Κλείνουν σήμερα 25 χρόνια από την ημέρα που δημοσιεύτηκε η ιδρυτική διακήρυξη της Δημοκρατικής Περιφερειακής Ένωσης. Αποτελεί μαζι με την διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη του 1974 το πιό σημαντικό πολιτικό κείμενο της μεταπολίτευσης. Στόχοι της ήταν:
α) Η ίδρυση ενός δημοκρατικού πολιτικού κινήματος με μορφωτικά χαρακτηριστικά, απάντηση στα μεταπολιτευτικά κόμματα-μη κόμματα. Η επαναφορά της πολιτικής από τα στρώματα συμφερόντων που κινούνταν παρασιτικά ανάμεσα στο κράτος, στα λόμπι και στα τηλεοπτικά πάνελ, στους πραγματικούς της τόπους, στην Κοινωνία, στην Πόλη, στην Αγορά, στην Εκκλησία του Δήμου, στην Συνέλευση. Η ανάδειξη μιας πολιτικής ομάδας με πολιτική και μορφωτική επάρκεια, ικανή να σταθεί απέναντι στις εσωτερικές μαφίες και στα εξωελλαδικά κέντρα αποφάσεων.
β) Η δημιουργία ενός κυρίαρχου, ανεξάρτητου Ελληνικού κράτους, βασισμένου στις 10 ιστορικές περιφέρειες, τους 700 δήμους και τους 2 μητροπολιτικούς δήμους (Αθήνα-Θεσσαλονίκη). Για να αποκτήσει η χώρα μας Εθνική Ανεξαρτησία, Κοινωνικό Κράτος, Ανάπτυξη για τους πολίτες και όχι για την ολιγαρχία, Υποδομές.
Η διακήρυξη της 13ης Μαρτίου καταλήγει: «Οι δικοί μας οραματισμοί, το δικό μας ατομικό και συλλογικό αίσθημα της ζωής δεν ταυτίζεται και δεν συναντιέται με τη σημερινή ελληνική κοινωνική και εθνική παρακμιακή πραγματικότητα. Η επόμενη εικοσαετία μπορεί να αποτελέσει συμπυκνωμένο χρόνο ανάκτησης και σύγχρονης εξέλιξης των μορφών της ζωής μας, ώστε να καλύψουμε το χαμένο ιστορικά έδαφος. Περίοδο αναγέννησης, νέας παλιγγενεσίας, ανάκτησης της εθνικής αυτοπροσωπείας και αρχής μιας νέας ελληνικής συμβολής στον πολιτισμό της ανθρωπότητας.
Συμβολή που διακόπηκε στον κύκλο αυτής της χιλιετίας. Μια δημιουργική επιστροφή μας στην Ιστορία και τη σύγχρονη Οικουμένη.»
Παρά τις προσπάθειες του σύγχρονου πολιτικού μεσαίωνα να την εξαφανίσουν, στο σημερινό παρακμιακό πολιτικό περιβάλλον η διακήρυξη της 13ης Μαρτίου εξακολουθεί να είναι εξαιρετικά επίκαιρη.Όπως η διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη έτσι κι αυτή φέρνει ισχυρό και ανεξίτηλο το αποτύπωμα του Μιχάλη Χαραλαμπίδη. Όπως ισχυρό και ανεξίτηλο είναι το αποτύπωμά του στην κορυφαία πολιτική στιγμή της ελληνικής μεταπολίτευσης, την αναγνώριση από το Ελληνικό κοινοβούλιο της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, τον Φεβρουάριο του 1994. Μαζί με το συγγραφικό του έργο, την ¨δωδεκάβιβλο¨ όπως την ονόμαζε, αποτελούν ένα τεράστιο μορφωτικό και προγραμματικό κεφάλαιο σχεδιασμένο για να τροφοδοτεί το μέλλον, για να εμπνέει και να καθοδηγεί τις νέες γενιές.
