«στη γη του ανέμου πνοές – φωνές της ποίησης» είναι ο τίτλος της νέας ποιητικής συλλογής της Κασσιανής Μαρτινάκη και του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2025 από τις εκδόσεις Κυβέρτι. Η ομορφιά του εξώφυλλου μοιάζει ευάλωτη, αλλά ο αναγνώστης προφταίνει να συμφιλιωθεί με όλες τις αντιθέσεις της ζωής στις 52 σελίδες της.
Ο αέναος διάλογος ανάμεσα στον άνεμο και τη γη, λυρικά δοσμένος από τον Δημήτρη Παπακωνσταντίνου και την Κασσιανή Μαρτινάκη ανοίγει αναμφίβολα ένα καινούργιο μονοπάτι στην ποίηση. Ένα μονοπάτι που ξεκινά από την περιοχή μας και ευχόμαστε να φτάσει πολύ μακριά.
Το βιβλίο προλογίζει, ποιητικά, ο Γιώργος Δελιόπουλος: «Τραβώ λοιπόν χειρόφρενο στα βιαστικά μικρόφωνα- αλλάζω τη συχνότητα με των λευκών θορύβων- μέχρι που στα παράσιτα πιάνω σταθμό κι ακούγονται- σε ζωντανή μετάδοση τα αιώνια εφήμερα- ο άνεμος κι η γη.»
Στη γη του ανέμου οι δύο ποιητές «μετουσιώνονται σε έναν», οι λέξεις αναβλύζουν τρυφερότητα και οι εικόνες που γεννούν οι στίχοι τους εναρμονίζονται πλήρως με τις εναλλαγές της ζωής. Η σοφία είναι κτήμα της αιωνιότητας. Τα στοιχεία της φύσης νικούν τη ματαιοδοξία της επιβράβευσης και ενδίδουν στον μαγικό ρεαλισμό. Ο εγωισμός καταργείται «ες αεί». Η αναγκαιότητα της αγάπης θριαμβεύει. Ο άνεμος και η γη αναγνωρίζουν τον προορισμό τους, καταργούν τις επώδυνες αντιδικίες και συμβιώνουν με τρυφερότητα.
Το «ποιητικό παραμύθι» της Κασσιανής Μαρτινάκη και του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου έχει περίπου αυτήν τη μορφή:
Ο άνεμος λέει… «Φυσώ κι αλλάζω τον καιρό – η διαδήλωση, σ΄ εμένα βρίσκει τον παλμό της και θεριεύει- εγώ χαϊδεύω τις χορδές- τα τουμπερλέκια τους- για της ζωής την ομορφιά- τραγούδια γράφω.» Η γη λέει… «Στον σπόρο το στρώμα, ζεστό και υγρό- φωλιά για τ’ αγρίμι, κοιλαίνω, σκεπάζω- στο βήμα η σκόνη, διαβάτες γεννώ. -Στην ύλη μου οπές, να περνάς να θεριεύεις- τραγούδια να γράφεις, ψιθύρους να σέρνεις- το σώμα στον ήχο σου, στη σάρκα μου πνεύμα.»
Ένα παραμύθι, που εντάσσει την αμοιβαία κατανόηση στον ρεαλισμό της ζωής. Κλείνοντας, εύχομαι ολόψυχα η συλλογή «στη γη του ανέμου» να είναι καλοτάξιδη και ο δημιουργικός οίστρος, των ποιητών της, ανεξάντλητος.
