Παρήλθαν 1700 έτη από τις εργασίες της πρώτης Οικουμενικής Συνόδου στη Νίκαια της Βιθυνίας. Είχε γίνει γνωστό ήδη στην αρχή του τρέχοντος έτους ότι η επέτειος θα ετιμάτο λαμπρά με την παρουσία πολλών ηγετών ή εκπροσώπων αυτών διαφόρων χριστιανικών ομολογιών, μετά από πρόσκληση του πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, του για τους ορθόδοξους Έλληνες οικουμενικού όχι όμως και για τους λοιπούς. Εδώ και μία δεκαετία περίπου σκιάζει τον ορθόδοξο λαό η διάσταση απόψεων με τους σλάβους κυρίως ορθοδόξους, η οποία κατέληξε σε σχίσμα.
Σε αντίθεση προς τη διάσπαση του πληρώματος της Εκκλησίας, της μίας Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής πυκνώνουν και εντείνονται οι επαφές και οι συνομιλίες με ετεροδόξους στα πλαίσια της οικουμενιστικής κίνησης. Ως εξήγηση γι’ αυτό δίδεται από πλευράς ορθοδόξων, που τις υποστηρίζουν, η διάθεση αλληλοκατανόησης με πνεύμα αγάπης Χριστού και υπέρβασης των διαφορών του παρελθόντος, που οδήγησαν ακόμη και σε αιματηρές συγκρούσεις, προκειμένου η χριστιανική πίστη με την ομόνοια των χριστιανών να διαδραματίσει ουσιαστικό ρόλο στην σύγχρονη παγκόσμια κοινωνία. Τέτοια σύναξη, οικουμενιστική, έλαβε χώρα στη Νίκαια με την παρουσία πρωτίστως του πάπα Λέοντος και εκπροσώπων διαφόρων χριστιανικών ομολογιών.
Η Οικουμενική Σύνοδος της Νίκαιας (325 μ.Χ.) συγκροτήθηκε, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η αίρεση του Αρείου, η οποία πολύ ταλάνισε την Εκκλησία, καθώς ο αιρεσιάρχης και οι οπαδοί του αρνούνταν τη θεότητα του κυρίου μας Ιησού Χριστού. Κατ’ αυτήν διατυπώθηκαν τα επτά από τα δώδεκα συνολικά άρθρα του Συμβόλου της πίστεως. Η διαμάχη δεν έληξε με την καταδίκη του Αρείου, καθώς ακόμη και αυτοκράτορες, όπως ο Κωνστάντιος, γυιός του μεγάλου Κωνσταντίνου, και ο Ουάλλης υποστήριξαν την αίρεση και δίωξαν τους ορθοδόξους, ώστε να προστεθούν νέοι μάρτυρες στους άλλους των τριών πρώτων αιώνων. Στο διαδίκτυο εκ των πρώτων εμφανίζεται σχετικό δημοσίευμα της Deutsche Welle. Σ’ αυτό προβάλλεται ως πρώτιστο θέμα της Συνόδου ο κοινός εορτασμός του Πάσχα! Ο συντάκτης του άρθρου παραπέμπει σε θέσεις αξιωματούχων του Βατικανού! Να μην υποπτευθεί ο γνωρίζων αναγνώστης ότι η μη προβολή του ουσιώδους έργου της Συνόδου σχετίζεται με τον φημολογούμενο προσεχή κοινό εορτασμό του Πάσχα; Τονίζει ακόμη το δημοσίευμα την απουσία του πατριαρχείου Μόσχας, το οποίο υπηρετεί τους εθνικούς ή εθνικιστικούς σκοπούς της ρωσικής ηγεσίας. Αλήθεια μόνον αυτό; Το Βατικανό, ορθόδοξα Πατριαρχεία και το πλήθος των προτεσταντικών παραφυάδων δεν υπηρετούν τα συμφέροντα της Δύσης;
Αδιάφορος περί τα εκκλησιαστικά μπορεί να θέσει το ερώτημα: Ποιο το κριτήριο ορθοδοξίας; Η απάντηση είναι εύκολη. Είναι το ήθος και η στάση βίου των ασπαζομένων αυτήν. Ορθοδοξία σημαίνει ορθή γνώμη – άποψη, αρχικά, ορθή πίστη κατ’ επέκταση. Το ορθό δόγμα διαμορφώνει και ορθή στάση βίου. Οι ορθόδοξοι όχι μόνο τότε αλλά διαχρονικά υπήρξαν ταπεινοί, ανιδιοτελείς, συμπάσχοντες με τους αδυνάτους, σταθεροί στις θέσεις τους έμπροσθεν αλαζόνων ηγεμόνων. Διώχθηκαν και δεν δίωξαν. Γι’ αυτό και η Εκκλησία καυχάται για το πλήθος των αγίων ομολογητών και μαρτύρων.
Το 381 μ.Χ. συνήλθε στην Κωνσταντινούπολη η δεύτερη Οικουμενική Σύνοδος, προκειμένου να ασχοληθεί εκ νέου με την αίρεση του Αρείου, η οποία είχε ισχυρούς προστάτες, αλλά και να αντιμετωπίσει νέα αίρεση, την άρνηση της θεότητας του Αγίου Πνεύματος μάλιστα από πατριάρχη, τον Μακεδόνιο. Τότε συντάχθηκαν τα λοιπά πέντε άρθρα του Συμβόλου της πίστεως. Το όγδοο άρθρο αναφέρεται στο Άγιον Πνεύμα, το οποίο, κατά τους θεοφόρους Πατέρες, εκπορεύεται εκ του Πατρός. Η αίρεση εκείνη δεν είχε ευρεία διάδοση. Παρήλθαν περίπου εννιά αιώνες μέχρι την επίσημη προσθήκη στο Σύμβολο της πίστεως και του filioque (και εκ του υιού) από πλευράς του Βατικανού, μετά την επιβολή Φράγκων παπών στον θρόνο από τους Φράγκους κυρίαρχους στη Δύση. Την προσθήκη ακολούθησε το λεγόμενο σχίσμα (1054), καθώς ακόμη και κάποιοι ορθόδοξοι δεν αναγνωρίζουν ως αίρεση, η οποία καταδικάστηκε από Σύνοδο επί μεγάλου Φωτίου (9ος αιών).
Η Δύση καυχάται για την ορθολογική της σκέψη. Αν έσφαλε πράγματι η Β΄ οικουμενική Σύνοδος, τότε επί αιώνες η Εκκλησία, η μία Αγία, Καθολική και Αποστολική, όπως χαρακτηρίζεται στο ένατο άρθρο του Συμβόλου της πίστεως βρισκόταν σε πλάνη! Είναι δυνατό να γίνει αποδεκτή αυτή η άποψη; Μόνο με τη λογική της βίας και του πάθους κυριαρχίας, που έχει θολώσει τη λογική της γερμανοφραγκικής Δύσης. Και έκτοτε το πάθος αυτό εκδηλώθηκε και συνεχίζει να εκδηλώνεται με θύματα τους ορθοδόξους, οι οποίοι αρνούνται να υποταχθούν στη θέληση του παθιασμένου για πρωτεία και κυριαρχία πάπα. Ο σχηματισμός της ουνίας και ο μέσω αυτής δια της βίας προσηλυτισμός ορθοδόξων μαρτυρά περίτρανα ότι ο πάπας δεν ενδιαφέρεται για την προσθήκη του filioque στο Σύμβολο. Απόδειξη ότι οι ουνίτες απαγγέλλουν το Σύμβολο χωρίς την προσθήκη. Αρκεί του πάπα ότι τον αναγνωρίζουν ως θρησκευτικό τους ηγέτη. Και δεν έφθανε εκείνο το ολίσθημα, μετά από το προηγηθέν του συμβιβασμού και της συμπόρευσης με την φεουδαρχική κοσμική εξουσία. Πρόσθεσε, κατά τον 19ο αιώνα, το δόγμα του αλάθητου του πάπα! Είναι άκρως εντυπωσιακό ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι, ποτισμένοι με τον δυτικό «ορθολογισμό», οι οποίοι αποδέχονται αυτό!
Ο Χριστός δίδαξε ότι ο Θεός είναι αγάπη. Πρέπει λοιπόν και οι πιστοί να αγωνιστούμε ώστε με εκδηλώσεις αγάπης να ξεπεράσουμε τις διαφορές μας. Ποιος χριστιανός διαφωνεί; Ιδού λαμπρά πεδία εκδήλωσης της κατά Χριστόν αγάπης.
Άνθρωποι σε μεγάλη έκταση του πλανήτη λιμοκτονούν. Μεταξύ των αιτίων αυτής της ανθρώπινης τραγωδίας πρωταγωνιστούν χριστιανοί όλων των δογμάτων ακόμη και ορθόδοξοι, Ρώσοι ως ισχυροί, Έλληνες, ως υποχείρια των ισχυρών και υπηρέτες των σχεδίων τους. Άλλοι συνάνθρωποί μας δοκιμάζονται από τη φρίκη των πολέμων, που προκαλούν οι ισχυροί της γης, καθώς αποκομίζουν τεράστια κέρδη από την πώληση οπλικών συστημάτων. Πού η ευθαρσής καταγγελία από πλευράς θρησκευτικών ηγητόρων της άγριας εκμετάλλευσης από πλευράς των απλήστων πλουτοκρατών; Πού η ευθαρσής καταγγελία της προτροπής για την αύξηση «αμυντικών» δαπανών από πλευράς των ισχυρών, ενώ είναι εξόφθαλμο ότι οι πόλεμοι, επιθετικοί, προκαλούνται για τα οικονομικά συμφέροντα των ισχυρών, για τα πετρέλαια, στο παρελθόν, για τις σπάνιες γαίες, σήμερα. Με γενικά ευχολόγια και τη συμβολική φύτευση δένδρου, δεν εκδηλώνεται αγάπη.
Η ελευθερία είναι το πολυτιμότερο δώρο του Θεού στον άνθρωπο. Αυτή στραγγαλίστηκε κατά το παρελθόν σε χριστιανικές λεγόμενες κοινωνίες, φεουδαρχικές στην πραγματικότητα. Ως αντίδραση εκδηλώθηκε το κίνημα των διαμαρτυρομένων χριστιανών, αρχικά, των αστών, θρησκευτικά αδιαφόρων ή υλιστών, στη συνέχεια. Οι δύο τραγικά λαθεμένες ερμηνείες του Ευαγγελίου οδήγησαν στην μόρφωση των ολοκληρωτισμών των νεοτέρων χρόνων και του άγριου καπιταλισμού, με αρχική μορφή την αποικιοκρατία και σημερινή τον άγριο και απάνθρωπο των αγορών. Αυτός δεν αρκείται στη σώρευση του πλούτου του πλανήτη στα θησαυροφυλάκια των ελαχίστων ολιγαρχών. Στοχεύει στην επιβολή «βελούδινης» δικτατορίας και αφανισμό του προσώπου, εικόνας Θεού, με την αντιμετώπισή του ως αναλωσίμου, που αναγνωρίζεται με αριθμό μητρώου και ελέγχεται πλήρως με τη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης.
Οι λαοί μη έχοντες ποιμένα πνευματικό, το ζαλισμένο κοπάδι, κατά Τσόμσκυ, παραιτούνται από τη διάθεση να αγωνιστούν και αποδέχονται να καθοδηγούνται από εγκόσμιους «σωτήρες», οι οποίοι τους αντιμετωπίζουν ως πρόβατα προς άρμεγμα προς αύξηση των κερδών τους.
Ήδη στην καταναλωτική διεθνοποιημένη κοινωνία εισήλθαμε στον προερτασμό Χριστουγέννων χωρίς προσδοκία Χριστού. Μας αρκεί ο φωτεινός διάκοσμος και η εκμαυλιστική πρόκληση για ένταση της κατανάλωσης, της μεγάλης «θεάς» των αγορών! Ο Άρχων της ειρήνης θα γεννηθεί χωρίς να γίνει αντιληπτός. Τα μέσα ενημέρωσης θα κάνουν κάποια αναφορά για κάποιον Χριστό, που μας χάρισε κάποιες αργίες και την ευχέρεια κατ’ αυτές να εντείνουμε τις γαστρονομικές απολαύσεις αγνοώντας ότι συνάνθρωποί μας λιμοκτονούν ή κομματιάζονται από τα υπερόπλα που έθεσε στη διάθεσή μας ο δαίμονας της καταστροφής.
Αγάπη χωρίς πρωτίστως σεβασμό στην αλήθεια είναι υποκρισία υψίστου βαθμού. Και η αλήθεια βρίσκεται στην Εκκλησία, τη μία Αγία, Καθολική και Αποστολική.
«Μακρυγιάννης»
