Ο Κώστας Ντιός για τα 40 χρόνια της ”Παρέμβασης”

Το 1991,βιοποριστικές ανάγκες με έφεραν στην Κοζάνη.Από τότε ακόμη,ονειρευόμουνα ότι θα έφευγα από ‘δω κι ακόμη εδώ είμαι.(Τελικά τα πιο φερέγγυα όνειρα είναι αυτά που κάνουμε στον ύπνο).

Υπήρχε ένα δικηγορικό γραφείο επί της ”Χαρισίου Μούκα” που σαν μαγνήτης τραβούσε κόσμο με ενδιαφέροντα πνευματικής και ενίοτε οινοπνευματικής φύσεως.Αν και ο κόσμος συνήθως αποφεύγει τα δικηγορικά γραφεία,φαίνεται πως η πινακίδα στην πόρτα της εισόδου, ”περιοδικό Παρέμβαση”, ήταν η εξήγηση αυτής της έλξης.

Εκεί μέσα,θέλοντας και μη,κολλούσες τον ιό του λογοτέχνη.Οι περισσότεροι επισκέπτες του γραφείου υπήρξαν κατά καιρούς κειμενογράφοι της ”Παρέμβασης”,η οποία φιλοξενούσε αγόγγυστα τις λογοτεχνικές εξάρσεις των φίλων της.Ακόμη κι ο υποφαινόμενος,εντελώς απαράσκευος λογοτεχνικά και σε γενικές γραμμές μέτριος αναγνώστης,εισπήδησα ως συντάκτης ανησυχητικών κειμένων,-παρορμητικές παθιασμένες σημειώσεις εν είδη ψυχοθεραπείας τα λέει η φίλη Τέτα Μακρή,ζωγράφος αλλά και δόκιμη λογοτέχνης,στα συγγραφικά χωράφια,ευτυχώς για λίγο,τόσο λίγο όσο χρειαζόταν για να ξεχαστεί έγκαιρα η λογοτεχνική μου παρέμβαση στην ”Παρέμβαση”.

Η κύρια ιδιότητά μου ήταν σχεδιαστής γρηγοροχειροποίητων εικόνων για την εικονογραφική επένδυση κάποιων κειμένων όπως εκείνο για την κλεμμένη μοσχαροκεφαλή του Βασίλη Π.Καραγιάννη,Με τον καιρό άρχισαν και τα πορτραίτα των λογοτεχνών,είτε για εξώφυλλο είτε για τα κείμενα του περιοδικού,ενώ με την έναρξη των λογοτεχνικών συμποσίων της ”Παρέμβασης”,έγινε θεσμός η προσωπογράφηση των καλεσμένων λογοτεχνών και η προσφορά των προσωπογραφιών στους ίδιους.”Σχέδια επί δαπέδου κείμενα”,όπως αποκαλεί ο Βασίλης την ιδιότυπη πινακοθήκη του.

Περνώντας ο χρόνος,οι επιζήσαντες,συνεχίζουμε να παίζουμε ,καθαρά για την τιμή των όπλων,τις καθυστερήσεις σε έναν αγώνα χαμένο ήδη,προσδοκώντας ασμένως το λυτρωτικό σφύριγμα της λήξης του.

”σιγά σιγά οι ποιητές μαζεύονται

αποτραβιούνται σπίτι τους

ακούγοντας δίσκους παλιούς

γράφοντας λίγο

όλο και πιο λίγο

πράγματα μέτρια”.

Αντί επιλόγου,θα παραφράσω εν είδη μνημοσύνου τον αείμνηστο Κώστα Λαχά, φανατικό εν ζωή φίλο της ”Παρέμβασης” αλλά και ημών ανεξαιρέτως.

Με το Βασίλη,το Μάκη,το Γρηγόρη,το Γιώργο Μπουντιούκο,το Χρήστο Μπέσσα,το Σάκη Καραλιώτα, όλους τους γνωστούς αλλά και άγνωστους συμπαθούντες με τους οποίους συνοδοιπορήσαμε εθελοντικά-άλλοι χαμένοι κι άλλοι εν ζωή-,να μαζευόμαστε συχνά στην οικογενειακά πνευματική θαλπωρή που αφειδώς παρείχε το δικηγορικό γραφείο της ”Χαρισίου Μούκα”,ενσωματούμενοι με τα σπαράγματα των εικαστικών ή λογοτεχνικών μαρτυριών μας,συμμέτοχοι μιας μυστικής λιτανείας για να διαπεραιωθούμε αρτιμελείς από τη μία όχθη στην άλλη,συντονίζοντας στο βαθμό που ήταν δυνατόν τα άτακτα βήματα των ανυπεράσπιστων κοινωνικών μας ασυνεχειών,ώστε να είμαστε τουλάχιστον συνομήλικοι με τον καιρό μας,συστεγαζόμενοι με τα ανθηρά φαντάσματα των καθ’ημέραν πράξεών μας ,τέλος πάντων,

έστω αυτή η μικρή αναδρομή μια νοητή επιστροφή στον τόπο του εγκλήματος για την αναπαράστασή του!

Κυρίες και κύριοι,λογοτέχνες καλλιτέχνες,αναγνώστες,φίλοι και συντελεστές του φαινομένου ”Παρεμβαση”,ήταν τιμή μου που συνεργάστηκα μαζί σας!