Άλλη μια «παρέλαση ελπίδας», όπως η σημερινή, στην Κοζάνη …και βλέπουμε. Υπουργοί, υψηλόβαθμα στελέχη με επιτελεία, μηχανισμοί και υπομηχανισμοί όλοι για τη «Δίκαιη Αναπτυξιακή Μετάβαση» της Δ. Μακεδονίας. Πάνελ, παρουσιάσεις, «πυλώνες», «οικοσυστήματα», «επενδυτικά εργαλεία». Η στήλη αναρρωτιέται, αν ζούσαν σήμερα εκείνοι οι παλιοί Κοζανίτες, με το ιδιαίτερα σκωπτικό πνεύμα τους, πώς θα τα σχολίαζαν όλα αυτά; Φαντάζομαι έναν απ’ αυτούς, τον κλασικό – παλιό – Κοζανίτη, από εκείνους που δεν μασούσαν τα λόγια τους, συνταξιούχο πια, μ’ ένα παιδί που έφυγε στο εξωτερικό γιατί κουράστηκε να περιμένει τη «μετάβαση» κι έναν ακόμη άνεργο στο σπίτι, να κάθεται στην άκρη, σε κάποια από αυτές τις ενημερωτικές εκδηλώσεις, με το χέρι στο πιγούνι, να κοιτάζει τις διαφάνειες, να ακούει για εκατομμύρια κι «ευκαιρίες» …ώσπου κάποια στιγμή δεν κρατιέται και πετάγεται:
– Να ρωτήσου κι εγώ κάτι;
– Βεβαίως, πείτε μας.
– Όλα καλά αυτά που λέτι. Επενδύσεις, ΔΑΜ, Μηχανισμοί και Δίκαιες Μεταβάσεις, αλλά πείτε μ’ και στο φετινό Χριστουγεννιάτικου τραπέζι, ποιος θα πληρώσ’ πάλι τα γιαπράκια για τουν άνεργου γιο μ’; Το ΔΑΜ ή εγώ; Γιατί, μέχρι στιγμής, όσο κι αν λέτε πως «πέφτουν» εκατομμύρια στην περιοχή, το ρεύμα για να βράσουν τα γιαπράκια εγώ συνεχίζω να το πληρώνω. Κι άμα συνεχιστεί έτσι, του χρόνου δε βλέπω παραδοσιακά γιαπράκια αλλά καμιά μελέτη σκοπιμότητας για τη γέμιση.
Κάπως έτσι μάλλον θα αντιδρούσε. Με λόγια που, πέρα από τη χιουμοριστική τους διάσταση, κρύβουν και μια μεγάλη αλήθεια, που κάποιοι δε θέλουν ή δεν τους βολεύει να καταλάβουν. Πως οι μεταβάσεις κι οι μηχανισμοί δεν έχουν καμία αξία, αν δεν αλλάζει τίποτα, ουσιαστικό, στο τραπέζι των πολιτών (στην πλειοψηφία αναφερόμαστε) και κατ’ επέκταση στη ζωή τους.
Η Χύτρα
Ευτυχώς ήρθε ο Πελοπίδας με την παρέα να μασαμπουκώσουν και να πουλήσουν ανάπτυξη … και μερικά οδοιπορικά.