Σκοπός του θεάτρου είναι να παρουσιάσει ανθρώπινες καταστάσεις.
Οι ιστορίες παρουσιάζονται μέσα από τους διαλόγους των δρώντων προσώπων.
Οι συγκρούσεις διαδραματίζονται σε διάφορα επίπεδα και η θεατρική δράση κατευθύνεται προς έναν οριστικό κατευνασμό κοινά αποδεκτό απ’ όλες της πλευρές όσον αφορά βέβαια την κωμωδία.
Αυτό μπορούμε να ισχυριστούμε για την συγκεκριμένη θεατρική παράσταση από την ομάδα ονειρόdrama.
Η προσωπική μου άποψη όμως είναι πώς το συγκεκριμένο θεατρικό έργο είναι δραματικών καταστάσεων με (αίσιο) τέλος, για όλες τις πλευρές και όλους τους δρώντες.
Το κέντρο βάρους της παράστασης βρίσκεται στη δράση και στις κωμικές καταστάσεις που προκύπτουν μέσα από μία σειρά γεγονότων με ανατροπές.
Το έργο των Ρέππα -Παπαθανασίου, αναδεικνύει με κωμικοτραγικό τρόπο τις παθογένειες της νεοελληνικής κοινωνίας.
Οι αλβανοί αποτέλεσαν τη σανίδα σωτηρίας του νεοέλληνα.
Χάρη σ’ αυτούς έγινε αφεντικό, απεκτησε υπόσταση, κύρος, έγινε κάποιος.
Ουτοπικά μεν αλλά κάποιος…
Άλλαξαν την ψυχολογία του νεοέλληνα και ολοκλήρωσαν το νοερό “ελληνικό όνειρο”.
Ο αλβανός των δεκαετιών 90 – 00, έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με τον έλληνα μετανάστη αμέσως μετά τη λήξη του δευτέρου παγκοσμιου πολέμου.
Το όνειρο κοινό:
Υλικές απολαβές και κοινωνική καταξίωση.
Είναι το αμερικάνικο όνειρο που μαϊμουδίζουν οι λαοί της ευρώπης.
Χωρίς εθνικό όραμα, δίχως στόχο, μία κοινωνία σε αποσάρθρωση, έχοντας εξαϋλωθεί οι πνευματικές, κοινωνικές και ηθικές της αξίες, κυριαρχούν η απάτη, ο δόλος και η εκμετάλλευση.
Ταιριάζει απόλυτα ο τίτλος ενός άλλου θεατρικού έργου, του Μπρέχτ: “Στη ζούγκλα των πόλεων”.
Τα βαθύτερα αίτια αυτής της παρακμής είναι κυρίως πολιτισμικά.
Ο ελληνισμός άλλοτε πολιτισμικά και οικονομικά πανίσχυρος και κραταιός σε όλη τη μεσόγειο, βρίσκεται πλέον σε συρρίκνωση καταντώντας παρακολούθημα της ήδη γυρασμένης και παρικμασμένης δύσης.
Έχουμε οριστικά και αμετάκλητα ηττηθεί από λαούς που βρισκόταν σε προεπιστημονικό και πνευματικό στάδιο, κατώτερο από το δικό μας.
Σ’ αυτή τη σύγκρουση των πολιτισμών λοιπόν, που λέει και ο Χάντινγκτον, το θεατρικό έργο των Ρέππα – Παπαθανασίου, παρουσιάζει με κωμικοτραγικό τρόπο όπως είπαμε πιο πάνω την πολιτισμική μας γύμνια.
Σ’ έναν κόσμο, διαρκώς μεταβαλλόμενο με βίαιο τρόπο, αδυνατούμε να αντιληφθούμε τις εξελίξεις.
Η οικουμενική σκέψη του έλληνα του 18ου και 19ου αιώνα αντικαταστάθηκε με μικροκουτοπονηριές.
Αυτόν τον κόσμο περιγράφει το θεατρικό έργο που με μεγάλη επιτυχία ανέβασε το ονειρόdrama.
Η σκηνή γίνεται ο καθρέφτης της πραγματικότητας που ζήσαμε κι ακόμη εξακολουθούμε να ζούμε.
Λίγο ως πολύ όλοι μας έχουμε εκφραστεί αρνητικά για τους αλβανούς.
Όλοι μας έχουμε εκμεταλλευτεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κάποιον Αλβανό σε δουλειές μας.
Αλλά κι αυτοί απ’ την πλευρά τους δεν μας εμπιστεύομαι.
Δύο κόσμοι σε σύγκρουση και αναγκαστική συμβίωση.
Δύο λαοί με διαφορετική κουλτούρα και ιδιοσυγκρασία, σιγά σιγά με τον καιρό άρχισαν να βρίσκουν κώδικες επικοινωνίας και να αποδέχονται ο ένας τον άλλον.
Στο σημείο να γίνονται όλο και περισσότεροι μικροί γάμοι, αποδεκτοί κι από τις δύο πλευρές.
Σήμερα πλέον οι δύο εθνότητες συμβιώνουν αρμονικά χωρίς τις εντάσεις και τη δυσαρμονία των πρώτων χρόνων.
Το αλβανικό στοιχείο αποτελεί μια από τις πιο δυναμικές εθνότητες ομάδες με ισχυρή εθνική ταυτότητα και συνείδηση που ζουν στην Ελλάδα.
Η μεταφορά στα κοζανίτικα από την Σούλα Γεωργάκα είναι εξαιρετική.
Προσεγμένη μεταφορά με κοζανίτικες λέξεις που μπορούν εύκολα να γίνουν κατανοητές από ανθρώπους που δεν έχουνε καταγωγή από την περιοχή.
Σεβάστηκε το αρχικό κείμενο και μετέφερε την ιστορία έτσι ώστε να γίνει κατανοητή από τους ανθρώπους που γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα στην κοζάνη.
Η σκηνοθεσία του Γιώτη Βασιλειάδη εξαιρετική, αποκρυπτογράφησε το κείμενο και καθοδήγησε αριστοτεχνικά τους ηθοποιούς της ομάδος παρουσιάζοντας ένα άρτιο καλλιτεχνικό και θεατρικό αποτέλεσμα τόσο στα κωμικά όσο και στα δραματικά του σημεία.
Γιατί δεν υπάρχει τραγωδία χωρίς γέλιο και κωμωδία δίχως πόνο.
Οι φωτισμοί και η κινησιολογία που επίσης επιμελήθηκε ο Γιώτης Βασιλειάδης, τα σκηνικά της Ευαγγελίας Γκαντάνη, τα κοστούμια της Σούλας Γεωργάκα και η μουσική του Γιάννη Μπατιάνη, λειτούργησαν αρμονικά υποστηρίζοντας και αναδεικνύοντας την σκηνοθεσία.
Ο Μάκης Δαβιδόπουλος γνώστης της θεατρικής πράξης, κινείται με άνεση σε έναν ρόλο που είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του.
Το ίδιο και ο Ανδρέας Πάντζιος που δημιουργεί τον κλασικό νεοέλληνα μικροαπατεώνα που κινείται μεταξύ νύχτας και μέρας, προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί κάθε κατάσταση.
Η Σούλα Γεωργάκα επίσης εξαιρετική κυριαρχεί στα εκφραστικά της μέσα δημιουργώντας έναν πολύ κωμικό χαρακτήρα ιδίως όταν εκφράζεται στην αγγλική γλώσσα, ταυτόχρονα όμως και ένα τραγικό πρόσωπο βιώνοντας την απόλυτη μοναξιά μέσα στο γάμο της.
Η Ελένη Βασιλειάδου ισορροπεί με αριστοτεχνικό τρόπο ανάμεσα στον σύζυγο και στον εραστή, μεταξύ αλβανών και ελλήνων, είναι το πρόσωπο κλειδί που δίνει λύσεις σε καίρια σημεία του έργου.
Η Λένα Κωνσταντινίδου, στιβαρή, δημιουργεί με άνεση και έντονη σκηνική παρουσία την σοβαρή μεν αλλά και διεφθαρμένη πολιτικό.
Η Σουζάνα Παπακάλα και ο Γιώργος Καρασαββίδης (που τους βλέπω για πρώτη φορά στη σκηνή), ενσωματώθηκαν στην υπόλοιπη ομάδα και στήριξαν ο καθένας τον ρόλο του.
Η Βάσω Παπαθανασίου μας έπεισε ως η αλβανίδα σύζυγος και μητέρα του Άλφρεντ.
Τέλος ο Γιώτης Βασιλειάδης φτιάχνει έναν πολύ εκφραστικό και υποδόριο τύπο, του Αλβανού που προσπαθεί να επιβιώσει σε όλες τις καταστάσεις.
Η θεατρική ομάδα ονειρόdrama, παρουσιάζει μία σταθερότητα μέσα στο χρόνο και μία ποιότητα έχοντας δημιουργήσει τη δική της θεατρική ταυτότητα.
Αυτή είναι η πρώτη παραγωγή για το 2025.
Το 2024 ανέβασε 4 θεατρικά έργα και μία μουσική παράσταση.
Ο Περπιρόπουλος, Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα, Το έγκλημα στο Καρατζιάλε, Ο Εγωιστής Γίγαντας αλλά και οι “Μουσικές ανάσες”, καταδεικνύουν πως η θεατρική ομάδα ονειρόdrama διαθέτει σταθερότητα και ποιότητα που αντέχει στο χρόνο.
Αν συνυπολογίσουμε ότι άνθρωποι από την ομάδα ασχολούνται με τα σκηνικά, τα κοστούμια, τους φωτισμούς και επεξεργάζονται τα ίδια τα θεατρικά κείμενα που η ομάδα ανεβάζει τότε μπορούμε να μιλήσουμε για έναν πυρήνα πολιτισμού που πραγματικά είναι τόσο απαραίτητος στις σκοτεινές ημέρες που διανύουμε, σε αυτόν τον νέο τεχνολογικό μεσαίωνα που ζούμε.
Χρειαζόμαστε λοιπόν περισσότερους πυρήνες πολιτισμού, χρειαζόμαστε περισσότερες θεατρικές ομάδες σαν το όνειρόdrama.
Το έχει ανάγκη και η τοπική κοινωνία και το ίδιο το θέατρο.
Έχουμε ανάγκη για περισσότερους θεατρικούς συγγραφείς, έχουμε ανάγκη για περισσότερους ερασιτέχνες ηθοποιούς που θα σέβονται και θα αγαπούν το θέατρο και οιπαραστάσεις τους θα είναι εφάμιλες των επαγγελματικών.
Για να αναγκάσουν τους επαγγελματίες να λειτουργήσουν με άλλο τρόπο όταν έρχονται στην περιφέρεια και όχι για να κάνουν τις αρπαχτές τους.
Παναγιώτης Νάκος
Ηθοποιός – Θεατρολόγος
Το ονειρόdrama αθόρυβα , ακούραστα , γράφει τη δική του ιστορία. Ο χώρος του μικρός μέν, αλλά εξασφαλίζει την αμεσότητα του ηθοποιού και του θεατή , η δε προσπάθεια των ερασιτεχνών ηθοποιών είναι αξιόλογη. Το ΔΗΠΕΘΕ οφείλει να βρεί τρόπο συνεργασίας μαζί τους.
Πολλά μπράβο σε όλη την ομάδα και κυρίως στον κύριο Βασιλειάδη που ακόμη μια φορά παράγει πολιτισμό στην πόλη μας. Κύριε Βασιλειάδη η πόλη και οι πολίτες αυτής της πόλης σας χρωστάνε πολλά.
Αποδείξετε για άλλη μια φορά ότι το μεράκι, η αγάπη και το ταλέντο δεν χρειάζονται πτυχία πανεπιστημίου….
Πρόκειται για μια καταπληκτική παράσταση με πολύ γέλιο και μάλιστα στα Κοζανίτικα.
Συγχαρητήρια σε όλους.
Μακάρι να έχουμε και άλλες τέτοιες παραγωγές.