Μερικές φορές η πόλη αλλάζει χωρίς καν να το καταλάβουμε.
Περνάς από τον ίδιο δρόμο που πέρασες χθες, κοιτάς στο πλάι και βλέπεις το ρολό κατεβασμένο.
Μια πινακίδα “ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ” που πριν δεν ήταν εκεί.
Κι εκεί, σε αυτό το δευτερόλεπτο, κάτι μέσα μου σφίγγεται γιατί ξέρω πως κάτι χάθηκε.
Όχι απλώς ένα μαγαζί. Κάτι δικό μας….
Ήταν οι άνθρωποι που μας έλεγαν “καλημέρα” χωρίς τυπικότητες.
Η μυρωδιά του φρεσκοκομμένου καφέ, το χαμόγελο που σε έβρισκε πριν καν προλάβεις να πεις λέξη.
Ήταν ο επαγγελματίας που σε θυμόταν, που ήξερε τις συνήθειές σου, που ενδιαφερόταν για εσένα σαν άνθρωπο όχι σαν αριθμό.
Κι όταν ένα τέτοιο μαγαζί κλείνει, δεν αδειάζει μόνο ένας χώρος.
Αδειάζει ο δρόμος..
Αδειάζει η γειτονιά…
Τα βράδια σκοτεινιάζουν πιο νωρίς, η κίνηση αραιώνει, οι γνωστές φωνές χάνονται.
Ξαφνικά η πόλη μοιάζει λίγο πιο ξένη, σαν να τραβήχτηκε ένα κομμάτι ζωής από μέσα της.
Και μετά, χωρίς να το πάρουμε είδηση, έρχεται το ντόμινο:
– λιγότεροι άνθρωποι στους δρόμους
– λιγότερη ζωντάνια
– λιγότερη ασφάλεια
– λιγότερες αφορμές να βγεις από το σπίτι
Τα μικρά καταστήματα ήταν είναι και θα είναι η καρδιά της πόλης όσο και αν μιλάμε για «εκσυγχρονισμό», για νέες αγορές και μεγάλες αλυσίδες έξω από την πόλη, η αλήθεια είναι πως κάτι δεν ταιριάζει στην εικόνα που έχουμε τουλάχιστον καποιοι συνηθίσει και έχουμε αγαπήσει αυτες τις μικρες πόλλεις!
Κάποιοι ίσως το λένε πρόοδο, αλλά η πόλη χωρίς τα μικρά της μαγαζιά μοιάζει ξένη.
Γιατί ο εκσυγχρονισμός δεν είναι να μεγαλώνουν μόνο τα τετραγωνικά των επιχειρήσεων είναι να μεγαλώνει η ποιότητα της ζωής μας.
Κι αυτό δεν γίνεται όταν το κέντρο “σβήνει”, όταν μένει χωρίς ανθρώπους, χωρίς ήχους, χωρίς τις μικρές καθημερινές στάσεις που έδιναν ρυθμό στη μέρα μας.
Εκεί που χτυπά ο παλμός της καθημερινότητας.
Εκεί που συναντήθηκαν γενιές ολόκληρες, όπου ειπώθηκαν ιστορίες, όπου φτιάχτηκαν φιλίες.
Εγώ είμαι από εκείνη τη γενιά που ευτυχώς πρόλαβε να ζήσει τη μαγεία της γειτονιάς.
Τη γειτονιά που ήξερες ποιος πέρασε, ποιος άνοιξε, ποιος έκλεισε, ποιος χαιρέτησε.
Τη γειτονιά που σε μεγάλωσε και μετά σε στήριξε, και ως πολίτη και ως ελεύθερο επαγγελματία.
Αυτό το πράγμα δεν συγκρίνεται με τίποτα ούτε με πλατφόρμες, ούτε με malls, ούτε με “σύγχρονες τάσεις”.
Κι αν σήμερα κάτι μου λείπει, δεν είναι να γυρίσουμε πίσω στα παλιά αλλά να γίνει πιο δομημένη, πιο στοχευμένη, πιο ζωντανή η σύνδεση όλων των γειτονιών.
Γιατί εκεί υπάρχει μια ευκαιρία: να ξαναχτίσουμε κοινότητες.
Και κάπου εκεί, μένει το μεγάλο ερώτημα μέσα μας:
Θα περιμένουμε να σβήσουν όλα για να καταλάβουμε πόσο σημαντικά ήταν αυτά τα “μικρά” που μας κρατούσαν ζωντανούς.
