Προς ανώνυμους “ήρωες” (Γράφει ο Απόστολος Παπαδημητρίου)

Αρθρογραφώ κατά χρονικό διάστημα που εγγίζει τα πενήντα έτη. Η θεματολογία είναι ποικίλη και το πιστεύω μου ευδιάκριτο. Κατά τα τελευταία έτη, στα ιστολόγια, που επιτρέπουν προσθήκη κριτικών σχολίων, ανώνυμοι «ήρωες» σχολιάζουν πικρόχολα τα γραφόμενά μου, πιστεύοντας ότι καταφέρνουν συντριπτικά κτυπήματα!

                Στο τελευταίο μου άρθρο εξοργίστηκαν κάποιοι ανώνυμοι, επειδή έκανα συνοπτική αναφορά στο συναξάρι της οσίας Μαρίας της Αιγύπτιας, της πρώην πόρνης και με περιέλουσαν με πλήθος ύβρεων. Θα αναλύσω τον ψυχισμό των υβριστών όχι βέβαια για να απαντήσω πρωτίστως σ’ αυτούς, αλλά για να προβληματίσω τους άλλους, που παρακολουθούν απαθώς τα συμβαίνοντα στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία.

                Οι υβριστές ανήκουν στην πλειοψηφία, η οποία υποκύπτει στις εντολές ενός απάνθρωπου συστήματος εξουσίας, το οποίο καθημερινά ψαλιδίζει τα δικαιώματα των πολιτών όλων των λαών. Γιατί άραγε κρύβονται πίσω από την ανωνυμία; Γιατί είναι άνανδροι και  δειλοί; Γιατί δεν γράφουν ευθαρσώς τη γνώμη τους; Τί άραγε φοβούνται; Την εξουσία; Ασφαλώς όχι, αφού η εξουσία προβάλλει τις ιδεοληψίες, που οι ανώνυμοι «παλικαράδες» πρεσβεύουν. Αν αύριο αρχίσει η λογοκρισία στο διαδίκτυο, θύμα της θα είναι ο γράφων όχι οι δειλοί ανώνυμοι, που τότε ίσως τολμήσουν να γράψουν κάτι επωνύμως, αν έχουν τη δυνατότητα να γράφουν κάτι πιο σοβαρό και ουσιαστικό από πικρόχολα σχόλια ιδεοληπτικά.

                Έγραψα πιο πάνω ότι το πιστεύω μου είναι ευδιάκριτο. Άραγε ποιο είναι το πιστεύω των υβριστών, ώστε να τους απαντήσω κατάλληλα; Η ελληνική κοινωνία έχει αλωθεί πολιτικοκοινωνικά και πολιτιστικά από αρρωστημένες δυτικές ιδεοληψίες. Από ποιά συγκεκριμένα εμφορούνται οι υβριστές; Τί ακριβώς πρεσβεύουν αυτοί; Ότι πρεσβεύουν τον «διαφωτισμό», σκοταδισμό κατά την προσωπική μου άποψη, είναι πολύ νεφελώδες και αόριστο. Πρεσβεύουν άραγε την απληστία των κατακτητών πληθώρας λαών, την εξόντωση των ιθαγενών της Αμερικής, το δουλεμπόριο των μαύρων της Αφρικής, την αγριότητα κατά των λαών των αποικιών και την εκμετάλλευσή τους μέχρι σήμερα, τους εξοπλισμούς και τους φρικτούς πολέμους του 20^ου αιώνα, την επικράτηση ενός φρικτού άγριου νεοκαπιταλισμού, που στραγγαλίζει δικαιώματα ακόμη και στις προνομιούχες μητροπολιτικές χώρες; Πρεσβεύουν τη διάλυση των κοινωνιών με την πολεμική κατά της οικογένειας, της μακραίωνης παράδοσης του λαού μας, της φιλοπατρίας; Άραγε δεν διαβάζουν και τα άρθρα μου με θέματα περί την κοινωνική αδικία και την εκμετάλλευση; Ή σχολιάζουν επιλεκτικά μόνο όσα αναφέρονται στην ορθόδοξη πίστη; Η πίστη των ανωνύμων «παλικαράδων» προβάλλεται «ευθαρσώς». Και αυτό είναι το μόνο στοιχείο, που γι’ αυτούς διαθέτω. Αλλά το θαύμα, στο οποίο αναφέρθηκα, δεν είναι μέσο, για να οδηγηθεί κάποιος άθεος στην πίστη προς τον Θεό. Συνεπώς δεν γράφω γι’ αυτούς και ας μη εξανίστανται. Πάντως τους ευχαριστώ, που κάνουν τον κόπο να τα διαβάσουν. Αν πάντως συγχίζονται, μπορούν και να αποφύγουν την ανάγνωσή τους. Τι άραγε τους ωθεί σ’ αυτήν; Μάλλον τα ψυχολογικά τους προβλήματα.

                Επί των σχολίων τώρα συγκεκριμένα.

                Ο πρώτος επικριτής μου με εγκαλεί, γατί δεν καταφέρομαι κατά του μητροπολίτου μας. Με μέμφεται, επειδή τηρώ «μούγκα» γι’ αυτό, καθώς κάνει «τζίζ» το θέμα, είναι δηλαδή καυτό. Ο ίδιος επανέρχεται κατηγορώντας με ότι εγκατέλειψα τον Ψαρουδάκη, που είχα κάποτε ως πρότυπο! Αυτό σημαίνει ότι γνωρίζει καλά τα του βίου μου και πρέπει να είναι και γνωστός μου. Θα τολμήσει άραγε να με ψέξει επωνύμως; Θα αποκτήσει δηλαδή κάποτε αξιοπρέπεια; Χρεωστώ ευγνωμοσύνη στον μακαριστό πρόεδρο της Χριστιανικής Δημοκρατίας και δεν διαφοροποιήθηκα στο ελάχιστο από τις πολιτικές αρχές, που πρέσβευε και πρεσβεύω. Μέχρι σήμερα αρθρογραφώ και στην εφημερίδα «Χριστιανική», της οποίας υπήρξε ιδρυτής και από τις στήλες της οποίας πολέμησε όσο ουδείς άλλος τη δικτατορία. Όμως ο κατήγορός μου αμφιβάλλω, αν κατανόησε κάτι από το πολιτικοκοινωνικό μήνυμα του Ψαρουδάκη. Επίκεντρο αυτού δεν ήταν οι κατηγορίες κατά προσώπων βέβαια, αλλά η στηλίτευση του κοινωνικού κακού. Και ακολουθώντας τον δεν έγραψα λίγες φορές ότι για το κατάντημα του λαού μας ευθύνη φέρει διαχρονικά και η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος. Κάθε άλλο παρά είναι καυτό θέμα η επίκριση κατά προσώπου κληρικού. Είναι κοινό θέμα ενασχόλησης εκείνων που θρέφονται από το κουτσουμπολιό και χάνουν την ουσία. Δεύτερος επικριτής με εγκαλεί επειδή δεν ασχολήθηκα με τα «όργια» της μονής Αββακούμ της Κύπρου, που δυστυχώς αγνοούσα, καθώς θεωρώ σημαντικότερη την ενημέρωση για τα συμβαίνοντα στην Ουκρανία, στη Γάζα και αλλού. Γιατί άραγε δεν τα πρόβαλε αυτός, για να χαρούν και οι όμοιοί του; Σκάνδαλα εκκλησιαστικών προσώπων συνέβαιναν, συμβαίνουν και θα συμβαίνουν μέχρι το τέλος της ιστορίας. Εκείνο που θα πρέπει να έχουν υπ’ όψη τους οι επιχαίροντες γι’ αυτά, αν είναι έντιμοι, είναι: Είναι καταδικαστέες οι ενέργειες των σκανδαλοποιών ή σύμφωνες με τη διδασκαλία του Χριστού. Είναι πολύ απλό για κάποιον, που δεν έχει τυφλωθεί από αντιεκκλησιαστικό πάθος, να απαντήσει.

                Ο πρώτος σχολιαστής – υβριστής προσθέτει στο σχόλιό του: «Δεν θα αφήσουμε κανέναν Παπαδημητρίου να έχει την απαίτηση η νεολαία να γαλουχείται με τερατώδη Συναξάρια, όπως το παραπάνω, απλά γιατί μισεί τη Δύση, τη Γνώση και τη Διαφώτιση. Και ονειρεύεται Θεοκρατίες και αναχρονιστικά πρότυπα του ευ ζην».

1. Πρόσφατα συμπληρώθηκαν 50 έτη από την κατάρρευση της στρατιωτικής δικτατορίας, κατ’ εντολή των Αμερικανών πατρώνων της, αφού είχε ολοκληρώσει το καταστροφικό της έργο με την προδοσία της Κύπρου. Αποκαταστάθηκε τότε η βελούδινη δικτατορία αστικού τύπου των πολιτικών των υποταγμένων στο αδηφάγο κεφάλαιο, διεθνές και εγχώριο. Κατά την περίοδο της στρατιωτικής δικτατορίας είχε ακουστεί η φράση: «Δεν δικαιούσθε δια να ομιλείτε (και να γράφετε)! Αυτή φαίνεται να πρεσβεύει ο κατήγορός μου. Ο γράφων δεν έχει ουδεμία εξουσία και αρμοδιότητα επί της εκπαίδευσης των Ελληνοπαίδων. Γιατί άραγε φοβάται; Εκφράζω απλά απόψεις, που απορρέουν από την πίστη μου στον Χριστό, καθώς είμαι μέλος της Εκκλησίας Του. Απαγορεύεται; Τερατώδη βέβαια είναι για τον υβριστή μου τα θαύματα, η Εκκλησία όμως ψάλλει «Θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού»! Επανέρχεται με άλλο σχόλιο και προσθέτει: «Άσε που στρογγυλοκαθησε εδώ στο kozan και δεν λέει να σταματήσει να μας προκαλεί». Ομολογεί την παντελή έλλειψη ανεκτικότητας σε απόψεις διαφορετικές απ’ εκείνες που πρεσβεύει. Εμένα δεν θα με προκαλούσε ό,τι και αν έγραφε. Θα απαντούσα ενυπογράφως και με επιχειρήματα όχι με υβρεολόγιο.
2. Με μέμφεται επειδή μισώ τη Δύση. Να κάνω τη διάκριση. Αποδέχομαι όλα τα πρόσωπα, εικόνες του Θεού. Μισώ όντως τις αντιανθρώπινες και ανθρωποκτόνες ιδεοληψίες, που οι δυτικοί διανοούμενοι, πλουτοκράτες και εξουσιαστές έχουν επιβάλει με την κοσμική ισχύ που διαθέτουν και οδηγούν στην καταστροφή πάμπολλα θύματα.
3. Με μέμφεται ως μισούντα τη γνώση και τη διαφώτιση! Σπούδασα θετική επιστήμη και, δόξα τω Θεώ, κατέχω επαρκώς φυσικές γνώσεις. Συνέγραψα κάποια βιβλία για τη σχέση επιστήμης και πίστης, αρθρογράφησα και, ως εκ τούτου, εξέθεσα τις απόψεις μου επί ποικίλων θεμάτων στην κριτική των αναγνωστών. Πλην όμως για τον κατήγορό μου μισώ τη γνώση, τη δική του «γνώση» και τη διαφώτιση, τον σκοταδισμό του! Τον καλώ λοιπόν, όπως και άλλους υβριστές μου στο παρελθόν, να έλθει στην εκπομπή μου στην τηλεόραση, να με διαφωτίσει. Θα έλθει;
4. Με εγκαλεί, επειδή ονειρεύομαι θεοκρατία και αναχρονιστικά πρότυπα. Αν είχε διαβάσει από περιέργεια την Καινή Διαθήκη και τους Πατέρες της Εκκλησίας, θα ήταν λιγότερο αλαζόνας στην πνευματική του ανεπάρκεια. Η Εκκλησία, σε αντίθεση με τις ιδεοληψίες του «διαφωτισμού»-σκοταδισμού, καλλιεργεί πνεύμα ελευθερίας και ήθος. Τα διδάγματα του Ευαγγελίου είναι διαχρονικά και δεν υποκαθίστανται από ιδεολογήματα- φληναφήματα δημαγωγών γοήτων πλανώντων και πλανωμένων. Η Δύση καταρρέει και ο υβριστής δεν το αντιλαμβάνεται υπνωτισμένος από τις ιδεοληψίες του.

                                                                           Επωνύμως

                                                                  Απόστολος Παπαδημητρίου

Υ.Γ. Το άρθρο έγραψα όχι ως απάντηση προς τους αλαζόνες υβριστές μου, αλλά προς τους παρακολουθούντες την κατρακύλα της κοινωνίας μας απαθώς άβουλοι και μοιραίοι, ή με φοβικά σύνδρομα, τα οποία τους ωθούν προς την ιδεολογία του ολοκληρωτισμού, δυτικού μορφώματος και αυτού, που τη θεωρούν ικανή να μας λυτρώσει από το κακό, που επελαύνει. Ο μόνος λυτρωτής είναι ο Χριστός και ας το αντιληφθούν εκείνοι τουλάχιστον, που θεωρούν τους εαυτούς τους μέλη της Εκκλησίας Του.