Σε μια γωνιά της κοινότητας Λευκάρων του Δήμου Σερβίων , στο Εξωκλήσι της Αναλήψεως , στέκει ένα δέντρο αλλιώτικο. Δεν καρποφορεί φρούτα αλλά όνειρα. Δεν ανθίζει με την άνοιξη, αλλά με την παρουσία των ανθρώπων. Είναι ένα δέντρο που συλλέγει ευχές — μικρές, τρυφερές, ανθρώπινες επιθυμίες, δεμένες σε κορδέλες, γραμμένες σε πετραδάκια, χαραγμένες σε χαρτάκια καρδιάς.
Κάθε επισκέπτης φέρνει κάτι από τον εαυτό του: ένα αντικείμενο με συμβολισμό, μια σκέψη, μια ελπίδα. Το κρεμά στα κλαδιά και ψιθυρίζει μια ευχή. Έτσι, το δέντρο γεμίζει. Κάθε στολίδι κι ένα συναίσθημα. Κάθε κλαδί κι ένα όνειρο.
Δεν είναι απλώς μια δράση. Είναι μια τελετουργία μνήμης, πίστης, συντροφικότητας. Είναι ένα σημείο συνάντησης ψυχών, ένας καθρέφτης όλων όσων κουβαλάμε σιωπηλά μέσα μας. Κι όταν φυσά ο άνεμος, οι ευχές ψιθυρίζουν η μία στην άλλη, σαν να μιλάνε όλες μαζί στη ζωή.
Αυτό είναι το Ευχόδεντρο . Ένα δέντρο γεμάτο φωνές καρδιάς.
