Ανταπόκριση από τον Λίβανο (του Απόστολου Παπαδημητρίου)

               Σε κάθε πολεμική σύρραξη οι αρμόδιοι για την ενημέρωση ευαισθητοποιούνται να πληροφορηθούν για την κατάσταση των συμπατριωτών μας, που βιώνουν στην εμπόλεμη ζώνη. Βέβαια πολύ μεγαλύτερο εκδηλώνεται το ενδιαφέρον των ισχυρών, οι οποίοι έγκαιρα, δηλαδή πριν από την ανάφλεξη, ειδοποιούν τους ομοεθνείς τους να εγκαταλείψουν την περιοχή, η οποία θα μετατραπεί σε κόλαση όχι βέβαια εν αγνοία τους και περισσότερο όχι χωρίς τη συνενοχή τους. Πρόσφατα Ελληνίδα δημοσιογράφος επικοινώνησε με τον συμπατριώτη μας Νικόλαο Κοσματόπουλο,  αναπληρωτή καθηγητή Πολιτικών Σπουδών και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Βηρυτού, προκειμένου να ενημερωθεί για την κατάσταση, στην οποία βρίσκονται οι ομοεθνείς μας στον Λίβανο. Ο Έλληνας Κοσματόπουλος, όπως κάθε γνήσιος Έλληνας, δεν νοιώθει ότι είναι συνεπικυρίαρχος σε χώρα υπό κατοχή, αν και κατέχει θέση εργασίας σε ίδρυμα του επικυριάρχου. Φαίνεται να συμπάσχει με τον λαό που δεινοπαθεί και δεν έχει διάθεση να αποκριθεί στις ερωτήσεις κατά τρόπο επιθυμητό αν όχι στη μισθωτή δημοσιογράφο οπωσδήποτε στον ιδιοκτήτη του μέσου ενημέρωσης. Συνέταξε κείμενο που αποτελεί τράνταγμα στις υπνώττουσες συνειδήσεις πολλών από εμάς, που ζούμε με τον εφησυχασμό της ασφάλειας λόγω απόστασης από τη φλεγόμενη περιοχή. Παραθέτω μεγάλο αποσπάσματα από το κείμενο.

“Κε Κοσματόπουλε, εσείς ζείτε την κόλαση, πείτε μας πώς νιώθουν οι Έλληνες στην Βυρηττό”; Μόνιμη επωδός, “πώς είναι οι Έλληνες” κάθε φορά από τις λίγες που επικοινώνησαν τα ελληνικά κανάλια με τον μοναδικό Έλληνα καθηγητή πολιτικής στον Λίβανο και στην Μέση Ανατολή γενικά. Καμία ερώτηση για τους Λιβανέζους. Καμία για τους Παλαιστινίους. Καμία για την χώρα όλη. Καμία για την ιστορία. Καμία για τον θύτη. Καμία για εκείνον που οπλίζει τον θύτη…. Αρνούμαι να της δώσω την δόση που ζητά, την επιμέρους “ελληνικότητα” του πόνου, να συντελέσω στο πατριωτικό φίλτρο σε ένα πανανθρώπινο έγκλημα. Αρνούμαι να αποτελέσω το τέλειο θύμα…. Δεν είμαστε θύματα για έλεος, δεν είμαστε βιτρίνες για “έξυπνα όπλα”, όταν ευφυία σημαίνει πια ετοιμότητα να σκοτώσεις τυφλά και μαζικά άοπλους σε αστικό ιστό…. Ναι είμαστε υπό πολιορκία. Πάνω από τα κεφάλια μας συνέχεια πετάνε δρόνοι (εξελλήνισε τη λέξη) οπλισμένοι με ρουκέτες και έτοιμοι να σπείρουν θάνατο σε γυναίκες, παιδιά, περαστικούς. Σκότωσαν τον Νασράλα και μαζί του 300 ακόμα. Οι Θερμοπύλες ήταν πάντα εδώ όχι εκεί που τις προσκυνάτε.

Ναι είμαστε υπό πολιορκία. Κλεισμένοι στα σπίτια, σχολεία κλειστά και γεμάτα από εκτοπισμένους, κολλημένοι στις ειδήσεις. Ένας γνώριμος πια ήχος διαπερνάει τον αέρα, σε δέκατα σείεται όλο το κτίριο, “το άκουσες αυτό;” κοιταζόμαστε χωρίς άλλη λέξη. Το άκουσαν οι μικρές άραγε; Η αμέσως επόμενη σκέψη. Πας στο δωμάτιο με ελαφρά βήματα, το μισό κεφάλι στην πόρτα, παίζουν. Ίσως να το άκουσαν και να μην θέλουν να το ξέρεις. Ξέρουν ότι ανησυχείς. Έχουν μάθει να στο κρύβουν. Έχουν μάθει να κρυφακούν όταν λες στην δημοσιογράφο “δεν θα σας δώσω την εικόνα του αποκομμένου θύματος” για να χαρούν οι βρικόλακες που νομίζουν ότι είστε μακριά και ασφαλείς. Δεν είστε μακριά. δεν είστε ασφαλείς. Και σίγουρα, δεν είστε αθώοι. Να είστε σίγουροι για αυτό. Σε δυο λεπτά μετά τον ήχο έχεις εικόνα. Τέλεγκραμ. Άλλη μια βομβαρδισμένη πολυκατοικία στην μέση του αστικού ιστού. Αυτήν την φορά ένα ιατρικό κέντρο. Δολοφόνησαν ανθρώπους στα κρεβάτια του πόνου μαζί με τους γιατρούς και τις νοσοκόμες τους. Δεν είστε ασφαλείς, δεν είστε αθώοι.

Ναι είμαστε υπό πολιορκία. Αλλά δεν είμαστε υπό πανικό. Eίμαστε υπό περηφάνια. Λέγεται αυτό; Εκτοπισμένοι από τον Νότο συρρέουν στην πόλη, στο βουνό, στην Συρία. Η χτεσινή προσφυγική αιμορραγία σήμερα αλλάζει ρότα. Πίσω μπρος ένα αέναο καραβάνι πόνου και περηφάνειας σε αυτήν την γη. Οικογένειες χυμένες στα πεζοδρόμια, στις σκιές, στην παραλία. Χυμένες είπα; Λάθος. Στεντόριες έπρεπε να πω. Όρθιες, ευθυτενείς, κάθετες από αξιοπρέπεια. Καμία βία. Καμία κλοπή. Καμία φωνή….

Δεν είναι όμως οι Δυτικοί υποστηρικτές των εχόντων δικαίωμα στην άμυνα και ερμηνεύοντας αυτό ως δικαίωμα και να δολοφονούν αμάχους. Υπάρχουν και Άραβες, που ενοχλούνται από τη συνεχιζόμενη αντιπαράθεση που ταράσσει την ησυχία τους.

Ένας Σαουδάραβας – στην χρυσοποίκιλτη κελεμπία του έξω από την πρεσβεία – φώναξε σε εκτοπισμένους από τον Νότο να του αδειάσουν την γωνιά, μας λέει ο Γιάσερ, σε ένα μείγμα δακρύων από οργή και πόνο. Τώρα είμαστε αβοήθητοι, απροφύλακτοι, μόνοι. Χάσαμε έναν γονιό, έναν πατέρα, έναν ήρωα (σ. εννοεί τον Νασράλα). Ναι, είμαστε υπό πολιορκία, αλλά είμαστε κι “υπό αλληλεγγύη”. Οι ταβέρνες μαγειρεύουν γεύματα για εκτοπισμένους – 300, 400 την ημέρα. Κουζίνες κοινωνικές παντού. Τα άδεια σπίτια – πολλά πολυτελή διαμερίσματα αγορασμένα από Σαουδάραβες – απαλλοτριώνονται από την Χεζμπολάχ και τις συμμάχους της σε συνοπτικές διαδικασίες για τους πρόσφυγες από τον Νότο. Άδειο σπίτι σημαίνει κατάληψη για πρόσφυγες. ήδη στην γειτονιά έχουν γίνει τρεις σε έναν δρόμο.

Στον δρόμο συναντώ τον παλιό μου φοιτητή. Λαμπρό μυαλό, πληβεία καταγωγή, γεμάτος γλύκα, καλοσύνη, όνειρα για τον κόσμο. Χαμογελάει όταν μου λέει ότι μένει τώρα σε ένα ξενοδοχείο εδώ, αφού αναγκάστηκε να φύγει από την γειτονιά του την περίφημη Ντάχιε, που τα δυτικά σκυλιά της ενημέρωσης ανάγουν σε προπύργιο της Χεζμπολάχ. Το σπίτι σου στέκει τον ρωτάω; Δεν ξέρω μου απαντά. Χαμντούλιλα, προσθέτει, όλα θα φτιαχτούν. Διακρίνω μια σκιά όμως στα μάτια του, ξέρω από πού προέρχεται, ξέρω τί ψάχνει και ξέρω ποιον δεν βρίσκει.  

Κλείνω το τηλέφωνο. Μια μυρωδιά από αίμα, σίδερο και φώσφορο διαπερνάει τα ρουθούνια μου. Πόσο θα ήθελα να μπορούσα να την μεταφέρω στην Ελλάδα όλη μέσα από αυτό το καλώδιο. Πόσο θα ήθελα να τους δω να τρέχουν να κρυφτούν από τις βόμβες που οι ίδιοι στέλνουν, που οι ίδιοι χειροκροτούν. Νομίζουν ότι δεν θα γίνει ποτέ. Θεωρούν ότι αυτό είναι κάτι που συμβαίνει μόνο στους άλλους, τους μελαμψούς, τους μουσουλμάνους. Αυτή η απόσταση είναι η πεμπτουσία του δολοφονικού ρατσισμού. Η απόσταση ασφαλείας. Η απόσταση που επιτρέπει να γελούν χαιρέκακα όταν σκάνε βομβητές σε νοσοκομεία, να συνεχίζουν την ζωή τους ενώ σφάζονται παιδιά, να περνάς από τον νυσταλέο Προκρούστη σου τα κινήματα που αντιστέκονται στο τέρας και να τα βρίσκεις λειψά.

Αυτή η απόσταση (σ. ασφαλείας), που μεγαλώνει – νομίζεις – με τείχη που σκοτώνουν (σ. στον Έβρο) , βάρκες που πνίγουν (σ. στο Αιγαίο), ειδικούς που εξηγούν την “τρομοκρατία” ή την “αστική Χεζμπολάχ” (σ. στους τηλεοπτικούς δέκτες), είναι πολύ πιο κοντά από όσο νομίζεις. Είσαι πολύ πιο μπλεγμένος από όσο θες να παραδεχτείς. Είσαι ήδη μέρος του πολέμου. Το χειρότερο όμως δεν στο είπα ακόμα. Σε αντίθεση με αυτούς εδώ, με τους οποίους κάποιοι (κρυφο)χαμογελάνε όταν πολιουρκούνται, εσύ δεν είσαι έτοιμος για αυτό που θα έρθει. Δεν είσαι έτοιμος για την στιγμή που θα σβήσει η απόσταση ασφαλείας και θα κληθείς να γίνεις κρέας. Ίσως αντ’ αυτού να προτιμήσεις να γίνεις τέρας όπως αυτοί, που νομίζουν ότι έτσι μεγαλώνουν κι άλλο την απόσταση ασφαλείας. Είναι όμως ήδη βρικόλακες και το ξέρουν. Τρέφονται με αίμα. Τώρα το δικό μας, αύριο το δικό σου.

Δεν είστε ασφαλείς, δεν είστε αθώοι, δεν είστε έτοιμοι.

Ο Έλληνας καθηγητής όχι μόνο έμεινε στη Βηρυτό, αλλά αποκαλεί το αίμα των Λιβανέζων που χύνεται «αίμα μας»! Άραγε συνειδητοποιούμε ότι με τη στάση της κυβέρνησής μας μειώνεται η απόσταση ασφαλείας; Και το χειρότερο: Είναι δυνατόν να καταντήσουμε και μείς τέρατα; Οι πρόγονοί μας διαχρονικά υπήρξαν θύματα.

                                                                                     «Μακρυγιάννης»