Λίγες μόλις μέρες μετά την σπουδαία εκδήλωση μνήμης για τον Ολυμπιονίκη και Τραντέλλενα Γιώργο Ποζίδη στην Πύλη Αξιού και με αφορμή μετά από το πέρας αυτής, το ότι ακολούθησαν αρκετές εισερχόμενες κλήσεις και συζητήσεις με ανθρώπους που υπηρετούν χρόνια ο καθένας από το δικό του μετερίζι τον ποντιακό χώρο, αλλά και με νεότερους, θέλω να μοιραστώ δημόσια κάποιες σκόρπιες σκέψεις μου αλλά και κάποιες προσωπικές διαπιστώσεις.
Αρχικά όμως, θα ήταν μεγάλη παράλειψη αν δεν ευχαριστήσω από καρδιάς την οικογένεια του Γιώργου Ποζίδη, για την τιμητική πρόσκληση να συμμετέχει και η ταπεινότητα μου ως τραγουδιστής στη μεγάλη αυτή γιορτή. Οφείλω να καταθέσω ότι με το Γιώργο τον Ποζίδη δε συναντήθηκα πολλές φορές στη ζωή μου. Άκουγα όμως συνέχεια ιστορίες στις ποντιακές παρέες για αυτόν. Όσες φορές όμως έτυχε να βρεθώ μαζί του, έχω μόνο πολύ όμορφες αναμνήσεις κυρίως για την αγάπη και στήριξη που έδειχνε και έδινε απλόχερα στα νέα παιδιά αλλά και για μια αστείρευτη αγάπη, ανεπιτήδευτη, που διέκρινες ότι ανέβλυζε από μέσα του για κάθε τι ποντιακό. Και σαφώς, πολλοί περισσότεροι από τον γράφοντα και δικαιούνται αλλά και έχει μεγαλύτερη αξία να μιλήσουν για αυτόν.
Κοντολογίς, σε αυτή μου την ανάρτηση θα σταθώ σε κάποιες σκόρπιες στιγμές και επισημάνσεις:
α. είχαμε πολύ καιρό να συναντηθούμε όλοι μαζί σε εκδήλωση, τόσοι πολλοί καλλιτέχνες… Και ήταν μια πολύ όμορφη εικόνα. Η εικόνα αυτή έγινε πολύ περισσότερο όμορφη μέσα μου γιατί στα καμαρίνια της Πύλης που είμασταν δεκάδες, υπήρχε ένα εξαιρετικό κλίμα. Με πολλά χαμόγελα, με πειράγματα, με συζητήσεις, με θύμησες από τα παλιά, με αλληλοσεβασμό, με αλληλοεκτίμηση, με ευγένεια, με πειθαρχεία και με μια εξαιρετική συνεργασία επί σκηνής… χωρίς να σημειωθεί το παραμικρό παρατράγουδο!
Και για όσους έχουν εμπειρία και επίγνωση του πόσο δύσκολο είναι να συνυπάρχουν επί σκηνής τόσοι πολλοί και με διαρκείς εναλλαγές, αντιλαμβάνονται την αξία και τη σημειολογία αυτού που γράφω…
Εύγε λοιπόν σε όλους, καλλιτέχνες, μουσικούς, κειμενογράφο, ηχολήπτες, τεχνικούς, παρουσιαστές, εικονολήπτες, σκηνοθέτη, παραγωγούς, εργαζομένους και ιδιαίτερα σε αυτούς που είχαν την ευθύνη και τα γενικά προστάγματα, για την καθ’ όλα απαιτητική αυτή εκδήλωση.
β. μου άρεσε που σπουδαίοι λαϊκοί καλλιτέχνες, που γράψανε και συνεχίζουν να γράφουν τη δική τους ιστορία , ανέβηκαν επί σκηνής και τραγούδησαν ποντιακά για τη μνήμη του Γιώργου Ποζίδη, τιμώντας τη μνήμη του αλλά και τον Πόντο
γ. διαπίστωσα “ιδίοις όμμασι”, τι σημαίνει: “μαεστρία της απλότητας” απολαμβάνοντας τους φίλους του Ποζίδη, να χορεύουν Σέρρα και Τας, αποδεικνύοντας πως η ηλικία μόνο εμπόδιο δεν είναι όταν υπάρχει ψυχή αλλά και βιωματική σχέση και γνώση.
δ. είδα ένα καταπληκτικό κοινό, ένα συνειδητοποιημένο κοινό από όλες τις γωνιές της πατρίδας αλλά και από το εξωτερικό, που ήξερε ακριβώς που ήρθε και για ποιο λόγο και το οποίο με πολύ σεβασμό και συγκέντρωση, παρακολούθησε το πολύωρο αυτό πρόγραμμα
Δεν ξέρω αν έκανα καλά που μπήκα στη διαδικασία να τα μοιραστώ όλα αυτά μαζί σας, δεν ξέρω γιατί ένιωσα αυτή την ανάγκη να καθίσω στο πληκτρολόγιο και να γράψω αράδα όλο αυτό που μου βγήκε χωρίς “γράψε, σβήσε”.
Ούτε υπάρχει αυτοσκοπός, ούτε ωραιοποιούμε τα πάντα για κάποιους ενδεχομένως “κακοπροαίρετους” ή και “καλοπροαίρετους” που θα αναζητήσουν τυχόν αδυναμίες και παραλείψεις ή οτιδήποτε άλλο…
Πάντα θα υπάρχουν.
Όσο και να προσπαθείς…
Και δε μπορούνε φυσικά να αρέσουν όλα σε όλους ή να συμφωνούμε και στα πάντα…
Εμένα αυτή η γιορτή την Κυριακή στην Πύλη μου άρεσε.
Με ενέπνευσε και εύχομαι μελλοντικά να ξαναζήσουμε και άλλες πολλές τέτοιες…
Γιώργο Ποζίδη σε ευχαριστούμε…
Γιατί ήσουν αφορμή για μια ακόμη φορά να μας ενώσεις.
Και να μας υπενθυμίσεις αυτό που έδειχνες πάντα με τη στάση ζωής σου: Ότι όταν εμείς οι Έλληνες, όταν εμείς οι Πόντιοι, έχουμε το “εμείς” πάνω από το “εγώ”, τότε μπορούν να γίνουν μικρά θαύματα…
Εύχομαι να κοιτούσατε από ψηλά τόσο εσύ όσο και η υπόλοιπη “μεγάλη ποντιακή παρέα” εκεί πάνω, με περηφάνια, τους συνεχιστές σας επί γης…
