Μετά από τις τελευταίες δύσκολες ημέρες με τα συνεχόμενα συμβάντα πυρκαγιών στην Π.Ε. Κοζάνης ειδικά αυτά κοντά σε οικισμούς και κατοικημένες περιοχές δε μπορούμε να μη σταθούμε σε μια παλιά και πλέον ξεπερασμένη αντίληψη που υπήρχε για τους πυροσβέστες, ειδικά στις επαρχιακές πόλεις. «Δεν κάνουν τίποτα. Κάθονται και περιμένουν, όταν κι όποτε», έλεγαν. Κι όμως, οι εικόνες των τελευταίων ημερών αλλά και των τελευταίων ετών όχι απλά καταρρίπτουν αυτόν τον παλιό, άδικο και στερεοτυπικό ισχυρισμό. Στις τρεις τελευταίες πυρκαγιές που ξέσπασαν στην περιοχή μας, οι πυροσβέστες της Κοζάνης, μαζί με ενισχύσεις από άλλες περιοχές, έδωσαν μάχες κυριολεκτικά με τις φλόγες. Όχι μόνο για να σώσουν δάση, περιουσίες και ανθρώπινες ζωές αλλά και για να προλάβουν το χειρότερο, να δράσουν έγκαιρα, να αποτρέψουν την καταστροφή. Και ναι τα εναέρια μέσα είναι κάθε φορά καθοριστικά στο σβήσιμο μια φωτιάς, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η «ψυχή» της προσπάθειας βρίσκεται στο έδαφος. Η εικόνα αυτών των ανθρώπων εξοπλισμένων συχνά με μέσα λιγότερα απ’ όσα πραγματικά χρειάζονται, μα πάντα με υπερβάλλοντα ζήλο, είναι η απόλυτη απάντηση. Δεν είναι εύκολο επάγγελμα. Δεν είναι μια απλή δουλειά. Το βλέπουμε ως kozan.gr κάθε φορά όταν βρισκόμαστε εκεί για να καταγράψουμε τις επιχειρήσεις κατάσβεσης. Είναι διαρκής επιφυλακή. Είναι ευθύνη. Είναι επαγρύπνηση, ακόμα και όταν δεν καίγεται τίποτα. Και είναι καθήκον, πολλές φορές επικίνδυνο, που απαιτεί σωματική αντοχή και ψυχική ετοιμότητα.
Αν κάτι πρέπει να μείνει απ’ όσα ζούμε, από νωρίς σχετικά του φετινού καλοκαιριού, είναι πως πίσω από κάθε φλόγα που δεν πρόλαβε να γίνει καταστροφή, βρίσκεται ένας άνθρωπος με στολή και κράνος. Ναι κάνουν τη δουλειά του όμως τίποτα δεν είναι αυτονόητο, όταν παλεύουν μέρα και νύχτα, πολλές φορές συνεχόμενα και συχνά χωρίς επαρκή μέσα, για να προστατεύσουν ζωές και περιουσίες. Κι εμείς, δεν έχουμε παρά να τους πούμε ένα μεγάλο, ειλικρινές, «ευχαριστώ».
Συγχαρητήρια kozan για το σχόλιό σου. Ο κόσμος θα πρέπει να παρακαλεί να μην έχουν δουλεία ποτέ οι πυροσβέστες. Γιατί δυστυχώς καλούνται μόνο σε καταστροφές ή πολύ δύσκολες καταστάσεις. Τέλος να ξεχωρίσουμε όλους αυτούς (την τεράστια πλειονότητα) που μάχονται καθημερινά, από τους λίγους που “λουφάρουν” και είναι μόνο για ανακοινώσεις.