Θυμάσαι το παιχνίδι που παίζαμε όταν ήμασταν παιδιά; Κλείναμε τα μάτια και ονειρευόμασταν. Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω αστροναύτης, να πάω στο φεγγάρι και να τα βλέπω όλα από ψηλά. Το δικό μου όνειρο είναι καλύτερο, θέλω να γίνω γιατρός και να μην αφήνω κανέναν να πεθαίνει. Γιατί το δικό μου όνειρο το ακούσατε; Θα γίνω διάσημος συγγραφέας και θα γράψω για εσάς, πως γίνατε μεγάλοι και τρανοί.
Και κάθε μέρα το όνειρο άλλαζε, ανάλογα με την διάθεση, με τα ερεθίσματα που δεχόμασταν, όλο και κάτι σκαρφιζόμασταν και φανταζόμασταν για τις ζωές μας στο μέλλον. Αλλά όσο περνούσαν τα χρόνια, τα όνειρα ξεφτίζανε, φάνταζαν παραμύθια και οι περισσότεροι προσαρμοστήκαμε στην πραγματικότητα.
Αναρωτήθηκες λοιπόν, πότε ήταν η τελευταία φορά που έκλεισες τα μάτια και προσπάθησες να ονειρευτείς; Σταμάτησες μάλλον να το κάνεις γιατί είσαι πεπεισμένος ότι θα μείνουν όνειρα. Αλλά και τότε μήπως δεν ήξερες ότι θα μείνουν όνειρα; Κι όμως συνέχιζες να ονειρεύεσαι… από το κόκκινο ποδήλατο που ήθελες να αποκτήσεις, μέχρι που να κατακτήσεις τον κόσμο. Μπορεί να το απέκτησες το ποδήλατο μπορεί και όχι. Μπορεί να σε κορόιδεψαν οι φίλοι σου που ήθελες να κατακτήσεις τον κόσμο, αλλά αν τον κατακτούσες;
Κλείσε λοιπόν τα μάτια και προσπάθησε να ονειρευτείς. Κι αν οι φίλοι σου, οι διπλανοί σου γελάσουν με τα όνειρά σου, χαμογέλασέ τους και προσπέρασέ τους. Δεν οφείλεις σε κανέναν να εξηγήσεις τα όνειρα που κάνεις… μόνο στον εαυτό σου χρειάζεται να εξηγήσεις γιατί σταμάτησες να ονειρεύεσαι.
Γράφει η Δήμητρα Ν. Παπανικολάου. Χημικός – Μηχανικός
