Ο φίλος μου έφυγε. Οι άλλοι πόνοι μούδιασαν.Μιλήσαμε πρόσφατα για ένα ποίημά του που έψαχνε νότες. Μετά ψάχναμε το δίκιο. Πάντα αυτό έψαχνε: το δίκιο των αδύναμων, την ελπίδα των αδικημένων. Τον ακολουθούσα. Τέτοιος που ήταν, μάλιστα, αυτόν άξιζε να τον ακολουθώ.
Μας άρεσε και να μαλώνουμε, ήταν ο τρόπος μας να είμαστε φίλοι. Έφυγε όμως κι εγώ θυμώνω στην βιασύνη του. Δεν πήρε να μου πει ότι φεύγει. Δεν πήρα να του πω να μείνει. Και τώρα με ποιον θα συζητάω το δίκιο μας και το δίκιο των άλλων;
Θα ψάξω να του φτιάξω νότες. Κι όταν φύγω, θα ψάξω να τον βρω. Πείτε του, κάποιος, να περιμένει κάπου.
Δημήτρη, σε διαβάζω τώρα “σε τεντωμένο σκοινί – οι μέρες μας είναι δύσκολες”. Που πήγες, να μαζέψω όσα δίκια μπορώ, να στα φέρω όταν έρθω;
Έπρεπε, φίλε μου, να είσαι ακόμα εδώ, να φύγουμε μαζί, να φτάσουμε μαζί, εκεί που ψάχναμε.
Α στο καλο σου ρε Δημοπουλε.. μ εκανες κι εκλαψα πρωινιατικα.. και ειναι και γιορταρες μερες!
Που τη βρηκες τετοια φιλία επι των ημερων μας; Υπαρχει ακομα;
Να τον κλάψεις τον φιλο σου γιατι ειναι δυσεύρετος. Τον εκλαψα κι εγω απο λιγο.. κ εκλαψα κ τη φιλια σας.
Καλη ανάπαυση κ κουραγιο στους δικους του.
Eξαιρετικός δάσκαλος, δοτικός και σπάνιος άνθρωπος, ευρυμαθής, κόσμημα για την κοινωνία της Κοζάνης, αληθινός αλληλέγγυος, μοναδικός φίλος, απώλεια για τον πνευματικό χώρο της πόλης που φτωχαίνει κάθε μέρα, κουράγιο στην οικογένεια και θερμά συλλυπητήρια.