξη, απλά μόνο ματιές που έφτασαν για να ξέρει εκείνος οτι ήμουν εκεί για αυτόν και εγώ για να ξέρω οτι του είπα το στερνό αντίο.

Ξέρω οτι δεν διάβασε το μήνυμα μου ποτέ λόγω της κατάστασης του, αλλά εκεί ψηλά που είναι τώρα, θέλω να το φωνάξω και να του το πω, για να ξέρει οτι μέχρι την τελευταία στιγμή και εγώ όπως και όλοι γύρω του, είχαμε την πίστη αλλά και την ελπίδα ότι θα αλλάξει η κατάσταση και θα μπορέσει να σταθεί πάλι στα πόδια του, γιατί μας είχε συνηθίσει στα θαύματα απο την πρώτη φορά που αναμετρήθηκε με τον καρκίνο το 1998 και ξανά το 2006, όταν και βγήκε νικητής, ενάντια στις πιθανότητες και σε κάθε ιατρική γνωμάτευση.

το μήνυμά μου

« άλλο ένα βράδυ ξενυχτάω με εσένα στην καρδιά και στο μυαλό μου. Άλλο ένα βράδυ εύχομαι και προσεύχομαι για εσένα. άλλο ένα βράδυ θέλω να είμαι δίπλα σου και δεν μπορώ γιατί δεν με αφήνεις…ξέρω ότι το κάνεις γιατί δεν θέλεις να σε βλέπω όπως είσαι τώρα.

Είναι τουλάχιστον δίπλα σου, φύλακας άγγελος, η Πίστη σου και η ακούραστη αδελφή σου, η Σοφία. αυτό μου δίνει έστω λίγη παρηγοριά…..άλλο ένα βράδυ βρίζω θεούς και δαίμονες. Οτι σε στοιχειώνει και σε βασανίζει. καταριέμαι το θεριό που δεν σε αφήνει σε ησυχία τόσα χρόνια και δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί πρέπει να ανεβαίνεις αυτόν τον ατελείωτο Γολγοθά.

Λένε οτι για όλα υπάρχει μια εξήγηση αλλά αδυνατώ να κατανοήσω τι μπορεί να έχει κάνει κάποιος για να κουβαλάει αυτόν τον σταυρό. Σε ξέρω από μικρό παιδί, από τότε που συλλαβίσαμε και οι δυο μας τις πρώτες μας λέξεις και μπορώ να πω με σιγουριά οτι η αδικία που βιώνεις είναι αδιανόητη, γιατί μόνο καλό ξέρεις να κάνεις, μόνο να δίνεις γνωρίζεις και όχι να παίρνεις….τούτες τις δύσκολες ώρες που περνάς θέλω να πάρω λίγο απο τον πόνο σου, να σε ελαφρύνω αδελφέ μου, αλλά στέκω ανήμπορος κοιτάζοντας το κενό. Σφίξε τα δόντια και πάλεψε λίγο ακόμα όπως μόνο εσύ γνωρίζεις. Μην τα παρατάς. ξέρω ότι κουράστηκες. Ξέρω ότι το κορμί και το μυαλό σου θέλουν να ξαποστάσουν, αλλά δεν είναι η ώρα για τέτοια. έχεις καιρό να το κάνεις και θα το κάνεις για να ζήσεις όσα ονειρεύτηκες και όσα η ψυχή σου επιθυμεί. σε αγαπώ αδελφέ!»

Ο Δημήτρης δεν ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Όσοι  τον γνώρισαν μπορούν να βεβαιώσουν με κάθε τρόπο το πείσμα και αποφασιστικότητα του, την προσήλωση στους στόχους που έβαζε, τις πρωτοπόρες ιδέες και προτάσεις του. Οι  αγώνες του από τα χρόνια της νεότητας του μέχρι σήμερα, είναι παράδειγμα ανθρώπου με όραμα. οι θέσεις του και τα πιστεύω για τα οποία έδωσε χιλιάδες μάχες, αφήνουν ανεξίτηλο το στίγμα του, βαριά κληρονομιά και παρακαταθήκη για τους συνεχιστές του στο φοιτητικό κίνημα, στον χώρο του κλαδικού συνδικαλισμού και στην παράταξη που πιστά υπηρέτησε απο όποια θέση και αν του ζητήθηκε.

Δεν θα μιλήσω παραπάνω για αυτά, τα είπαν άλλοι και τα ξέρουν πολλοί. Εγώ θα σας μιλήσω για τον Δημήτρη που γνώρισα σαν συντοπίτη, συμμαθητή, φίλο, κουμπάρο και αδελφό, γιατί αυτό ήταν για εμένα, αδελφός και αίμα από το αίμα μου.

Ήταν  δίπλα μου στην πιο σημαντική στιγμή της ζωής μου, στον γάμο μου, όταν με τίμησε σαν κουμπάρος.

Ήταν όμως και δίπλα μου στις πιο ευτυχισμένες και ξέγνοιαστες ημέρες της ζωής μου έως τώρα, ένα καλοκαίρι στην Ελαφόνησο, όταν μαζί με άλλα δυο αδέλφια μου περάσαμε ώρες ατέλειωτες φιλοσοφώντας για την ζωή και τον έρωτα, ακούγοντας αγαπημένες μουσικές, μιλώντας μέχρι αργά κάθε βράδυ κάτω από τα αστέρια. στιγμές μοναδικές, ανεπανάληπτες, που εύχομαι σε όλους κάποια στιγμή να ζήσουν.

Οι αναμνήσεις που έχω μαζί του και θα κρατήσω για πάντα σαν πολύτιμο θησαυρό μέσα μου είναι αμέτρητες. Βόλτες , εκδρομές, διακοπές, καφέδες, τσιμπούσια με φίλους, τσίπουρα και κρασοκατανύξεις απίστευτες.

Ατελείωτες απολαυστικές συζητήσεις για τα θέματα της καθημερινότητας μας, την πολιτική που τόσο τον απασχολούσε αλλά και τα όνειρα μας και τις προσδοκίες μας για το μέλλον.

Έχοντας περάσει μεγάλο μέρος της ζωής του αγωνιζόμενος ακατάπαυστα για τους άλλους, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα τον εαυτό του και την δική του προσωπική ευχαρίστηση και ευτυχία, με την εκδήλωση της ασθένειας του ξανά, είχε αρχίσει να αλλάζει. Να μιλάει πιο πολύ για τα δικά του θέλω και κάνοντας αναδρομές στο παρελθόν, να μετανιώνει όχι για όσα έκανε, αλλά γιατί δεν μπόρεσε παράλληλα να δώσει μεγαλύτερο μέρος της ενέργειας που ξεχείλιζε απο μέσα του και περισσότερο χρόνο, στους δικούς του ανθρώπους, στην σύζυγο του, στην οικογένεια του, τους φίλους του και στον μονάκριβο Νικόλα του, το παιδί του που ήταν όλη του η ζωή. Σχεδίαζε να το κάνει πλέον και ήδη το είχε ξεκινήσει.

Ταυτόχρονα  όμως έβλεπε οτι η μάχη που έχει αυτήν την φορά να δώσει ήταν η πιο δύσκολη και προσπαθούσε με κάθε τρόπο να χτισει ένα διαφορετικό αύριο μόλις έβγαινε νικητής και πάλι, κάνοντας όνειρα για μια πιο απλή ζωή, σε πιο χαλαρούς ρυθμούς, που θα του έδινε την δυνατότητα να απολαύσει την καθημερινότητα της μαζί με τους ανθρώπους που αγαπούσε.

Ήταν σίγουρος οτι θα τα κατάφερνε και πάλι. Το πίστευε και το εννοούσε όταν το έλεγε να ξέρετε. Δεν ήταν απο τους ανθρώπους που λένε κούφια λόγια μόνο για την δημιουργία εντυπώσεων. Για αυτό και αποφάσισε να δημιουργήσει το wincancer.gr και να κοινοποιήσει τον αγώνα του μέσω αυτού, μέρα με την μέρα, για να δείξει σε όλους οτι θέλει δύναμη ψυχής η μάχη με τον καρκίνο αλλά και για να δώσει σε όλους όσους παλεύουν ήδη μαζί του, κουράγιο και πίστη οτι θα τα καταφέρουν αν το πιστέψουν όπως αυτός.

Ήθελε με αυτόν τον τρόπο να τους κάνει να βρουν το θάρρος να πετάξουν απο πάνω τους το στίγμα του καρκινοπαθή, του ασθενή με την ακατανόμαστη αρρώστια, την επάρατη νόσο που όλοι εμείς οι υγιείς τρέμουμε και να προφέρουμε το όνομα της.

Νικήθηκε από τον καρκίνο διάβασα σε κάποιο site. Ποιος νικήθηκε τους λέω εγώ!!! ο Δημήτρης; Ποιος αδαής μπορεί να γράψει κάτι τέτοιο ;

Δεν έχει υπάρξει πιο περήφανη νίκη από αυτήν που πετυχε ο φίλος μου. Κατάφερε  μέσα από τον δικό του αγώνα, την δική του μάχη για την επιβίωση να δείξει αυτός πρώτος τον δρόμο του θάρρους, της καρτερικότητας, της βαθιάς και αληθινής πίστης.

Όχι  δεν σε νίκησε ο θάνατος Δημήτρη. Είσαι εδώ  και θα είσαι εδώ  για πάντα γιατί εκατομμύρια διάβασαν για εσένα, εκατομμύρια σε είδαν να μιλάς για αυτό που αντιμετώπισες και χιλιάδες ασθενείς ένοιωσαν οτι δεν είναι μόνοι τους, γιατί υπάρχει κάποιος που μίλησε για όσα αντιμετωπίζουν καθημερινά σε ένα  δαιδαλώδες σύστημα υγείας και σε μια κοινωνία που προτιμάει να κλείνει τα μάτια και να γυρνάει  την πλάτη φτύνοντας στον κόρφο της στο άκουσμα και μόνο του έξω από εδώ  καρκίνου.
Θα είσαι για πάντα εδώ  γιατί η τρέλα σου για την ζωή, τα διδάγματα που τόσο απλόχερα μας έδωσες, η απίστευτη στωικότητα με την οποία υπέμεινες τις ατελείωτες ώρες πόνου μας κάνει όλους εμάς να φαινόμαστε πολύ μικροί.
Θα  είσαι για πάντα εδώ  για να μας τραβάς  το αυτί όταν κάθε φορά που έχουμε έναν απλό πονοκέφαλο κλαίμε την μοίρα μας, αντί να σκαφτόμαστε αυτούς που είναι στο κρεβάτι του πραγματικού πόνου και να κάνουμε τον σταυρό μας για να δοξάσουμε τον Θεό, για όσα μας δίνει κάθε μέρα.

Πρέπει  να μάθουμε όλοι μας να λέμε ότι πάνω από όλα είναι η υγεία και να το εννοούμε. Να ζούμε την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία όπως εσύ Δημήτρη και να μάθουμε να λέμε σε αγαπώ στους ανθρώπους γύρω μας. Να το λέμε, να το εννοούμε  και να το δείχνουμε με κάθε τρόπο.
Πρέπει να μάθουμε να εκτιμούμε τις λίγες ευτυχισμένες στιγμές και να τις απολαμβάνουμε. Να μην μιζεριαζουμε με το παραμικρό και να βοηθάμε τον πλησίον μας. Αυτά θέλησε να μας μάθει ο Δημήτρης… ας τον ακούσουμε!

«δεν υπάρχουν ιδέες, υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες, κι αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου που τις κουβαλάει».
και το δικό σου μπόι φίλε, ήταν απλά τεράστιο.

Αν θέλουμε να μην πάει χαμένος ο αγώνας του Δημήτρη, ας δώσουμε όλοι μια υπόσχεση στον εαυτό μας ότι δεν θα ξεχάσουμε όλα όσα αυτός θέλησε να μας πει.
Αν θέλουμε να μην πάει χαμένος ο αγώνας του Δημήτρη ας δώσουμε όλοι μια υπόσχεση ότι θα κάνουμε τα πάντα για να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε την ζωή.
Εγώ εδώ  μπροστά στον φίλο μου δίνω υπόσχεση να μην ξανακαπνισω, μου το ζητούσε επίμονα και δεν μπορώ να του το αρνούμαι πλέον. Αυτό μπορώ εγώ να κάνω για αρχή, εγώ ο απλός καθημερινός άνθρωπος. Εσείς οι υπόλοιποι απλοί καθημερινοί άνθρωποι κάντε ότι σας πει η καρδούλα σας, αλλά κάντε κάτι, μπορείτε. Στέρεψαν οι δικαιολογίες για όλους μας.
εσείς οι μεγάλοι και τρανοί που ήρθατε να τιμήσετε τον Δημήτρη, εσείς κύριες Μητσοτάκη σαν αυριανός πρωθυπουργός, υπουργοί, βουλευτές και άλλοι πολλοί, δώστε όρκο τιμής ότι θα προσπαθήσετε να βοηθήσετε την πατρίδα μας με κάθε τρόπο, χωρίς συμφέροντα, χωρίς ιδεοληψίες και πολιτικές αγκυλώσεις. Έχετε ιερό χρέος να το πράξετε.
Ο Δημήτρης είχε ένα όραμα για αυτόν εδώ  τον τόπο. Έχετε και εσείς το πιστεύω,  παλέψτε για την πραγματοποίηση του και μην σκέφτεστε τις πολιτικές σκοπιμότητες.
Εμείς θα είμαστε δίπλα σας, αρωγοί και συνοδοιπόροι.
Είμαι υπερήφανος για τον Δημήτρη, είμαι ευγνώμων που έζησα μαζί του τόσα πολλά.
Ο πατέρας σου Νίκος από εκεί ψηλά στην γειτονιά των αγγέλων που πας για να βρεθείτε και πάλι, η μάνα σου Χρυσούλα, η σύζυγος σου Πίστη, ο γιος σου Νικόλας, τα αδέλφια σου Σοφία, Κώστας, οι οικογένειες τους και όλοι σου οι φίλοι και συγγενείς πρέπει και αυτοί να είναι υπερήφανοι για εσένα, όσα έκανες, όσα ονειρεύτηκες και όσα πρεσβεύεις.
Θα λείψεις πολύ από όλους μας αλλά δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ. Είσαι και θα είσαι πάντα, στην ψυχή και στο μυαλό μας. δεν λέμε καλό σου ταξίδι αλλά καλή αντάμωση.

Δεν κλαίμε απο θλίψη, αλλά απο χαρά που σε γνωρίσαμε. Ξεκουράσου τώρα, όλα είναι καλά, όπως εσύ το ήθελες και όπως εσύ το παρήγγειλες. Γεμάτη η εκκλησία του χωρίου και το προαύλιο έως πέρα στην πλατεία. Όλοι ήρθαν να σε χαιρετίσουν και να σε τιμήσουν όπως σου αξίζει γιατί φεύγει από κοντά μας ένας μεγάλος άντρας του τόπου μας. Ένα παλικάρι με μεγαλείο ψυχής και περίσσευμα θάρρους.
Εδώ  στην πατρογονική γη που αγάπησες και σε αγάπησε πολύ, θα μπει το σώμα σου, όπως ήταν και η τελευταία σου επιθυμία, αλλά το πνεύμα και η ψυχή σου θα πετάξει ψηλά, πολύ ψηλά!
Ήρθε η ώρα να κλείσω το στόμα μου και να αφήσω να μιλήσει για εσένα σαν να είσαι εσύ, ο αγαπημένος σου Καζαντζάκης

«μαζεύω τα σύνεργά μου: όραση, ακοή, γέψη, όσφρηση, αφή, μυαλό, βράδιασε πια, τελεύει το μεροκάματο, γυρίζω σαν τον τυφλοπόντικα σπίτι μου, στο χώμα. όχι γιατί κουράστηκα να δουλεύω, δεν κουράστηκα, μα ο ήλιος βασίλεψε…….».

ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει αδελφέ μου