Ετήσιο μνημόσυνο στη μητέρα μου (γραφει η Νικολέττα Κουρκούτα του Ευθυμίου*)

Ευαγγελία,  Βαγγελίτσα,  Βαγγελή,
Λατρεμένη μας μαμά.
Δυστυχώς επτωχεύσαμεν.
Εσύ το κέντρο των πάντων. Τα πάντα εσύ.
Αήττητη,  ανίκητη,  ακατανίκητη, πώς γίνεται να σε θωρώ ακίνητη, άπνοη,  άλαλη,  σώματι μα ουχί ψυχή,  που γοργοπέταξε η δόλια κι ανασκαλεύει τόπους χλοερούς,  τόπους μακρινούς.  Μακαρία η οδός…
Ζόφος ήρθε να καταλύσει την αδιάλειπτη ζωή που σκορπούσες ολούθε. Ζούσες μια ζωή ήρεμη, όπως είπες, με ανύπαρκτες απαιτήσεις, με ευγένεια, ήθος, αρχοντιά, μα ο χρόνος σού ‘βαλε τρικλοποδιά.
Τι όμορφη, τι καλή, τι γλυκιά η Βαγγελίτσα!  Λένε όλοι.  Κι όμως δεν ήσουν μόνο αυτό.  Διαθέτοντας ψυχή μικρού παιδιού και συνάμα πνεύμα μεγάλης ευφυίας και αντίληψης μέχρι τη στερνή εκείνη ώρα, καταγόμενη από οικογένεια που σου εμφύσησε υψηλά ιδανικά και αξίες,  προσερχόμενη στην επίσης εξέχουσα οικογένεια του αγαπημένου μας εκλιπόντος πατέρα,  έδωσες απλόχερα την αγάπη σου και τη φροντίδα τόσο στους γονείς όσο και στον ίδιο,  ειδικά όταν το χρειάστηκε τα τελευταία χρόνια της ζωής του – χωρίς δεύτερη κουβέντα,  αδιαπραγμάτευτα ως προς την αποδοχή έξωθεν βοήθειας – σε τέσσερις κόρες,  τέσσερα εγγόνια,  καθώς και σε όποιον άλλον είχε την τύχη να βρεθεί κοντά σου και να χρήζει της φροντίδας,  της συντροφιάς σου,  της απύθμενης ανθρωπιάς σου.
Επί 60 χρόνια τίμησες με την παρουσία σου τούτη δω την ιστορική εκκλησία του Αγίου Νικολάου,  όπου γνωρίζαμε ότι θα σε βρούμε πάντα στην ίδια πλευρά,  στα ίδια καθίσματα.  Θεός σχωρέστη!  Λένε όλοι.
Πάντα πιστή στις επιλογές σου,  σταθερή στα ακράδαντα πιστεύω σου, δεν έχουμε παρά να σου συγχωρήσουμε τη σθεναρή προάσπιση της απαρέγκλιτης πορείας σου και της αξίας που αφιέρωνες μέσα στο χρόνο σε πρόσωπα και πράγματα.  Δεν έχουμε παρά να σου συγχωρήσουμε  την απαράμιλλη εκείνη δύναμη,  υπομονή και καρτερία,  όπλα μονα-δικά σου απέναντι στο ζόφο που ανελέητα έστηνε καρτέρι.
Δύναμη ψυχής,  αμείωτη λαχτάρα για ζωή, μα δυστυχώς,  ω ανθρώπων πάθη, σταθήκαμε αδύναμοι να εμποδίσουμε το απευκταίον, το ανεπανόρθωτο.  Σταθήκαμε αδύναμοι να σε κρατήσουμε στη ζωή,  θνητοί κι εμείς,  οι άμοιροι,  ώστε να συνέχιζες να τιμάς κοινωνικές και θρησκευτικές εκδηλώσεις συγγενών και φίλων,  όπως έμπλεη χαράς έκανες τα τελευταία χρόνια, παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπιζες.
Κι ακόμα δεν μπόρεσα να καταλάβω πώς μπορεί να πεθάνει μια μητέρα που αγαπιέται (παραφράζοντας τον Καρυωτάκη).
Κι ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πώς θα περάσω το σκοτεινό ετούτο το ποτάμι χωρίς τη μητέρα μου.      Ν.Κ.