kozan.gr: Η κουβέντα για την Καρυστιανού …και στα «πηγαδάκια» της Κοζάνης

Οι δηλώσεις της Μ. Καρυστιανού περί πιθανής εμπλοκής της με την πολιτική και δημιουργίας ενός νέου πολιτικού φορέα δεν αποτελούν μια συζήτηση που εξελίσσεται αποκλειστικά σε κεντρικό επίπεδο. Αντίθετα, το θέμα, το τελευταίο εικοσιτετράωρο, αποτέλεσε  αντικείμενο συζήτησης στα καφέ, στις παρέες και στα «πηγαδάκια» της περιοχής. Άλλωστε, ας μην ξεχνά κανείς ότι σε Κοζάνη και Πτολεμαΐδα, με πρωτοβουλία συλλόγων και συλλογικοτήτων, πραγματοποιήθηκαν δύο εκδηλώσεις με παρουσία και στις δύο της Μ. Καρυστιανού. Μάλιστα, η τελευταία, στα τέλη Νοεμβρίου στην Αίθουσα Τέχνης στην Κοζάνη, κατέγραψε μεγάλη επιτυχία από άποψη μαζικότητας. Άνθρωποι συγκινήθηκαν, έκλαψαν και είδαν στο πρόσωπό της την έκφραση ενός συλλογικού πόνου και ενός κοινού αιτήματος για δικαιοσύνη. Εκείνη τη μέρα, με το πέρας της εκδήλωσης, ήταν διάχυτο το ερώτημα αν αυτή η κοινωνική δυναμική θα μπορούσε – ή θα έπρεπε – να μεταφραστεί σε πολιτικό εγχείρημα. Παράλληλα, δεν έλειψαν και οι πιο επιφυλακτικές φωνές, που εξέφρασαν τον φόβο ότι μια τέτοια εξέλιξη ενδέχεται να υπονομεύσει τον ίδιο τον αγώνα για δικαιοσύνη στην υπόθεση των Τεμπών, ανοίγοντας τον δρόμο σε σχόλια περί πολιτικής εργαλειοποίησης του πόνου.

Από τη μία πλευρά, η βαθιά δυσπιστία απέναντι στους θεσμούς κι η πεποίθηση ότι μόνο αν αυτός ο κοινωνικός αγώνας λάβει και πολιτική μορφή μπορεί να τους αναγκάσει να λειτουργήσουν. Από την άλλη, ο φόβος μήπως το αίτημα για αλήθεια και δικαιοσύνη χάσει το ηθικό του πλεονέκτημα αν μετακινηθεί σε καθαρά πολιτικό πεδίο. Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο εντάσσεται κι η ανακοίνωση της πλειοψηφίας του Δ.Σ. του Συλλόγου Πληγέντων Δυστυχήματος Τεμπών, η οποία επιχειρεί να θέσει θεσμικά όρια. Να διαχωρίσει τον συλλογικό αγώνα για δικαιοσύνη από προσωπικές πολιτικές επιλογές. Περισσότερο θυμίζει μια προσπάθεια προστασίας ενός αγώνα που βρίσκεται μπροστά στην πιο κρίσιμη καμπή του, ενόψει και της επικείμενης δίκης, παρά μια εσωτερική ρήξη με τη Μ. Καρυστιανού. Την ίδια στιγμή, η ίδια η Καρυστιανού φαίνεται να πιστεύει ότι η δικαιοσύνη δεν θα αποδοθεί αν δεν υπάρξει μετωπική πολιτική σύγκρουση. Πρόκειται για μια αντίληψη που βρίσκει ακροατήριο και στην περιοχή μας. Μεγάλο ή μικρό μένει να το δούμε.

Το ερώτημα, ωστόσο, παραμένει ανοιχτό και δύσκολο. Μπορεί ένας αγώνας που γεννήθηκε από την ανάγκη για δικαιοσύνη να περάσει στην πολιτική χωρίς να χάσει την καθολικότητά του; Γιατί άλλο πράγμα είναι η κοινωνική πίεση προς τους θεσμούς κι άλλο η μετατροπή της αγανάκτησης σε έκφραση ενός πολιτικού φορέα. Κι αυτή ακριβώς η λεπτή γραμμή είναι που σήμερα δοκιμάζεται. Απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν θα δώσει η στήλη, αλλά ο χρόνος. Όσο το αίτημα για αλήθεια και δικαιοσύνη παραμένει ανεκπλήρωτο, η κοινωνία θα συνεχίσει να αναζητά τρόπους έκφρασης. Θα συνεχίσει να αναζητά πρόσωπα που εκφράζουν αυτό το αίτημα. Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, η συζήτηση δεν κλείνει εδώ. Αντίθετα, μόλις άνοιξε.

 Η Χύτρα